Άγιος Ισίδωρος Πηλουσιώτης

   Οι απόστολοι, σαν μαθητές της σοφίας και εραστές της αλή­θειας, παρατηρώντας τον Σωτήρα που έβλεπε με συμπάθεια τον τυφλό, και που κατά κάποιο τρόπο τους προκαλούσε να τον ρωτήσουν, του πρόβαλαν δύο αντιλήψεις, που συχνά επαναλαμβάνονται και συζητούνται από τους ανθρώπους.

Επειδή δη­λαδή οι παιδαριώδεις σοφοί των Ελλήνων δίδαξαν, ότι η ψυχή υπέπεσε σε σφάλματα και γι’ αυτό στάλθηκε στο σώμα για να τιμωρηθεί, ενώ οι Ιουδαίοι πίστευαν ότι οι αμαρτίες των προγό­νων τους μεταβιβάζονται στους απογόνους, σύμφωνα με αυτό που έχει γραφεί, «Οι αμαρτίες των πατέρων μεταβιβάζονται στα παιδιά μέχρι την τρίτη και τέταρτη γενεά», του είπαν, αφού γνωρίζει τα πάντα πριν ακόμα να συμβούν «Ποιος αμάρτησε, αυτός (όπως λένε οι Έλληνες), ή οι γονείς του (όπως λένε οι Ιουδαίοι), ώστε να γεννηθεί τυφλός;».

Και η αλήθεια δεν έδω­σε ούτε λοξή, ούτε πλάγια, ούτε γεμάτη αίνιγμα την απάντηση, αλλά ορθή και πιο καθαρή από κάθε σαφήνεια· «Ούτε αυτός αμάρτησε (πως άλλωστε θα γινόταν προτού να γεννηθεί;), ούτε οι γονείς του», δηλαδή, για να γεννηθεί τυφλός.

Απάντησε δη­λαδή σύμφωνα με την ερώτηση. Γιατί φυσικό ήταν να είχαν αμαρτήσει αυτοί, ή καλύτερα, αμάρτησαν βέβαια, αλλά δεν είναι αίτιοι της συμφοράς αυτού. Για ποιόν λόγο λοιπόν γεννήθηκε τυφλός «Για να φανερωθούν τα έργα τού Θεού σ’ αυτόν», δηλαδή επετράπη να γεννηθεί ανάπηρη η φύση, για να ανακηρυχθεί ο τεχνίτης.