Πανήγυρις της αγίας Οικογενείας των Παλαμάδων 2013 στην Ι.Μ. Παναγίας Δοβρά (Φωτο)

Σαββατοκύριακο 16 και 17 Νοεμβρίου πανηγυρίστηκε στον ιερό ναό αγίου Λουκά Συμφερουπόλεως της ιεράς μονής Παναγίας Δοβρά στη Βέροια η μνήμη της αγίας Οικογενείας των Παλαμάδων, που εορτάζεται κάθε χόνο την πρώτη Κυριακή μετά την εορτή του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. 

 

Στον πανηγυρικό εσπερινό χοροστάτησε και κήρυξε το θείο λόγο ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων, ο οποίος προεξείρχε και της αρχιερατικής θείας Λειτουργίας την Κυριακή το πρωί. Το θείο λόγο κατά τη θεία Λειτουργία κήρυξε ο αιδεσιμολογιώτατος πρωτοπρεσβύτερος π. Νικόλαος Λουδοβίκος, καθηγητής της ΑΕΑΘ.

 

Η ομιλία του σεβασμιωτάτου στον εσπερινό της εορτής:

 

«Κυριακή μετά την εορ­τη του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και η Ιερά Μη­τρο­πολή μας τιμά και πα­νη­γυρίζει τη μνη­­μη της αγίας οικο­γε­νείας του, των γονέ­ων και των αδελφών του, οι οποίοι με την ευ­σέβεια και τους α­σκη­τικούς τους αγώ­νες ανήλθαν την ου­ρα­νο­δρόμο κλίμακα και ε­φθασαν στην αγιότη­τα.

 

Αγι­α­­σθη­καν όντως οι εορ­ταζόμε­νοι άγιοι, Κων­σταντί­νος και Καλ­λονή, Θεο­δόσιος και Μα­­κάριος, Επί­χαρις και Θεοδότη, δια της Χα­ρι­τος του α­γίου Πνευ­μα­τος, και α­γί­ασαν την πό­λη μας και την πε­ριο­χή μας με την πα­ρου­σία τους και τη μο­να­χική και οσιακή βιο­τη τους.

 

Η ευγνωμοσύνη μας για τη μεγάλη δωρεά της παρουσίας τους στη Βέροια εκφράζεται με την τιμή που τους απο­δι­δουμε, πανηγυρίζον­τας την ιερά μνήμη τους την πρω­τη Κυ­ρι­ακή μετά την εορτή του αγίου Γρη­γορίου, του πιο επι­φανούς και λαμ­πρου τε­κνου αυτής της αγίας οι­κογενείας, ο οποίος αναδείχθηκε με­γας για­τι δεν έζησε μο­νο σύμφωνα με τις εν­τολές του Θεού, αλλά και δίδαξε και ομολό­γησε και υπερασπί­σθη­κε την αποκεκαλυμ­με­νη αλήθεια της Ορθο­δόξου πίστεως και υπέ­μει­νε δοκιμασίες και διωγ­μους πολλούς χα­ριν αυτής.

 

Και μπορεί βεβαίως ο άγιος Γρηγόριος να δια­κρίθηκε ιδιαιτέρως για τους υπέρ της Εκκλη­σίας αγώνες του, για τα θεολογικά συγγράμμα­τα του και την ποιμαν­το­ρική του δράση ως αρ­­χιεπίσκοπος Θεσσα­λο­νι­κης, όμως και η οι­κογένειά του δεν υστέ­ρησε, γιατί και ε­κεί­νοι υπήρξαν μέ­το­χοι του τρο­που ζωής του αγίου Γρηγορίου του Πα­­λαμά, μέτοχοι του τρόπου ζω­ής που δι­δά­σκει η Εκ­κλη­σία μας, δηλαδή της εν Χριστώ ζωής.

 

Και η ζωή αυτή, αδελ­φοι μου, δεν σχετίζεται και δεν συναρτάται ου­τε με τον τόπο ούτε με τον χρόνο στον οποίο ζει ο άνθρωπος. Είκοσι αιώνες ζωής και πορεί­ας της Εκκλησίας μας με­σα στον κόσμο οι συν­θήκες και οι κατα­στάσεις έχουν αλλάξει ριζικά, όμως ο τρόπος της εν Χριστώ ζωής δεν έχει αλλάξει, όχι γιατί η Εκκλησία είναι συν­τη­ρητική, όπως ισχυρί­ζο­νται ορισμένοι, αλλά διότι η εν Χριστώ ζωή είναι υπεράνω τόπου και χρόνου, και είναι ανε­πηρέαστη, κατά συ­νε­­πεια, από τις αλ­λα­γες στον κόσμο και την κοι­νωνία.

 

Η εν Χριστώ ζωή την οποία μας κα­λει ο Χρι­στος και η Εκ­κλησία να οικειω­θου­με και να ζη­σουμε δεν εξαρτάται από τα σχη­μα­τα του κο­σμου, γι᾽ αυτό και δεν αλλάζει και δεν αλλοι­ω­νεται με­σα στον χρο­νο. Βασί­ζε­ται σε μία πο­λυ απλή αλλά θεμε­λιώ­δη αρχή που είναι η α­γα­πη στον Χριστό, α­γα­πη «εξ όλης της ψυχής και εξ όλης της καρδίας και εξ όλης της διαν­οίας και εξ όλης της ισχύος» του αν­θρώπου. Αυτό ζητά ο Χριστός.

