Τα δάκρυα

Τα ασκητικά της Ενορίας

Δ . ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥΣ ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟ

Τα δάκρυα

Στον κανόνα του ο καλός πιστός ενορίτης πρέπει να εμπνευσθεί από τον Πνευματικό του πατέρα να καλλιεργεί μαζί με την προσευχή του και τα δάκρυα.

«Τα δάκρυα» δίδασκε ο χαρισματούχος π. Εφραίμ «είναι μεταξύ εμπαθείας και απαθείας» και συνέχιζε: «Τα δάκρυα καθαρίζουν. Είναι τα αρχαρήτικα δάκρυα, δηλαδή τα δάκρυα μετανοίας. Ήτοι σκέπτεσαι, εάν κολασθώ; Θα είμαι με τον Χριστόν η με τον διάβολον; Εάν θα είμαι αιώνια εις την κόλασιν; Τότε τι θα κάνω; κ.ο.κ.

Κατόπιν έρχονται τα δάκρυα της χάριτος. Τα δάκρυα αυτά είναι τόσον γλυκά, ώστε όταν μου ήρχοντο έλεγα: Θεέ μου εις τον Παράδεισον τίποτε άλλον δεν θέλω, παρά να κλαίω έτσι. Αυτά τα δάκρυα έρχονται ύστερα.

Τα δάκρυα είναι η τροφή της ψυχής. Όπως το σώμα (όταν) τρέφεται με καλήν τροφή ζωογονείται, έτσι και η ψυχή τρέφεται με τα δάκρυα και ζωογονείται.

Να καλλιεργείς τα δάκρυα. Να καλλιεργείς τις εικόνες, τις σκέψεις, που φέρνουν δάκρυα. Εγώ καλλιεργούσα την εικόνα του νεκρού σώματος του Γέροντα Ιωσήφ. Όταν τον φίλησα και τον βάλαμε στο μνήμα. Σκεπτόμουνα, ότι κι εγώ σύντομα έτσι θα γίνω. Σκεπτόμουνα, μήπως ο Θεός δεν με δεχθεί, δεν με συγχωρήσει, κ.ο.κ.

Όταν προσεύχεσαι να προσπαθείς να έχεις δάκρυα. Γίνεται συνήθεια κατόπιν και κλαις εις την προσευχήν σου. Όταν έχης δάκρυα εις την προσευχή, ο,τιδήποτε δάκρυα, πηγαίνεις μπροστά. Όταν σταματήσουν τα δάκρυα πας οπίσω.

Τα πολλά δάκρυα δίνουν την Χάριν. Αρχικώς σκεπτόμουνα, ότι σε λίγο θα πεθάνω. Τώρα, έχω χρόνον να προσευχηθώ και να μετανοήσω. Μόλις πεθάνω, τίποτε δεν ωφελούν τα δάκρυα. Τώρα μόνον, μπορώ να κλάψω για την ψυχή μου. Έβαζα τον εαυτόν μου εις την κόλασι. Έτσι ολίγον κατ  ὀλίγον καλλιεργούσα τα δάκρυα, και με την Χάριν του Θεού, έκλαιγα όσο ήθελα και όποτε ήθελα.

Εγώ πήρα τον δρόμον των δακρύων. Έλεγα εις τον Γέροντα Ιωσήφ δια τα πολλά μου δάκρυα και μου απαντούσε: Εσύ έτσι θα εύρεις την Χάριν, με τα δάκρυα. Άλλος δρόμος είναι η νοερά προσευχή. Και πράγματι έτσι κι έγινε. Εγώ βρήκα την Χάριν με τα πολλά δάκρυα.

Αν θέλης να μη ψυχρανθεί ο ζήλος σου, μην αφήνεις τα δάκρυα στην προσευχή σου.

Αυτά που σας λέγω, είναι ο,τι μας παρέδωσε ο Γέροντας Ιωσήφ, και ο,τι εκ πείρας εδοκίμασα, είδα, και γεύθηκα. Αυτά λέγω»²¹.

Μαζί με την αδιάλειπτη εσωτερική προσευχή των πιστών μελών της Ενορίας, την εκπλήρωση του προσωπικού τους κανόνα και τα δάκρυα ο ποιμένας οφείλει να εμπνεύσει την κάθε οικογένεια ώστε να αποκτήσει μία Αγιοπνευματική ατμόσφαιρα με την καλλιέργεια της κοινής πνευματικής οικογενειακής ζωής.

Απόσπασμα από το βιβλίο:«Τα ασκητικά της Ενορίας» (Ιερομονάχου Σάββα Αγιορείτου) που συν Θεώ θα εκδοθεί σύντομα

 

 

Πηγή: hristospanagia.gr