Τα παιδιά μας και το AIDS

Αρχιμανδρίτου Καλλινίκου Μαυρολέοντος
Οι μικροί μαθητές μου, στο μικρό μονοθέσιο σχολείο του ακριτικού χωριού που υπηρετώ, ομολογώ ότι με αιφνιδίασαν! “Σήμερα είναι1η Δεκεμβρίου. Είναι η παγκόσμια ημέρα κατά του AIDS. Δε θα μιλήσουμε σήμερα για το AIDS;”

Είναι αλήθεια ότι δεν είχα σκοπό ν’ αναπτύξω στους μικρούς μαθητές μου ένα τέτοιο θέμα. Το θεωρούσα δύσκολο, ίσως και επικίνδυνο ν’ αναπτύξουμε με τόσο μικρά παιδιά, ένα τέτοιο, μα πολύ σημαντικό, εξάλλου, θέμα!

Αλλά, με αιφνιδίασαν με το ερώτημά τους! Βρέθηκα για μια στιγμή σε αμηχανία! Σκέφτηκα τότε να αντιστρέψω το “πρόωρο” φαινομενικά ερώτημά τους και να ρωτήσω εγώ αυτούς, να μου πουν ο,τι ξέρουν για το AIDS. Δέχτηκαν μετά χαράς την πρόσκλησή μου κι άρχισε ένας πολύ απλός, μα πιστεύω και καλός, χρήσιμος διάλογος…

Το AIDS είναι μια θανατηφόρα αρρώστεια, είπε αρχίζοντας η Μαριάννα. Οποιος το παθαίνει, πεθαίνει! Είναι μεταδοτικό. Μπορεί να κολλήσει κάποιος όταν έχει σεξουαλικές επαφές με πολλά πρόσωπα. Και με τη μετάγγιση μολυσμένου αίματος, επίσης.

Δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε σύριγγες που έχουν χρησιμοποιηθεί από άλλους. Ξέρω ότι δεν κολλάει με το σάλιο και τη χειραψία. Κολλάει με τη σεξουαλική επαφή, αν έχει μολυνθεί ο σύντροφός σου. Αν ακουμπήσει μια πληγή σου με το αίμα του, ένας φορέας του ΑΙDS και με άλλους τρόπους. Πρέπει να παίρνουμε τις κατάλληλες προφυλάξεις, αλλά να συμπαραστεκόμαστε κιόλας στους αρρώστους με ΑΙDS, γιατί ξέρουμε ότι σε λίγο καιρό θα πεθάνουν και πρέπει να χαρούν το λίγο διάστημα που τους απομένει να ζήσουν ακόμη, συμπλήρωσε η Θεοδοσία.

Ο μικρός Μιχαλάκης είπε ότι είναι ένα κακό πράγμα. Αν κολλήσει ένας άντρας και μια γυναίκα και κάνουν ένα παιδί, θ’ αρρωστήσει κι αυτό και θα πεθάνει, συμπλήρωσε η Ελευθερία.

Να μην πηγαίνουν οι άντρες με άλλες γυναίκες, γιατί μπορεί να κολλήσουν AIDS κι εκείνοι και οι γυναίκες τους και τα παιδιά τους, τόνισε η μικρή Μαρίνα. Κι οι γυναίκες να μην πηγαίνουν με άλλους άντρες, συμφώνησε κι ο Σπύρος. Οταν πάει κάποιος να δώσει αίμα, πρέπει να το εξετάσουν καλά, γιατί μπορεί να έχει ΑΙDS, και να μολυνθεί και ένας άλλος, χωρίς να φταίει, μας είπε ο Μανώλης.

Θέλησα μετά να κάνουμε κάποιες προεκτάσεις και τους ρώτησα• ” Αν στο σχολείο μας είχαμε ένα παιδί με AIDS, ποιά θα ήταν η συμπεριφορά σας απέναντί του”;

Φυσιολογική. Θα του μιλούσαμε όπως στα άλλα παιδιά, θα κάναμε παρέα μαζί του. Θα είχα το φόβο να μην κολλήσω, αλλά θα πρόσεχα κιόλας. Θα έπαιρνα κατάλληλες προφυλάξεις. Θα έπαιζα μαζί του, αν ήταν μόνος. Θα του συμπαραστεκόμαστε! Θα μοίραζα το φαγητό μου μαζί του. Θα το βοηθούσα στα μαθήματα. Θα ζωγραφίζαμε μαζί. Θα πηγαίναμε μαζί βόλτες. Θα το φώναζα να ερχόμαστε μαζί στο Σχολείο, σαν να μην είχε αυτή την αρρώστεια. Και θα το πρόσεχα. Αυτές ήταν οι απαντήσεις τους.

