Όσιος Ιουστίνος: Το να ζη κανείς ευαγγελικώς σημαίνει να γίνη φως!

Συνέχεια από εδώ:  http://www.diakonima.gr/?p=491429

Η αγιότης εκδηλούται πάντοτε ως φως. Από την αλήθειαν αυτήν ζη το Ευαγγέλιον του Χριστού και εις αυτόν και εις τον αγγελικόν κόσμον.
Εις την Μεταμόρφωσιν του Σωτήρος Χριστού μας παρέχεται ο τύπος της μεταμορφώσεως εκάστου εξ ημών διά της αγιότητος εις φως (βλ. Ματθ. 17, 2. Λουκ. 9,29).
Μεταμορφωθέντες διά της αγιότητος οι άγιοι, ακτινοβολούν πάντοτε το κεχαριτωμένον φως, το οποίον κάποτε κατά την δωρεάν του Θεού ημπορεί να λάμψη από αυτούς ως ήλιος.
Τούτο συμβαίνει πολύ συχνά εις τους αγίους ασκητές. Ιδού δύο -τρία παραδείγματα.

«Ην τις λεγόμενος Αββάς Παμβώ και περί τούτου λέγεται, ότι τρία έτη έμεινεν αιτούμενος τον Θεόν και λέγων· μη δοξάσης με επί της γης· και ούτως εδόξασεν αυτόν ο Θεός, ώστε μη δυνάσθαί τιvα ατενίσαι εις το πρόσωπον αυτού, εκ της δόξης ην είχε το πρόσωπον αυτού».

– «Έλεγον περί του Αββά Παμβώ, ότι ως έλαβε Μωυσής την εικόνα της δόξης Αδάμ, ότε εδοξάσθη το πρόσωπον αυτού, ούτω και του Αββά Παμβώ ως αστραπή έλαμπε το πρόσωπον και ην ως βασιλεύς καθήμενος επί του θρόνου αυτού· της αυτής εργασίας ην και ο Αββάς Σιλουανός και ο Αββάς Σισώης».

«Έλεγον περί του Αββά Σισώη, ότι ότε έμελλε τελευτάν, καθημένων των πατέρων προς αυτόν, έλαμψε το πρόσωπον αυτού ως ο ήλιος· και λέγει αυτοίς· ιδού ο Αββάς Αντώνιος ήλθε· και μετά μικρόν λέγει· ιδού ο χορός των προφητών ήλθε· και πάλιν το πρόσωπον αυτού περισσώς έλαμψε και είπεν· ιδού ο χορός των αποστόλων ήλθε· και εδιπλασίασε το πρόσωπού αυτού πάλιν· και ιδού αυτός ως μετά τίνων λαλών· και εδεήθησαν αυτού οι γέροντες, λέγοντες· μετά τίνος ομιλείς πάτερ;

ο δε έφη· ιδού οι άγγελοι ήλθον λαβείν με και παρακαλώ ίνα αφεθώ μετανοήσαι μικρόν· και λέγουσιν αυτώ οι γέροντες· ου χρείαν έχεις μετανοήσαι πάτερ· είπε δε αυτοίς ο γέρων· φύσει ουκ οίδα εμαυτόν ότι έβαλαν αρχήν· και έμαθον πάντες ότι τέλειός έστι· και πάλιν άφνω [αίφνης] εγένετο το πρόσωπον αυτού ως ο ήλιος· και εφοβήθησαν πάντες· και λέγει αυτοίς· βλέπετε, ο Κύριος ήλθε, και λέγει, φέρετέ μοι το σκεύος της ερήμου· και ευθέως παρέδωκε το πνεύμα· και εγένετο ως αστραπή· και επλήσθη [γέμισε] όλος ο οίκος ευωδίας»*.

Παρόμοιον παράδειγμα έχομεν εις τους νεωτέρους χρόνους τον Άγιον Σεραφείμ του Σάρωφ (Συνομιλία με τον Μοτοβίλωφ). Μεταμορφούμενος διά των εν χάριτι ασκήσεων ο άνθρωπος καθίσταται βαθμιαίως ολονέν και αγιώτερος και φωτεινότερος.

Το να ζη κανείς ευαγγελικώς τούτο σημαίνει: να ακτινοβολή το φως του Λόγου του Θεού, το Θείον άκτιστον Φως, να μεταβληθή εις φως, να γίνη φως, διότι η ζωή και το φως είναι ομοούσια εν τω Θεώ και τω Θεανθρώπω (πρβλ. Ιωάν. 1, 4), και διά τούτο και εις όλους τους αληθινούς χριστιανούς.
Αυτή η λάμψις του κεχαριτωμένου Φωτός παρίσταται εις τας ιεράς εικόνας των αγίων με ένα φωτοστέφανον.
Το χαρακτηριστικόν γνώρισμα της προσωπικότητας του αγίου είναι το ότι ακτινοβολεί το φως της αιωνίου Αληθείας, και δικαιοσύνης, και αγιότητος, και ωραιότητος.
«Και το φως εν τη σκοτία φαίνει, και η σκοτία αυτό ου κατέλαβεν» (Ιωάν. 1, 5).

 

Απόσπασμα από το άρθρο του οσίου Ιουστίνου Πόποβιτς, “Πένθος διά τον Χριστόν” το οποίο περιλαμβάνεται στα βιβλία “Άνθρωπος και Θεάνθρωπος” των εκδόσεων Αστήρ και “Φιλοσοφικοί κρημνοί” της Ιεράς Μονής Χιλανδαρίου. Μετάφραση επίσκοπος Αθανάσιος Γιέβτιτς.