Η άνωθεν σκέπη

 

Ο δίκαιος άνθρωπος είναι κάτω από τη σκέπη του Κυρίου, τελεί υπό την άνωθεν προστασία Του. Τα ύδατα δεν θα τον φθάσουν ούτε και θα τον αγγίξουν, ούτε ο κατακλυσμός θα τον πνίξει. Πράγματι ο Κατακλυσμός δεν έπνιξε τον Νώε, διότι ο Κύριος ήταν γι’ αυτόν τείχος και καταφυγή εξ ύψους ουρανόθεν.

Όμως, αδελφοί μου, υπάρχει ένας κατακλυσμός χειρότε­ρος από τον υδάτινο: ο κατακλυσμός των παθών. Όταν τα πάθη αρχίζουν να καίνε, όταν αρχίσουν να καπνίζουν και να μαυρίζουν, όταν αναδίδουν τη δυσωδία τους και τη διαχέουν παντού, πού θα καταφύγει τότε ο άνθρωπος και ποιος θα τον σώσει; Μόνον κάτω από το χέρι του Θεού, μόνον κάτω από τη σκέπη Του, στην εξ ύψους καταφυγή. Ο κατακλυσμός των παθών καταδίωκε τον Δαυίδ, αλλ’ αυτός έφυγε απ’ αυτά και κατέφυγε στον κραταιό βραχίονα του Υψίστου· γλύτωσε από την πυρκαγιά, απ’ τον καπνό και τη δυσωδία των παθών που τον καταδίωκαν, κατέφυγε στην ουρανόθεν προστασία.

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να σώσει ο ίδιος τον εαυτό του απ’ τον κατακλυσμό, μόνον ο Θεός μπορεί να τον σώσει! Ο Θεός είναι ο Κύριος ουρανού και γης, ο δεσπόζων επί των νεφελών και δαμάζων τα πάθη των ανθρώπων. Πράγματι Εκείνος είναι η εξ ύψους Καταφυγή μας. Σ’ Εκείνον καταφεύγουμε και κρυ­βόμαστε συστελλόμενοι κάτω από το κράσπεδο του ιματίου Του. Το σκυλί εμφανίζεται σαν λιοντάρι σ’ έναν ζητιάνο, αλλά ζαρωμένο σαν άδειο σακί, μπροστά στα πόδια του κυρίου του.

Ω! Ύψιστε Κύριε, ο επί Θρόνου υψηλού και επηρμένου Καθήμενος, ίλεως γενού ημίν Δημιουργέ! Έκτεινον την χείρα Σου και έλκυσον ημάς προς την Σην Καταφυγήν.

Κύριε, σώσε μας από των παθών μας το χαλεπόν κλυδώνιον, που ορμητικό υψώνεται να μας καταπνίξει.

Σοι πρέπει πάσα, δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τούς αιώνας των αιώνων. Αμήν.

 

(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Ιούνιος, εκδ. Άθως, σ. 262-263).