“Κι αν, «συνέχισα να τους κεντρίζω», οι γονείς σας ήθελαν να φύγει αυτό το παιδί από το σχολείο μας”;

Θα αντιδρούσα! Είναι κι αυτό ένα παιδί, σαν κι εμάς! Μπορεί να είναι άρρωστο, αλλά πρέπει να του κάνουμε παρέα. Θα διαφωνούσα μαζί τους. Θα τους έλεγα να το σκεφτούν καλύτερα. Αν ήμουν εγώ στη δική του τη θέση, τι θα ήθελαν εκείνοι να κάνουν οι άλλοι γονείς;

« Αν βλέπατε ένα παιδί η έναν νέο με AIDS, τι θα του λέγατε;»

Υπομονή! Να κάνει υπομονή για να αντέξει τους πόνους που θα ’ρθουν! Θα του λέγαμε διάφορα λόγια να απαλύνουμε τον πόνο του. Θα τον βοηθούσαμε σε ο,τι χρειαζόταν. Θα του ’λεγα ο,τι μάθαινα στο Σχολείο κι άλλα λόγια για να ξεχάσει την αρρώστεια του και να μη νιώθει μόνος, είπαν τα παιδιά. Να μην πανικοβάλλεται, γιατί μπορεί να γίνει και κάποιο θαύμα και να σωθεί, συμπλήρωσε η Ελευθερία. Και να προσεύχεται στο Θεό, είπε κι ο Μανωλάκης. Να το ξεχάσει και να μην κλαίει, πρότεινε ο Μιχαλάκης.

Κι εγώ θα πρότεινα στους νέους να μην έχουν ερωτικές σχέσεις, να μην παίρνουν ναρκωτικά, να μην πηγαίνουν με άλλους συντρόφους, εκτός από το σύζυγό τους, είπε η Θεοδοσία και ο Σπύρος. Κι οι νοσοκόμες να προσέχουν πάρα πολύ τις σύριγγες όταν παίρνουν η δίνουν αίμα, τόνισε ο Μιχαλάκης και η Μαρίνα. Να μην πουλάνε ναρκωτικά, είπε ο μικρός Θανάσης.

Εγώ θέλω να διαβάσω πολύ καλά, να γίνω κι εγώ επιστήμονας και να βρω το φάρμακο του AIDS,είπε η Μαριάννα. Κι εγώ λέω να προσευχηθούμε γι’ αυτούς, η Πόπη.

Τους έδειξα στη συνέχεια μια φωτογραφία ενός νέου με τις πληγές της αρρώστειας. Μου είπαν τι αισθάνονται.

Αισθάνομαι χάλια! Φρίκη! Βλέπω αυτά τα περίεργα σπυριά που μοιάζουν σαν εγκαύματα πάνω στο σώμα του. Νομίζω πως βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση. Λυπάμαι πολύ, γιατί μπορεί να πεθάνει! Νομίζω σαν να είμαι εγώ αυτός! Θέλω να γίνει ένα θαύμα και να σωθεί! Μακάρι κανείς να μην ξαναγίνει έτσι!

Εκεί τέλειωσε το μάθημα! Το μάθημα των παιδιών. Δεν ξέρω τα δικά σας συμπεράσματα. Σκέφτομαι μονάχα, ότι έχουμε χρέος ο καθένας μας να μιλήσει στα παιδιά του, όταν είναι ακόμη νωρίς. Να ενημερωθεί πρώτα ο ίδιος καλά, για να μπορέσει μετά να ενημερώσει και τους άλλους καλά. Να τους δείξει από νωρίς τους δρόμους. Της καλής διαπροσωπικής σχέσης. Της ζωής με νόημα! Με χρώμα! Με ουσία! Της ελληνορθόδοξης εκκλησιαστικής μας ζωής και της παράδοσης, που όπως δείχνουν καθημερινά τα γεγονότα, είναι το καλύτερο φάρμακο για την αντιμετώπιση του AIDS. Μα και η καλύτερη προφύλαξη και η καλύτερη πρόληψη, από τη μάστιγα του αιώνα που φεύγει!

Τα παιδιά μας έχασαν το νόημα της ζωής! Εχασαν τον προσανατολισμό τους! Εχασαν κι εμάς! Με τις δουλειές μας, με τις φροντίδες μας, τις ατέλειωτες απασχολήσεις μας! Εχουμε κι εμείς όλοι την τεράστια ευθύνη μας!

Μακάρι να βρεθεί γρήγορα το φάρμακο για το AIDS. Μα πιο γρήγορα ν’ αποφασίσουν οι νέοι μας και τα παιδιά μας να πάρουν το φάρμακο που από αιώνες υπάρχει και προσφέρεται δωρεάν. Το μόνο που μπορεί να δώσει τη χαρά, την εσωτερική ειρήνη, το νόημα της ζωής, την ένωση του ανθρώπου με το Θεό!

Γιατί μέσα στην Εκκλησία το κάθε σώμα που πάσχει από οποιαδήποτε ασθένεια, μπορεί -με τη Θεία Κοινωνία- να θεραπευτεί! Να γίνει ναός του Αγίου Πνεύματος και μέλος του σώματος του Χριστού!
Γιατί μέσα στην Εκκλησία βρίσκει καθένας πληγωμένος στοργή, αγάπη, κατανόηση! Γιατί η Εκκλησία μας έχει και μεταδίδει τη Ζωή! Την αληθινή Ζωή! Που μπορεί και το θάνατο να νικήσει!