Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, Όλα της φύσης τα χαρίσματα έτρεξαν και συναντήθηκαν στο πρόσωπό του!

Αυτός, λοιπόν, ενάρετος και βλάστημα ενάρετων γονέων, όπως δίκαια άλλωστε θα το περίμενε κάνεις, άνθος ευγενικό από όμοια βγαλμένο ρίζα, όχι μονάχα δε συρρίκνωσε την αίγλη τη γονική, αλλά ακατάκριτα θα λέγαμε ότι πλουσιοπάροχα ανταπέδωσε το χρέος στους γεννήτορες που του χάρισαν το φως,της ζωής κι έγινε όχι μόνο γι αυτούς αλλά και για το γένος των ορθοδόξων κόσμημα και καύχημα λαμπρό.

Γιατί όλα της φύσης τα χαρίσματα, σαν να το είχαν προσυμφωνήσει, έτρεξαν και συναντήθηκαν στο πρόσωπό του, ανταγωνιζόμενα το ένα το άλλο στη συγκρότηση αυτής της αγαθής σύνθεσης, που ονομάστηκε Γρηγόριος.

Κι εκείνος, από τα βήματά του τα πρώτα, σαν αθλητής που από το ξεκίνημά του δείχνει τη νικηφόρα έκβαση του αγώνα, με το πέρασμα του χρόνου και την αύξηση της ηλικίας του έδειχνε καθαρά σ’ όλους εκείνα τα σημάδια που τους έκαναν εύκολα να φαντασθούν το πόσο μεγάλος θα γινόταν, προικισμένος καθώς ήταν μ’ όλα της φύσης τα καλά.

Και όλα τούτα, παρά τις δυσκολίες της παιδικής του ηλικίας και τη συμφορά της ορφάνιας που τον έπληξε, όταν επτάχρονονος ακόμη τον άφησε ορφανό στη ζωή ο θάνατος του πατέρα του.

Όμως, ούτε και μ’ αυτό το πλήγμα εμποδίστηκε από το να συνεχίσει την αγαθή του πορεία, αλλά, επειδή λόγω ηλικίας δεν ήταν ακόμη ώριμος να έρθει σε επαφή με την υπερβατική πραγματικότητα και να νοιώσει τους καρπούς της θείας μακαριότητας, αφιέρωσε τον εαυτό ταυ σε ό,τι καλύτερο υπάρχει στη ζωή και κάνει τον άνθρωπο να ξεχωρίζει από την υπόλοιπη δημιουργία, δηλαδή στη σπουδή της σοφίας του ανθρώπινου λόγου και την κατάχτηση της γνώσης.

Κάνοντας δε έναν ιδανικό συγκερασμό των σπάνιων και μεγάλων φυσικών του χαρισμάτων με την επιμέλεια της μελέτης του, αλλά και με την πλήρη και ολοκληρωτική αποκοπή του από όλα εκείνα που σωστά και δίκαι θα περιφρονούσε κάθε μυαλωμένος άνθρωπος, αφοσιώθηκε ολόψυχα στο ποθούμενο, έτσι μάλιστα που πολύ γρήγορα έγινε σπουδαίος και ξακουστός, και όλοι μιλούσαν γι αυτόν και λέγανε πως είχε ήδη ξεπεράσει όλους τους συνομηλίκους του εκείνης της εποχής, και όχι μόνο αυτό, αλλά και των κορυφαίων σοφών ακόμα είχε θέσει υπό αμφισβήτηση τα πρωτεία, καθώς όλοι υποχωρούσαν μπροστά στην ακαταμάχητη δύναμη των λόγων του, κι έμεναν έκθαμβοι μπροστά στα αξιοθαύμαστα φυσικά ταυ χαρίσματα.

Και όποιος θέλει να βεβαιωθεί, μπορεί εύκολα να αναζητήσει απόδειξη η μαρτυρία όχι τόσο στα μετέπειτα κείμενά του, που με τη δύναμη της εν Πνεύματι Αγίω αληθινής Σοφίας, που ξεπερνάει κάθε ανθρώπινη εμπειρία και επιστήμη, και με το μοναδικά μάλιστα εκείνο τρόπο, τόσο λαμπρά, όσο κανένας άλλος, έγραψε υπέρ αυτής ο άγιος· ούτε, βέβαια, και σ’ εκείνα τα λόγια τα δυσσεβή και άσεμνα, που τόλμησαν κατά της διδασκαλίας του να ξεστομίσουν, μάλλον πολύ άσχημα κάνοντας κάποιοι, διακωμωδώντας τα ιερά και όσια της πίστης μας, λόγια αλγεινά, της χαμόσυρτης ζωής του κόσμου τούτου μάλλον απότοκα, παρά της άνω, της ελεύθερης, της πολίτισσας των ουρανών!

Συνεχίζεται

Απόσπασμα από την εγκωμιαστική ομιλία του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Νείλου, (1379-1388), για τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά, όπως δημοσιεύεται σε μετάφραση στο βιβλίο, ο “Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς και το κίνημα του Ησυχασμού” των εκδόσεων Αρμός. Μετάφραση Η.Γ. Πετρόπουλου, επιμέλεια, σχόλια δρ. Θεολογίας Αλεξάνδρου Σ. Κορακίδη.