Τα σπουδαία χελιδόνια της Ανάστασης!

Είμαστε παιδιά της Αναστάσεως. Η Ανάσταση δεν έχει μοναδικό παιδί τον Υιό της Παρθένου. Έχει πολλά παιδιά. Και κανένας δεν μπορεί να κλέψει τα παιδιά της Αναστάσεως.

♦ Ο Χριστός, ως Υιός της Παρθένου, είναι μονογενής.

♦ Ως Υιός της Αναστάσεως είναι πρωτότοκος.

♦ Η Παναγία ως Μητέρα έχει ένα Υιό.

♦ Η Ανάσταση είναι πολύτεκνη. Έκανε ένας την αρχή της Αναστάσεως. Όλοι θα Τον ακολουθήσουμε. Όλοι θ’ αναστηθούμε, άλλοι «εις ανάστασιν ζωής», άλλοι «εις ανάστασιν κρίσεως» (Ιωάν. ε’ 29).

Ο Ιησούς Χριστός άνοιξε το δρόμο της Ανάστασης, χρησιμοποιώντας ως μηχανή τη Θεότητά Του. Πρωτοπόρος. Μπροστάρης της Αναστάσεως.

Το δρόμο, που άνοιξε Εκείνος, θ’ ακολουθήσουμε οπωσδήποτε κι εμείς. Το λέει ο Μεγ. Βασίλειος στη θεία Λειτουργία του: « Οδοποιήσας πάση σαρκί την εκ νεκρών ανάστασίν, καθ’ ότι ουκ ην δυνατόν κρατείσθαι υπό της φθοράς τον αρχηγόν της ζωής». Και ο απόστολος Παύλος τονίζει, ότι ο Χριστός είναι ο πρωτότοκος Υιός της Αναστάσεως: «αυτός είναι η κεφαλή του σώματος που είναι η εκκλησία, αυτός αρχή της νέας ανθρωπότητας, απ’ τους νεκρούς ο πτωταναστημένος, ώστε να γίνει σε όλα εκείνος πρώτος.» (Κολοσ. α’ 18).

♦ Παιδιά της Αναστάσεως!

Σαν να λέμε παιδιά όχι της φτώχειας, αλλά του πλούτου.

Παιδιά όχι της μούχλας, αλλά της ζωντάνιας.

Παιδιά όχι της φθοράς, αλλά της ζωής.

Ο Μέγας Βασίλειος λέει σχετικά:

 «Κι εμείς, όταν θα γίνουμε παιδιά της αναστάσεως, τότε θα καταξιωθούμε να δούμε το Θεό κατά πρόσωπο».(Ε.Π.Ε. 5, 240)

Τί ν’ ανταποδώσουμε στον Κύριο για όλα τα αγαθά Του, ιδιαίτερα όμως για την Ανάσταση; «Τί ανταποδώσωμεν τω Κυρίω περί πάντων ων ανταπέδωκεν ημίν;» (Ψαλμ. 115,3). Σ’ ένα αναστάσιμο τροπάριο βλέπουμε τις αντιθέσεις της αγάπης του Χριστού για μας. Είναι επηρεασμένο απ’ το ψαλμικό «Τί ανταποδώσωμεν…», και από σχετική περικοπή του Μεγ. Βασιλείου:

♦ Για τους αχάριστους ο Χριστός είναι ευεργέτης.

♦ Για όσους ζουν στο σκοτάδι, ο Ήλιος της δικαιοσύνης.

♦ Πάνω στο Σταυρό είναι ο Απαθής.

♦ Στο σταυρικό θάνατο, η ζωή.

♦ Στο σκοτεινό Άδη, το φως.

♦ Για τους πεσμένους η Ανάσταση.

«Μετά αχάριστων ο Ευεργέτης, προς τους καθημένους εν σκότει ο ήλιος της δικαιοσύνης, επί τον σταυρόν ο απαθής, επί τον θάνατον η ζωή, επί τον άδην το φως, η ανάστασις διά τους πεσόντας» (Ε.Π.Ε. 7,226).

