Από τον βίο της ηγουμένης Μακρίνας: Όταν δέχθηκα την επίσκεψη της Αγίας Παρασκευής

Κατά την διάρκεια τού Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έπεσε (όπως και τό μεγαλύτερο μέρος τού ελληνικού λαού) στην δίνη της στερήσεως και της φτώχειας. Στερήθηκε και αυτό ακόμη τό ψωμί και έφθασε σε σημείο να παρακαλεί τον Κύριο να την πάρει από την ζωή.
Όμως ή πρόνοια τού Θεού μεριμνούσε για εκείνη μέ θαυμαστά σημεία: έξω από την πόρτα της επί έξι μήνες φύτρωναν χόρτα, μέ τα όποια τρεφόταν εκείνη και έτρεφε ένα φυματικό κορίτσι. Ή έλλειψη δυναμωτικών τροφών την έφερε σε κατάσταση γενικής αδυναμίας και εξαντλήσεως. Ό πνευματικός της όμως την βοήθησε και ζήτησε από τούς ενορίτες την ενίσχυση της ορφανής 19χρονης κόρης.

Όταν κάποτε έφθασε στον θάνατο από την πείνα, την κακουχία και την υγρά πλευρίτιδα, δέχθηκε την επίσκεψη της Αγίας Παρασκευής, ή όποια την σκέπασε μέ τό παπλωματάκι της, την ζέστανε και την θεράπευσε. Εκείνο πού αξίζει να σημειωθεί είναι ότι παρόλες τις κακουχίες εκείνης της εποχής ή Μαρία ουδέποτε παρέλειψε τα πνευματικά της καθήκοντα που άρχιζαν από τις 03.00 π.μ. Είχε τόσο ζήλο για τον εκκλησιασμό και για την ακρίβεια στην υπακοή του Γέροντα της. ώστε ό Θεός την γλύτωνε θαυματουργικά από την σύλληψη, τις σφαίρες των μυδραλιοβόλων και την εκτέλεση.

 

Από το βιβλίο του ιερομ.Δημ.Καββαδία-ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ.