Η Megan Zander είναι μαμά δύο παιδιών στην δύσκολη ηλικία των 2 ετών και blogger. Και όπως κάθε μαμά με μικρά παιδιά, έχει πολλές φορές βγει έξω από τα ρούχα της με την συχνά ανυπόφορη συμπεριφορά τους. Ωστόσο, δεν έχει σηκώσει ποτέ χέρι για να τα νουθετήσει και ο λόγος είναι απλός: Δεν είναι δυνατόν να χτυπά ο γονιός ένα παιδί, επειδή είναι πολύ μικρό για να καταλάβει τα λάθη του. Διαβάστε την άποψή της, σε ένα εξαιρετικό κείμενο.

«Λατρεύω τα παιδιά μου, αλλά δεν έχω παραισθήσεις όσον αφορά την συμπεριφορά τους. Η ηλικία των 2 ετών είναι γεμάτη σκαμπανεβάσματα –αυτή τη στιγμή τα χειρότερα προβλήματα συμπεριφοράς που αντιμετωπίζω με τα παιδιά μου είναι το ότι φτύνουν το φαγητό τους και σκαρφαλώνουν πάνω στο τραπέζι της κουζίνας. Έχω προσπαθήσει να παραμείνω ψύχραιμη, να αγνοήσω την συμπεριφορά τους, έχω φωνάξει, έχω ψιθυρίσει, τα έχω βάλει τιμωρία –όλα με ελάχιστη επιτυχία.

Θα συνεχίσω να δοκιμάζω κάθε πιθανή τεχνική πειθαρχίας για νήπια που μπορώ να σκεφτώ, προκειμένου να αποφύγω το ξύλο, γιατί το να χτυπάς μικρά παιδιά είναι λάθος. Όταν χτυπάς ένα παιδί που είναι πολύ μικρό για να καταλάβει το γιατί, δεν το πειθαρχείς, παρά ξεσπάς τον δικό σου εκνευρισμό και μπερδεύεις το παιδί.

Ξέρω ότι υπάρχουν γονείς που παίρνουν την απόφαση να «τις βρέξουν» σε παιδιά που είναι πολύ μικρά ακόμα και για να μιλήσουν κανονικά, αλλά δεν είμαι μία από αυτούς. Όταν έψαχνα στο ίντερνετ για συμβουλές πειθαρχίας διάβασα ένα άρθρο με τίτλο «Όσον αφορά το ξύλο, συμφωνώ με τον Πάπα». Σε αυτό η συντάκτρια έλεγε ότι είναι κατά του ξύλου στα παιδιά, αλλά συμφωνεί με τα πρόσφατα σχόλια του Πάπα που υποστήριζαν τη σωματική τιμωρία. Η συγκεκριμένη μαμά έλεγε ότι συνήθιζε να χτυπά τα παιδιά της, όμως καθώς εκείνα μεγάλωναν και άρχιζαν να καταλαβαίνουν τις επιπτώσεις των πράξεών τους, η μέθοδος διαπαιδαγώγησής της άλλαξε. Παρόλο που δεν χτυπά πια τα παιδιά της, τα οποία είναι πλέον μαθητές Δημοτικού, υποστηρίζει πλήρως τους γονείς που χτυπούν τα μικρότερα παιδιά:

Το να επιβάλεις κανόνες ως γονιός είναι δύσκολη υπόθεση, όμως όσο κι αν το απεχθανόμαστε, πρέπει να το κάνουμε. Αν λείπει η ωριμότητα, τότε σε κάθε περίπτωση, μαμάδες και μπαμπάδες κάντε αυτό που χρειάζεται για να συμμορφώνετε τα παιδιά σας.

Δεν θα μπορούσα να διαφωνώ περισσότερο. Δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται να δείχνεις κατανόηση σε γονείς με μικρά παιδιά που τα χτυπούν με την δικαιολογία ότι είναι ο μόνος τρόπος να καταλάβουν. Το να χτυπάς το παιδί σου για να το αναγκάσεις να σταματήσει να κάνει κάτι δεν είναι ο μοναδικός τρόπος για να το συμμορφώσεις, είναι απλά ο πιο γρήγορος και εύκολος.

 

Αν δεν θέλεις να χτυπήσεις ένα παιδί που συμπεριφέρεται άσχημα, μπορείς να σταματήσεις την κακή συμπεριφορά και να του εξηγήσεις με απλά λόγια γιατί αυτό που κάνει είναι λάθος, δίνοντάς του τις σωστές οδηγίες. Το πρόβλημα είναι ότι αυτό μπορεί να χρειαστεί να το κάνεις 20 φορές μέχρι το παιδί πράγματι να σταματήσει να κάνει την αταξία και, ακόμα και τότε, δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ότι σταμάτησε επειδή πραγματικά κατάλαβε ή επειδή απλά βαρέθηκε και αποφάσισε να κάνει κάτι άλλο. Είναι σίγουρα κουραστικό, όμως δεν κάνει το ξύλο καλύτερη εναλλακτική.

Το να χτυπάς ένα παιδί επειδή είναι πολύ μικρό για να καταλάβει όταν του λες να σταματήσει είναι παράλογο, γιατί αν είναι πολύ μικρό για να καταλάβει αυτό που του λες, τότε είναι και πολύ μικρό για να καταλάβει γιατί το χτυπάς. Θα σταματήσει να κάνει ό,τι κάνει όταν σε δει να σηκώνεις το χέρι σου για να το χτυπήσεις, όμως αυτό που θα μάθει είναι πώς να αποφεύγει τον πόνο, δεν θα μάθει γιατί θέλεις να σταματήσει αυτό που κάνει. Κι αν η συμπεριφορά που θέλεις να διορθώσεις είναι από μόνη της βίαιη, π.χ. αν το παιδί δαγκώνει ή χτυπά, το να το χτυπήσεις θα το μπερδέψει ακόμα περισσότερο.

Το να χτυπάς ένα μικρό παιδί δεν του κάνει ποτέ καλό. Πέρα από τον αναγκαστικό πόνο που το παιδί θα νιώσει όταν κάνει εμβόλιο, κανένας άλλος σωματικός πόνος δεν είναι ποτέ καλός για το παιδί.»

από Έλενα Μπούλια