 Οι «φωλιές» της Αναστάσεως

 Τα χελιδόνια το χειμώνα αποδημούν μακρυά, εξαφανίζονται. Μόλις έρθει η άνοιξη εμφανίζονται,

Έτσι κι οι Απόστολοι. Είναι τα σπουδαία χελιδόνια της Ανάστασης.

♦ Σαν ήρθε ο χειμώνας του πάθους, η θλίψη κι ο φόβος τους εξαφάνισαν. Κλειδαμπαρώθηκαν. Μακριά απ’ τη χαρά και τη χάρη.

♦ Μόλις ανέτειλε ο ήλιος της Ανάστασης κι ήρθε η άνοιξη, νάτοι, ξαναγυρίζουν.

Δυναμωμένοι, ανδρειωμένοι, χαριτωμένοι. Στα χέρια κρατάνε την Ανάσταση χειροπιαστή. Έχουν πολλές τις αποδείξεις.

♦ Τον είδαν αναστημένο.

♦ Τον άκουσαν.

♦ Τον ψηλάφησαν.

♦ Έφαγαν κι ήπιαν μαζί Του.

Βεβαιώνει ο απ. Πέτρος: «Ο Θεός όμως τον ανέστησε την τρίτη μέρα από το θάνατό του κι έκανε να τον δούμε αναστημένο εμείς, οι οποίοι φάγαμε και ήπιαμε μαζί του μετά την ανάστασή του από τους νεκρούς» (Πράξ. ι’ 40-41).

Τα χελιδόνια, αν τους χαλάσεις τη φωλιά, δεν απογοητεύονται. Πηγαίνουν αλλού και φτιάχνουν φωλιά.

Έτσι κι οι Απόστολοι. Φωλιά τους η Ανάσταση. Εκεί η ασφάλειά τους, η δύναμή τους. Τους κυνηγούσαν, προσπαθώντας να χαλάσουν το έργο, έργο Αναστάσεως. Σ’ άλλους τόπους πήγαιναν.

Δεν μπορούσαν να μη μιλάνε για την Ανάσταση. «Ου δυνάμεθα α είδομεν και ηκούσαμεν μη λαλείν» (Πράξ. δ’ 20).

♦ Σ’ άλλους τόπους έστηναν τη φωλιά της Αναστάσεως. Είχαν τέτοια εντολή απ’ τον αναστάντα Χριστό: «Και μας έδωσε εντολή να κηρύξουμε στο λαό και να μαρτυρήσουμε ότι αυτός είναι ο ορισμένος  από το θεό κριτής των ζωντανών και των νεκρών» (Πράξ. ι’ 42).

♦ Πέρα απ’ την εντολή, είχαν και εσωτερική επιταγή. Είχαν τόσο θαμπωθεί απ’ το φως της Ανάστασης, ώστε δεν μπορούσαν να μη μεταλαμπαδεύουν αυτό το φως.

♦ Είχαν τόσο δονηθεί απ’ το σεισμό της Ανάστασης, ώστε δεν μπορούσαν να μη συγκλονίσουν κι άλλους με τη δύναμη της  Αναστάσεως.

 Το αηδόνι της Αναστάσεως, ο Παύλος

Από όλους τους  Αποστόλους εκείνος, που έγινε όχι απλώς χελιδόνι της ανοίξεως, που λέγεται Ανάσταση, αλλά και αηδόνι που τραγουδούσε γλυκύτατα, σαγηνευτικά το τραγούδι της Αναστάσεως, είναι ο μεγάλος Παύλος.

♦ Είχε προσωπική εμπειρία της Αναστάσεως. Περιγράφοντας τις πολλές εμφανίσεις του Αναστάντος, βεβαιώνει ότι στο τέλος διάλεξε κι εκείνον ο Κύριος να του εμφανιστεί: «Τελευταία από όλους, εμφανίστηκε και σ’ εμένα σαν σε έκτρωμα» (Α’ Κορ. ιε’ 8).

