Moναξιά και κοινωνικότητα

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

«Πολυκατοικίες … Φάμπρικες…

Όλο και πιο μεγάλες πολιτείες.

Όλο και πιο μεγάλα νεκροταφεία.

Έχουμε να θάψουμε τόσους ζωντανούς»

(Ν.Β.Τυπάλδη)

Η μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου φαίνεται ότι αποτελεί το μεγάλο μαρτύριό του, γιατί εναντιώνεται στη φύση του και ανατρέπει την ισορροπία του.

Όταν ο Θεός μας δημιούργησε «κατ’ εικόνα» Του, στην πραγματικότητα έθετε μέσα μας την ανάγκη για κοινωνικότητα, για σχέση. Όπως Εκείνος είναι Τριαδικός και ζει την τέλεια κοινωνία των προσώπων, έτσι και εμείς καλούμαστε να ζήσουμε μεταξύ μας. Τότε είμαστε φυσιολογικοί και η χαρά με την πληρότητα κυριαρχούν στην ύπαρξή μας.

Η μοναξιά, ως γνώρισμα του διαβόλου, συγχύζει τον άνθρωπο, τον αναστατώνει, τον συνθλίβει. Γεύεται την κόλαση από τώρα, γιατί η κόλαση, είναι η ακοινωνησία των προσώπων, η αδυναμία να δεις τον άλλο «πρόσωπο με πρόσωπο» και να γευτείς τη ζωή του και αυτός τη ζωή σου, κατά την εμπειρία που είχε ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος.Η εκούσια μοναξιά για ησυχία, περισυλλογή και ανασυγκρότηση, όπως και ενδεχομένως ισόβια ως ερημική ζωή, ασφαλώς δεν είναι ακοινωνησία. Μάλλον συμβάλλει στη υπέρβαση της φιλαυτίας με τη μετάνοια και άρα στην απόκτηση της αγάπης, δηλαδή της κοινωνικότητας.

Βέβαια, η διαπίστωση της μοναξιάς στο σύγχρονο άνθρωπο, όπως και η επισήμανση της ομορφιάς της κοινωνίας των προσώπων, δεν λύνει το υπαρκτό πρόβλημα. Μα ούτε φαίνεται πως λύνεται παρά με απόφαση του ιδίου του ανθρώπου να βγει από το αδιέξοδο και τον πόνο της μοναξιάς του.

Η Εκκλησία, όταν λειτουργεί ως κοινότητα, ως πνευματική οικογένεια, ασφαλώς μπορεί να βοηθήσει ουσιαστικά και καταλυτικά, ώστε ο μοναξιασμένος να βρει τον τρόπο που θα ζήσει όντως μέσα στην κοινωνία της αγάπης, δίνοντας και παίρνοντας. Όμως, δυστυχώς, οι περισσότερες ενορίες έγιναν απρόσωπες και οι κληρικοί με τους λαϊκούς, όπως και οι λαϊκοί μεταξύ τους, ξένοι και άγνωστοι ακόμα και μέσα στη Λειτουργία.

Οι αλλαγές δεν έρχονται με νόμους και μαζικές εντολές. Ο καθένας, στο σημείο που συνειδητοποιεί ότι χωρίς σχέση και κοινωνία με τον άλλο πεθαίνει και άρα κάτι πρέπει να κάνει, θα αρχίσει να βγαίνει από τον εαυτό του και να συναντά καρδιακά, και άρα ουσιαστικά και επώδυνα, τον αδελφό του. Όχι ζητώντας να πάρει κατανόηση, αγάπη, ενδιαφέρον, αλλά να δώσει αυτό που είναι και έχει, απλά και ανεπιτήδευτα.

Τότε θα καταλάβει ότι τώρα δεν είναι μόνος! Ότι η μοναξιά επιλέγεται, δεν επιβάλλεται. Ότι η χαρά της καρδίας πηγάζει από την αγάπη και όχι τον εγωκεντρισμό. Ότι σημασία, για να ζήσουμε ουσιαστικά, δεν έχει ο εαυτός μας αλλά ο άλλος που είναι αδελφός μας, όμοιος με μας, με ίδιες ανάγκες με μας, που ενδεχομένως να θέλει εμάς!

 

 

Πηγή: isagiastriados.com