Όσιος Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης: Περί αγάπης προς τον πλησίον

…Αδελφή μου εν Κυρίω Πηνελόπη, το λογικόν και η συνείδησις με την οποίαν επροίκισεν ο Θεός τον άνθρωπον, υπαγορεύει φυσικήν υποχρέωσιν εις αυτόν και τον πείθει να σχηματίζη φιλίαν και σχέσεις αγαθάς προς τους ομοίους του ανθρώπους και να τρέφη αισθήματα ευγενή ανταποκρινόμενος εις την αγαθήν προαίρεσιν, την οποίαν βλέπει εις τον πλησίον του και προσπαθών να αναδειχθή αν όχι ανώτερος, αν δύναται, τουλάχιστον ίσος προς τους αγαπώντας αυτόν ικανοποιών ούτω την φυσικήν υποχρέωσιν ην έχει προς τον όμοιόν του άνθρωπον, καθώς λέγει και το γνωμικόν. Όμοιος το όμοιον αγαπά.

Ημείς δε οι οποίοι, χάριτι Χριστού, ηξιώθημεν να έχωμεν ιδιαίτερον χάρισμα και δώρον από τον Κύριον και Πλάστην μας να είμεθα χριστιανοί και γνήσια τέκνα μιάς και της αυτής μητρός της αγίας ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας, γεννηθέντες ως εις μίαν κοιλίαν με το Άγιον Βάπτισμα εις την κολυμβήθραν, έχομεν ιδιαιτέραν υποχρέωσιν κατά την εντολήν του Κυρίου ν’ αγαπώμεν αλλήλους, και μας εσύστησεν ιδιαίτερον διακριτικόν γνώρισμα, ότι είμεθα χριστιανοί, την αγάπην προς αλλήλους.

Και δεν μας εσύστησεν απλώς την κοινήν κατά τους ανθρωπίνους λογισμούς αγάπην, την οποίαν πάς τις αισθάνεται προς τους αγαπώντας αυτόν, αλλ’ επρόσθεσε το ιδιαίτερον χαρακτηριστικόν γνώρισμα ημών των χριστιανών, την υποχρεωτικήν αγάπην και προς αυτούς ακόμη τους εχθρούς μας και να αγαθοποιούμεν τους μισούντας ημάς και να ευχώμεθα διά τους βλάπτοντας ημάς.

Τόσον δε απαιτεί την αγάπην αυτήν ο Θεός από ημάς, ώστε χωρίς αυτής δεν ευρίσκομεν σωτηρίαν, καθώς είπεν ο Χριστός προς τον νομικόν, όταν τον ρώτησε τί να κάμη διά να κληρονομήση την αιώνιον ζωήν. Και του εσύστησε την προς τον Θεόν αγάπην, η οποία είναι η πρώτη και μεγάλη εντολή και την προς τον πλησίον, η οποία είναι μέν δευτέρα την τάξιν, αλλά ομοία με την πρώτην. Καθώς μαρτυρεί και ο Ιωάννης ο Ευαγγελιστής εις την α΄ επιστολήν του (Κεφ δ΄ Στιχ. 20-21). Και ότι όλη η διδασκαλία των Αγίων Γραφών αυτήν την αγάπην διδάσκουν, ίνα ευαρεστήση ο άνθρωπος τον Θεόν και κληρονομήση την αιώνιον ζωήν. Εν ταύταις ταίς δυσίν εντολαίς όλος ο νόμος και οι προφήται κρέμανται.

(Άγιον Όρος, 5 Οκτωβρίου 1915)