Ένα χρειάζεται…

Έλαβαν το επίσημο έγγραφο από κάποιο ίδρυμα για υιοθεσία J. Bouchaud Από χρόνια το περίμεναν.

Από χρόνια φαντάζονταν την υπέροχη αυτή μέρα κατά την οποία ένα παιδί θα έμπαινε στο σπιτικό τους. Σήμερα η μέρα αυτή έφτασε. Έλαβαν το επίσημο έγγραφο από κάποιο ίδρυμα για υιοθεσία: Μπορούν να πάνε να πάρουν το «παιδί τους».

Τρέμοντας από χαρά ξεκίνησαν. Άφησαν το σπίτι όπου τα πάντα είναι έτοιμα για να υποδεχθούν αυτόν που μέλλει να έλθει.

Η γυναίκα έριξε μία τελευταία ματιά στην κούνια τοποθετημένη στη μέση του καλύτερου δωματίου σαν μία Αγία Τράπεζα για να δεχθεί το σώμα του Χριστού.

Τρέμοντας από αγάπη, έφτασαν. Στο ίδρυμα συνάντησαν και άλλες οικογένειες, που ήλθαν, όπως κι αυτοί, να πάρουν το παιδί τους. «Εγώ θέλω ένα κοριτσάκι, να είναι μόνο μερικών ημερών. Θα ’θελα να είναι ξανθό…». «Εγώ θα πάρω ένα αγοράκι έξι μηνών. Να δείτε τι όμορφο που είναι…». «Εγώ… εγώ… εγώ…». Άκουγαν χωρίς να μιλούν… χωρίς να μιλούν. Από μιά συμφωνία αγάπης που δεν έχει ανάγκη από λόγια, άφησαν τους άλλους να πάρουν πριν από αυτούς το πολύτιμό τους δέμα.

Έπειτα η υπεύθυνη τους ρώτησε: «Κι εσείς, τι παιδί επιθυμείτε; Κορίτσι; Αγόρι; Τι ηλικία»; Αλληλοκοιτάχτηκαν. Κι εκείνος απάντησε: «Δώσε μας εκείνο η εκείνη που κανένας δεν θέλει…».

Και το πήραν στο φτωχικό τους σπίτι, της φτωχικής συνοικίας της πόλεως Σάντος, στη Βραζιλία, όπου ζουν. Το παιδί αυτό δεν θα είναι πλούσιο. Ίσως να μην είναι και πολύ «έξυπνο». Μπορεί και στην υγεία του να είναι πολύ ευαίσθητο. Αλλά… το αγαπούν.

 

Πηγή: synodoiporia.gr