Μοναχός Ιωσήφ Βατοπαιδινός (Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου)

Τα  χαράματα της 1.7.2009 εξέπνευσε ο μοναχός Ιωσήφ Βατοπαιδινός. Η κοίμηση ενός μοναχού δεν αποτελεί φυσικά σημαντική είδηση. Δεν ήταν ηθοποιός, τραγουδιστής η ποδοσφαιριστής (γιά τον πρόσφατο θάνατο ενός ξένου τραγουδιστή αυτοκτόνησαν ήδη δώδεκα νέοι στον κόσμο. Μακάρι ν’ άκουσα λάθος). Ο θάνατος για τον αληθινό μοναχό είναι κάτι το ευχάριστα αναμενόμενο. Όλη του η ζωή είναι μία προετοιμασία θανάτου, με συνεχή μνήμη του θανάτου, ακράδαντη πίστη για την αιώνια ζωή, την ατελεύτητη χαρά των ουρανών.

Ο μοναχός Ιωσήφ γεννήθηκε το 1920 στην Κύπρο. Αρκετά νέος πήγε να μονάσει στην ιστορική μονή της μεγαλονήσου, το Σταυροβούνι. Στη συνέχεια ήλθε στο Άγιον Όρος και κατευθύνθηκε στην υπακοή του Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστή (+1959), που ασκήτευε με μία μικρή συνοδεία στα σπήλαια της σκήτης της Μικράς Αγίας Αννης. Κατόπιν τον ακολούθησε στη Νέα Σκήτη. Μετά την οσιακή κοίμησή του απόκτησε δική του συνοδεία. Έζησε κατά διαστήματα στην Κύπρο, τη μονή Κουτλουμουσίου, το Σιμωνοπετρίτικο Κελλί του Ευαγγελισμού στις Καρυές και τέλος στο Βατοπέδι.

Υπήρξε μοναχός δραστήριος, δυνατός, αγωνιστής, μελετηρός και γλυκομίλητος. Έγραψε βιβλία διδακτικά και ψυχωφελή. Κατά τον ηγούμενο της Σιμωνόπετρας ήταν ένθεος και πάντοτε μιλούσε ζωηρά για την αγάπη του Θεού. Μαζί με τους παραδελφούς του Χαράλαμπο Διονυσιάτη κι΄ Εφραίμ Φιλοθεΐτη δημιούργησαν μεγάλες και καλές συνοδείες, που έφεραν μία ανανέωση στον Αθωνικό μοναχισμό. Μπορεί ορισμένοι να έχουν κάποιες επιφυλάξεις για το αποτέλεσμα… αλλά δεν μπορούν να διαγράφουν ολοκληρωτικά μία ιστορία, ένα αγώνα, δακρύων και προσευχής, τόσων και τόσων αφιερωμένων ανθρώπων. Μπορούν ίσως να κρίνουν λάθη, αλλά δεν μπορούν, νομίζουμε να καταδικάζουν και ν΄απορρίπτουν τελείως ένα ταπεινό άθλημα.

Η εκδημία του Γέροντος Ιωσήφ στο Βατοπέδι κλείνει και αρχίζει μία ιστορία. Ανεπάυθη εν Κυρίω κάνοντας τον σταυρό του, ύστερα από μία λοίμωξη. Η εξόδιος ακολουθία του στο λαμπρό Καθολικό, μετά τον εσπερινό, με την παρουσία τεσσάρων αρχιερέων, χοροστατούντος του πνευματικού του τέκνου, μητροπολίτου Λεμεσού Αθανασίου, δέκα ηγουμένων, δεκάδων ιερομονάχων, ιεροδιακόνων, μοναχών και λαϊκών, που όλοι μαζί θα έφθαναν τους χίλιους, ήταν λίαν κατανυκτική. Ο ενταφιασμός του στον αυλόγυρο της μεγάλης μονής, μαζί με την δύση του ήλιου, και τον τελευταίο ασπασμό όλης της αδελφότητος, εκατόν δέκα μέλη, ήταν συγκινητικός.

Ο Γέροντας Ιωσήφ και η συνοδεία του κατηγορήθηκε, συκοφαντήθηκε, ειρωνεύθηκε, περιγελάστηκε και διαπομπεύθηκε πολύ. Αυτά τα «εύσημα» κομίζει στην άνοδο της ψυχής του. Το ιλαρό πρόσωπό του ήταν σαν να τους συγχωρούσε όλους. Αιωνία του η μνήμη. Τέλος αγαθό και σ εμάς.

Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης

Πηγή: Eφημερίδα «Μακεδονία»