♦ Αν ο αναστημένος Κύριος κατέβηκε στο βάθος του Άδη κι ανέσυρε τους νεκρούς, έφτασε και σε άλλο βάθος. Εκεί που ήταν ο Σαύλος. Τον ανέσυρε. Τον ανέστησε. Τον κατέστησε Απόστολό Του.

♦ Δεν είδε μόνο μια ανάσταση ο Παύλος, την εκ του τάφου, δηλαδή, ανάσταση του Χριστού.

♦ Είδε και τη δική του ανάσταση.

♦ Είδε και την ανάσταση χιλιάδων ανθρώπων, που με το κήρυγμά του αναστήθηκαν πνευματικά. Απ’ το σκοτάδι της πλάνης οδηγήθηκαν στο φως του αληθινού Θεού. Απ’ τη διαφθορά στην αρετή και την αγιότητα.

Φαντάζεστε σώμα χωμένο σε τάφο, θαμμένο σε χώματα βαριά, και να εξέχει μόνο το κεφάλι έξω απ’ το χώμα και να εξακολουθεί νάναι ζωντανό;

Ασφαλώς όχι!

Πώς λοιπόν, όταν ακούμε ότι ο Χριστός αναστήθηκε, δεν αμφιβάλλουμε, κι όταν ακούμε ότι θ’ αναστηθούν όλοι οι νεκροί απ’ τα μνήματα, αμφιβάλλουμε, παραξενευόμαστε, αλλά και απιστούμε;

♦ Τί είναι ο Χριστός; Η κεφαλή.

♦ Τί είμαστε εμείς; Το σώμα.

Πώς μπορεί νάναι αναστημένο το κεφάλι και να παραμένει νεκρό το σώμα;

Ο Παύλος βλέπει αυτή την αλήθεια από πολλές πλευρές.

♦ Την βλέπει από θεολογική πλευρά. Το σώμα, που είχε ο Χριστός κι αναστήθηκε, δικό Του ήταν; Ήταν και δικό Του και δικό μας.

Δικό Του, διότι είναι το ορισμένο, το συγκεκριμένο σώμα, που θέλησε να πάρει απ’ την Παρθένο. Αλλά και δικό μας, διότι όλους μας προσέλαβε ο Χριστός.

Το σώμα του Χριστού είναι πρόσλημμα. Έχουμε προσληφθεί όλοι οι άνθρωποι, όλη η ανθρωπότητα, πάνω στο σώμα του Χριστού. Στο σώμα Του ανήκουμε όλοι οι άνθρωποι.

♦ Όπως ο Χριστός είναι ολόκληρη η Θεότητα, έτσι είναι και ολόκληρη η ανθρωπότητα.

♦ Όλοι μαζί συναποτελούμε το σώμα του Χριστού.

♦ Όλοι έχουμε τις μετοχές μας στο σώμα του Χριστού. Έτσι εξηγείται πως σήκωσε πάνω στο Σταυρό τις αμαρτίες όλου του κόσμου, αλλά και πως μας ανέστησε όλους με τη δική Του ανάσταση. «Προσελάβετο ημάς εις δόξαν Θεού» (Ρωμ. ιε’ 7).

Ανάσταση του σώματος του Χριστού σημαίνει ανάσταση όλων των σωμάτων, όλων των νεκρών. «όπως δηλαδή ενταχθήκαμε οργανικά στο σώμα του Χριστού με μια πράξη που συμβολίζει συμμετοχή στο θάνατό του, έτσι θα συμμετάσχουμε πραγματικά και στην ανάστασή του. Αν λοιπόν, πεθάναμε μαζί με το Χριστό, είμαστε βέβαιοι πως θα ζήσουμε μαζί του» (Ρωμ. στ’ 5 και 8).

 (Αρχ. Δανιήλ Γ. Αεράκη, «Πάσχα Κυρίου»)