2 Σεπτεμβρίου 2015

Β΄ Με την έναρξη της Επαναστάσεως του 1821 οι διωγμοὶ των Τούρκων έγιναν φοβερώτεροι σ᾿ όλη την μεγαλόνησο, με αποτέλεσμα τρεις από τους πατέρες της Μονής, οι ιερομόναχοι Νεόφυτος και Αμβρόσιος και ο μοναχὸς Μακάριος, μετά απο βασανιστήρια, να θανατωθούν. Την ίδια τύχη είχε ο μητροπολίτης Κρήτης Γεράσιμος (Παρδάλης) και οι Μητροπολίτες: Νεόφυτος (Φυντικάκης) Κνωσού, Ιωακείμ, Χερρονήσου, Ιερόθεος, Λάμπης, Σητείας, Ζαχαρίας – ο Διοπόλεως, Καλλίνικος και ο Αυλοποτάμου ήσαν πεθαμένοι με πανώλην εις την Μονήν Απεζανών, πρότερον. (Μεν. Παρλαμά, «Ιστορικά και βιογραφικά σημειώματα του Στεφ. Νικολαϊδου»…). Τότε, «το πρωί της 24ης Ιουνίου, έγινε η μεγαλύτερη σφαγή που γνώρισε η Κρήτη κι έμεινε στη μνήμη του λαού ως «ο μεγάλος αρμπεντές». Σε 800 υπολογίζονται οι νεκροί της ημέρας εκείνης στο Μεγάλο Κάστρο ...

Η εμπειρική βάση της ορθοδόξου θεολογίας θεμελιώνεται, χωρίς αμφιβολία, στη διάκριση ουσίας και ενεργειών στον Θεό. Χωρίς την αποδοχή αυτής της διακρίσεως, η οποία αποτελεί κοινό τόπο στη διδασκαλία όλων των Πατέρων της Εκκλησίας, δεν υπάρχει δυνατότητα αληθινών θεοπτικών εμπειριών και, κατά συνέπειαν, χάνεται ο σύνδεσμος του δόγματος με την εμπειρία της θεώσεως, με την εμπειρία της εν Χριστώ σωτηρίας. Όταν δε συμβεί κάτι τέτοιο, τότε αναπόφευκτα τα εκκλησιαστικά δόγματα καταντούν αποκλειστικά και μόνο υπόθεση της ανθρωπίνης διανοίας και είναι σχεδόν αδύνατο πλέον να γίνει κατανοητή η σωτηριολογική τους διάσταση. Τότε μπορεί να μιλήσει κανείς και για εξέλιξη του δόγματος και για εξελληνισμό του Χριστιανισμού και για ανάγκη απαλλαγής του Χριστιανισμού από τα δεσμά του δόγματος και για πολλά άλλα. Η ...

Το κράτος έπαψε να πρεσβεύει ένα συνεκτικό νομικό χώρο επιβαλλόμενο σε συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή, η οποία απαρτίζεται από πολιτισμικά ομοιογενή πληθυσμό. Η έκθεση του σύγχρονου κράτους σε εξωτερικές επιρροές, οδήγησε στη σταδιακή αποσύνθεση της εδαφικής οντότητας, της εθνικής κυριαρχίας και του πολιτισμού, ως στοιχεία που επιβάλλουν τη σταθεροποίησή του. Συνεπώς, τα κράτη καλούνται να κατασκευάσουν τις δικές τους πολιτικές δομές, εντός των οποίων η κοινωνική πολιτική, γενικότερα, και η διαπολιτισμική εκπαιδευτική πολιτική, ειδικότερα, δύναται να αναπτυχθούν. Στο διαπολιτισμικό μοντέλο, το κράτος αναγνωρίζει ότι η κοινωνική ζωή επηρεάζει τόσο τα άτομα, όσο και τις ομάδες, οι οποίες συνυπολογίζονται στην κατανομή της εξουσίας. Παρά το  γεγονός ότι τα άτομα μοιράζονται ορισμένα δικαιώματα, διαμεσολαβητικοί θεσμοί (π.χ. συνδικάτα, εκκλησίες, γειτονιές) μετατρέπονται σε ενεργούς δημόσιους φορείς για ...