Ο χαρισματούχος υποτακτικός – από τη Θήβα στο ησυχαστήριο του οσίου Εφραίμ στα Κατουνάκια

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΥ

Ο ΧΑΡΙΣΜΑΤΟΥΧΟΣ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΣ

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ (1912- 1990)

(2ο )
ΑΠΟ ΤΗ ΘΗΒΑ ΣΤΟ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ ΣΤΑ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΑ

 

Γεννήθηκε στο Αμπελοχώρι Θηβών το 1912. Ο πατέρας του ονομαζόταν Ιωάννης Παπανικήτας και η μητέρα του Βικτώρια. Είχε άλλα τρία αδέλφια. Ο παππούς του, παπα Νικήτας, ήταν ο εφημέριος του χωριού.

Η οικογένεια του Γέροντος είχε χριστιανικές ρίζες. Κρατούσε από την ανατροφή του την ζύμη της ανόδου και προκοπής και αυτό φάνηκε από την αρχή της αποταγής του. Όταν ο Ευάγγελος, το κοσμικό όνομα του Γέροντος, τελείωσε το Γυμνάσιο προσπάθησε να… αποκατασταθεί κοινωνικά. Παντού όμως αποτύγχανε. Όπως ο ίδιος έλεγε, ο τρόπος της αναχωρήσεως από την κοινωνική ζωή δεν ήταν εξ αρχής η μοναστική ιδέα, αλλά το αποτέλεσμα της αποτυχίας διαφόρων προσπαθειών και επιδιώξεών του. Οι αποτυχίες δεν τον απογοήτευσαν, αλλά τον έκαναν να σκεφθεί το μέλλον του βαθύτερα. Σκέφθηκε τότε, ότι μόνο ο Θεός μπορούσε να κατευθύνει την πορεία του.

Συνήθως στους περισσοτέρους ανθρώπους το θέλημα του Θεού δεν γίνεται γνωστό ως αποκάλυψη ή πληροφορία, αλλά το συναντούν και το ακολουθούν στις καθημερινές τους ασχολίες, όπως συνέβη στον βιογραφούμενο ήρωα.

Η ιστορική ελληνική φυλή είναι επί το πλείστον περιπετειώδης και μαρτυρική· σε αυτήν εφαρμόζεται πλήρως το γραφικό λόγιο, «οι θέλοντες ευσεβώς ζην διωχθήσονται» ( Β΄Τιμ. 3, 12). Και πράγματι μετά την λήξη της βυζαντινής περιόδου δεν έπαυσαν να πιέζουν τον ελληνισμό η αιχμαλωσία, η δουλεία, οι περιπέτειες και οι αποδημίες. Οι νέοι κατά τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, με πολύ κόπο και αγωνία προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν το μέλλον τους. Πολλοί προτιμούσαν την αποδημία πρός τις ξένες χώρες για μια καλύτερη επαγγελματική σταδιοδρομία. Έτσι σχεδόν το μισό της ελληνικής φυλής, εκείνη την εποχή, ήταν διεσπαρμένο στην αλλοδαπή. Αυτό ασφαλώς απασχόλησε τον νεαρό Ευάγγελο, μετά τις Γυμνασιακές του σπουδές. Στις διάφορες αποτυχημένες προσπάθειες του για κοινωνική αποκατάσταση άνοιξε η πόρτα της ιδιαίτερης πρόνοιας του Θεού και δίδαξε τον εθελοντή ότι «ουχί του ανθρώπου η οδός αυτού» (Ιερ. 10, 23) αλλά «τω Θεώ μέλλει περί ημών» ( Α΄ Πετ. 5, 7).

Η οικογένεια του Ιωάννη Παπανικήτα είχε αναγκασθεί να μετακομίσει από το χωριό στην Θήβα για τις σπουδές των παιδιών τους. Εκεί περνούσαν μοναχοί και μοναχές και ο νεαρός Ευάγγελος, που από τις μελέτες του ήταν αρκετά καταρτισμένος σε πατερικά βιώματα, συναντούσε πρακτικά παραδείγματα πνευματικής ζωής. Εδώ γνώρισε και τους μετέπειτα Γέροντές του Εφραίμ και Νικηφόρο, που κατάγονταν από την πατρίδα του και έγιναν έναυσμα για το μέλλον του.

Συνεχίζεται…