Η Ελλάδα μας, η βράχινη προμετωπίδα της Ευρώπης

Της Ζήνας Λυσάνδρου Παναγίδη

Φιλολόγου, MSc (ΗΠΑ)

 

Διαβάζοντας αυτές τις μέρες διάφορα βιβλία για να ετοιμάσω ομιλίες για τις εθνικές επετείους, αφού μου αρέσει κάθε φορά να λέω διαφορετικά πράγματα, να καταπιάνομαι με ξεχωριστές ενότητες, έπεσα πάνω στα ποιήματα του μεγάλου Κώστα Μόντη για την Ελλάδα μας.

Ως πρόσφυγας και η ίδια, μπορώ να καταλάβω κάπως τι περνούν οι Σύριοι πρόσφυγες που εγκλωβίστηκαν στην Ελλάδα, την απελπισία και τον καημό τους, παρόλο που εμείς φανήκαμε τυχεροί σε σχέση με αυτούς τους ανθρώπους. Μείναμε στον τόπο μας, αρκετοί είχαμε άνεση οικονομική, είχαμε τα αυτοκίνητά μας, δεν περάσαμε τέτοια ταλαιπωρία μπροστά στους ανάλγητους τείχους του αίσχους και της αναλγησίας, όπου τους κερνούν δακρυγόνα οι Σκοπιανοί.

Αναντίρρητα, η Ελλάδα του 2016 δεν είναι η Ελλάδα του 2004. Είναι μια καθημαγμένη χώρα. Οι πολίτες της αναβαίνουν για τόσα χρόνια έναν γολγοθά, έχουν στραγγίσει οικονομικά. Κι όμως, το κύμα αλληλεγγύης και η ανθρωπιά είναι ζωντανά. Σήμερα, έβλεπα στην τηλεόραση κάποιες κυρίες στην Αθήνα που οργανώθηκαν μέσω των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης και  έπλεξαν καπελάκια για τα παιδάκια, έφτιαξαν κουλουράκια, και έκαναν το χαμόγελο να ανθίσει στα παιδικά προσωπάκια,  που δεν φταίνε σε τίποτα, όπως εξάλλου και οι γονείς τους. Άλλοι ευθύνονται για τούτο το μακελλειό.

Σκέφτομαι ότι αυτή είναι η Ελλάδα μας. Αυτός είναι ο ελληνικός λαός. Όταν όλη η Ευρώπη υπέκυπτε αμαχητί στη ναζιστική λαίλαπα, όταν σε λίγες ώρες και μέρες παραδίδονταν, όταν είχαν τους πρόθυμους Κουίσλινγκς τους, μόνο η Ελλάδα ύψωσε το ανάστημά της και διέσωσε την αξιοπρέπεια της Ευρώπης.

Φαίνεται ότι αυτό συμβαίνει και σήμερα. Ο ελληνικός λαός, όχι η συντεταγμένη πολιτεία, δίνει μαθήματα αλτρουισμού και μεγαλοψυχίας. Δείχνει το μεγαλείο της ψυχής του.

 

Να τι έγραψε για την Ελλάδα μας ο ποιητής Κώστας Μόντης:

 

Ελλάδα

Κι ήμουνα πάντα της Ευρώπης

βράχινη εγώ προμετωπίδα

κι ας ξεστομίζει κάποτε το  «ουκ οίδα».