Πορταΐτισσα.. (1)

 

Πέρα στην Νίκαια, μακριά

μέσα στην Μικρασία,

άλλη μια έγραψε , η Κυρά

θαυμάσια, ιστορία…..

Η Δέσποινα να δοξαστεί

να γράψουν στα βιβλία,

τη σωστική την πρόνοια,

που έχει για τα τεκνία…

Η μάχη, εμαίνετο  σκληρή

να κάψουν τις εικόνες,

μα η πρόνοια άλλα έγραφε,

να λαμπρυνθούν οι αιώνες…

Πόνος πολύς,  κυρίευσε

την ευλαβή, κυρία

που μες, το σπίτι , όρμισαν,

να πάρουν , τη Μαρία…

Ζήτησε από αυτούς γονατιστή,

με όσο χρυσό, κατείχε,

να σβήσει με το δάκρυ της,

όλο τον πόνο , που είχε…

Και τότε για να μην καεί,

από βεβήλου, χέρι,

θα ρίξει , μες, το πέλαγος,

τη Μάνα, δίχως ταίρι….

Και τούτη μεσοπέλαγα,

χρόνια εκατόν και πλέον,

ως κιβωτός, θα ευλογεί

το πελάγη, επιπλέων..

Μια στήλη από ουρανού,

ολόφωτος φαντάζει

να ένωνε τη θάλασσα,

και η Ιβήρων, το θαυμάζει…

Στον μοναχό το Γαβριήλ

μόνη θα του μηνύσει,

να έρθει  στα παράλια,

να την προϋπαντήσει…

Μόνη σε αυτόν προσέρχεται,

δοξολογούν πατέρες

χαίρει και αγάλλεται η μονή,

θείες,  σαν παίρνει βέρες..

Ευθύς εις το Καθολικό,

θέση θα της δωρίσουν,

άλλο , όμως το θέλημα

και αυτοί θα το γνωρίσουν…

Μόνη,  τη θύρα της μονής,

ως θρόνο, θα διαλέξει,

και έγινε αρκετές  φορές,

πώς να ορθώσω λέξη…

((Εγώ ,  από εδώ να  σας φυλώ, 

ήρθα και αυτή είναι η θέση,

που θα έχω  εις στο Όρος μου,

δάκρυ, κάτω, μη πέσει……))

Εγκόλπια και μετάλλια

σταυρούς και δακτυλίδια

είναι η μορφή, ολοστόλιστη

και άλλα της πρέπουν μύρια….

Κυρία μου, Πορταΐτισσα

Όρους σεπτή Βασίλισσα,

τάχος Παρηγορήτρια,

Δέσποινα και Οδηγήτρια….

Των Μοναχών  ανύσταχτη,

έγινες η Μητέρα,

τις πρόνοιες  να τους κρατείς,

μέχρι την άγια μέρα….

Του Όρους είσαι θυρωρός,

και στα ουράνια πέρα,

κρατάς κλειδί ολόχρυσο

για το Θεό Πατέρα…

Και εμείς την Πορταΐτισσα,

δοξάζουμε, ευγνωμόνως

και προσδοκούμεν , ένωση

με τον Θεό, εντόνως…..

 

Μνάσων ο Παλαιός Μαθητής