 

Μπορεί να με­τα­βάλλει κανείς κάτι στην αγά­πη; η μπορεί να ισχυ­ρι­σθει κανείς ότι επηρε­άζεται η αγά­πη από τις συνθήκες που επικρα­τουν στον κο­σμο; Μπο­ρει να ισχυ­ρισθεί κα­νεις ότι η φυ­σική αγά­πη που αισθά­νεται η μη­τέρα η οι γονείς προς τα παιδιά τους έχει επη­ρεασθεί η μεταβληθεί από την αλλαγή και την εξέλιξη του κο­σμου. Ασφαλώς όχι, αδελ­φοι μου. Το ίδιο, λοιπόν, ισχύει και για την αγάπη προς τον Χρι­στο, που αποτελεί τη βάση της εν Χριστώ ζωής. Διότι όταν αγαπά κανείς κάποιον, θέλει να είναι πάντοτε μαζί του, θέλει να κάνει ο,τι του αρέσει και ο,τι τον ευχαριστεί. Θέλει να ζει όπως θα ζούσε εκείνος που αγαπά και να κάνει ο,τι θα έκανε εκείνος. Και αυτό είναι, αδελφοί μου, η εν Χριστώ ζωή. Το να ζούμε όπως θέλει και όπως θα ζούσε ο ίδιος ο Χριστός. Το να ζούμε επιθυμώντας δι­αρ­κως να βρισκόμαστε σε επα­φη και επικοι­νω­νία μα­ζι του. Να τον αι­σθα­νο­μασθε δίπλα μας και με­­σα μας με κάθε τρο­πο. Με την προ­σευ­χή, με τα μυστήρια της Εκ­κλη­σί­ας μας, με τη συνεχή προσπάθεια και την ά­σκηση να καθαί­ρουμε τον εαυτό μας από την αμαρ­τία και να τον οδηγού­με στον δρό­μο των εν­τολών του Χρι­στού.

 

Και όλα αυτά δεν ε­ξαρτώνται ούτε από τον τόπο ούτε από τον χρόνο· αλλά μέσα στον κάθε τόπο και στον κα­θε χρόνο που ζει ο κάθε άνθρωπος πρέπει να αγω­νίζεται για να ζει αυ­τη τη ζωή που απορ­ρέει από την αγά­πη στον Χριστό. Αυτή, δη­λα­δη η αγάπη, είναι το μέτρο και ο άξονας της εν Χριστώ ζωής. Γι᾽ αυ­το και ο Χρι­στος και η Εκκλη­σία μας δεν κα­νουν δια­κριση μεταξύ πι­στων που ζουν στον κόσμο και πιστών που ζουν στην έρημο· δεν κά­νουν διάκριση ανά­με­σα σε λαϊκούς και κλη­ρικούς, σε μονα­χους και ασκη­τες. Η εν Χριστώ ζωή ει­ναι η ίδια για όλους, είναι κοινή για όλους, και έχει τον ίδιο στόχο και το ίδιο τε­λος για όλους: τον Θεό. Ο,τι την διαφο­ρο­ποιεί είναι το μέτρο της αγάπης του καθενός μας.

 

Αυτό ακριβώς μας δι­δα­σκουν και μας υπεν­θυ­μίζουν και οι εορτα­ζο­μενοι σήμερα άγιοι της Εκκλησίας μας, η αγία οικογένεια του α­γίου Γρηγορίου του Πα­λαμά. Άλλοι από αυ­τους, όπως ο πα­τε­ρας του, έζησαν απο­κλει­στι­κα μέσα στον κο­σμο και τις μέριμνές του, έζησε την οικογε­νει­ακή ζωή και την απαι­τητική ζωή των ανακτόρων. Η μητέρα του έζησε και αυτή μέχρι την κοίμηση του συζύγου της μέσα στις οικογενειακές με­ρι­μνες και φροντίδες. Τα αδέλ­φια του μεγά­λω­σαν σε μια μεγα­λού­πολη που είχε όλους τους πειρασμούς που έχει και μία σύγχρονη πόλη, και στη συνέχεια επέλεξαν τη μοναχική πο­λιτεία στο Άγιο Ο­ρος και εδώ στη Βέροια. Και ο ίδιος ο άγιος Γρηγόριος έγινε πρώτα μοναχός και ύστερα η­γούμενος και στη συνέ­χεια μη­τρο­­πολίτης Θεσ­σα­λονί­κης. Έζησαν, δη­­λα­δη, σε συνθήκες διαφορετι­κες, έζησαν με διαφορε­τι­κο τρόπο, έζησαν ο­μως την ίδια ζωή, την εν Χριστώ ζωή, μέσα από την αγά­πη στον Χρι­στο, την αδιά­λειπτη προσευχή και την κα­θαρ­ση του νου και της ψυχής που οδηγούν τον άνθρωπο στην αγιό­τη­τα, που τον οδη­γουν στον Θεό.

 

Γι᾽ αυτό και τους τι­μου­με όλους μαζί και τους προβάλλουμε ως πρότυπα και για τη δι­κή μας ζωή, που μπο­ρεί και πρέπει να είναι, αδελφοί μου, η εν Χρι­στώ ζωή. Διότι διαφο­ρε­­τικά η ζωή μας είναι μία ζωή κενή και χωρίς περιεχόμενη, αλλά κυ­ρίως είναι ζωή χωρίς προ­οπτική και χωρίς μέλλον.

 

Τιμώντας, λοι­πον, ση­με­ρα τους νέους αγίους μας, ας αναθεω­ρήσου­με, αδελφοί μου, και εμείς τη ζωή μας, ας ελέγξουμε το ποιόν και το ποσόν της αγάπης μας προς τον Χριστό, και ας μεταποιήσουμε τη ζωή μας σε εν Χρι­στώ ζωή για να αξιω­θού­με και εμείς να προ­σεγ­γίσουμε τον Θεό και να ζήσουμε στη βασι­λεία του».

Πηγή: imverias.blogspot.gr