Ο Μονόλογος Του Θεού…

27 Μαΐου 2014

Σε κοίταξα όταν ξύπνησες το πρωΐ. Περίμενα να μου ’πείς δυό – τρείς λέξεις, ευχαριστώντας με γιά όσα σου συνέβαιναν, ζητώντας τη γνώμη μου γιά ό,τι πρόκειται να κάνεις σήμερα.
Παρατήρησα ότι ήσουν πολύ απασχολημένος προσπαθώντας να βρείς τα κατάλληλα ρούχα γιά να πάς στη δουλειά σου. Ήλπιζα να βρείς κάποιες στιγμές να μου ’πείς μιά καλημέρα! Αλλά ήσουν πολύ απασχολημένος.
Γιά να ’δείς ότι είμαι κοντά σου, έφτιαξα γιά σένα τον πολύχρωμο ουρανό και το κελάηδημα των πουλιών.
Κρίμα όμως που δεν παρατήρησες ούτε τότε την Παρουσία μου.
Σε ατένιζα όταν έφευγες βιαστικός προς τη δουλειά σου και πάλι περίμενα. Υποθέτω ότι, εξ αιτίας της απασχόλησής σου, δεν είχες χρόνο ούτε τότε να μου ’πείς δυό λόγια.
Όταν γυρνούσες από τη δουλειά, είδα την κούραση και το στρές σου και σου έστειλα ένα ψιλόβροχο, γιά να σε απαλλάξει από την πίεση της ημέρας. Νόμιζα ότι, κάνοντάς σου αυτή τη χάρη, θα με θυμηθείς. Ως αντάλλαγμα όμως, στενοχωρημένος, με έβρισες. Επιθυμούσα τόσο πολύ να μου μιλήσεις. Οπωσδήποτε η ημέρα ήταν ακόμα μεγάλη.
Άνοιξες μετά την τηλεόραση και, όταν παρακολουθούσες την αγαπημένη σου εκπομπή, εγώ περίμενα. Έπειτα δείπνησες με τους δικούς σου και γιά άλλη μιά φορά δεν με θυμήθηκες. Βλέποντάς σε τόσο κουρασμένο, κατάλαβα τη σιωπή σου και έσβησα τη λαμπρότητα του ουρανού, γιά να μπορείς να ξεκουραστείς, αλλά δεν σε άφησα σε σκοτάδι πίσσα. Άφησα ξάγρυπνα γιά σένα πλήθος από αστέρια. Ήταν τόσο όμορφα …
Κρίμα που δεν το παρατήρησες … αλλά δεν πειράζει!
Μήπως πράγματι συνειδητοποίησες ότι Εγώ είμαι εδώ γιά σένα; Έχω περισσότερη υπομονή απ’ ότι εσύ μπορείς να φανταστείς. Θέλω να σου το δείξω αυτό, γιά να το δείξεις κι’ εσύ με τη σειρά σου στους γύρω σου.
Σε αγαπώ τόσο πολύ, ώστε θα σε ανέχομαι.
Τώρα, από στιγμή σε στιγμή, θα ξυπνήσεις πάλι.
Δεν Μου μένει παρά να σ’ αγαπώ και να ελπίζω ότι, τουλάχιστον σήμερα, θα Μου χαρίσεις λίγο χρόνο από τον χρόνο σου..