Η Κύπρος και το Δίκαιο της Θάλασσας
28 Οκτωβρίου 2013
Η Κύπρος, όπως και άλλα μικρά νησιωτικά κράτη, δεν έχουν λιγότερα δικαιώματα από τα ηπειρωτικά κράτη, συμφώνως του Άρθρου 121 της Σύμβασης του 1982 των Ηνωμένων Εθνών (UNCLOS III) για το Δίκαιο της Θάλασσας και το Διεθνές Δίκαιο, τόνισε με ομιλία του ο Ανδρέας Ιακωβίδης, πρώην ΓΔ του Υπουργείου Εξωτερικών, ενώπιον του Αμερικανικού Δικηγορικού Συνδέσμου για το Διεθνές Δίκαιο (ABILA), με ομιλία του στο πλαίσιο του Σαββατοκύριακου για το Διεθνές Δίκαιο (24 – 26 Οκτωβρίου 2013) στη Νέα Υόρκη.
Στην παρέμβασή του για τις αμφισβητήσεις και το καθεστώς νησιών και βράχων υπό τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας, ο κ. Ιακωβίδης επικαλέστηκε σωρεία νομικών κειμένων και αναφορών από το Διεθνές Δικαστήριο και άλλα διεθνή σώματα και σχετικά συνέδρια για να τεκμηριώσει την άποψή του πως το Άρθρο 121, με το κύρος του γενικού Διεθνούς Δικαίου, καθιστά σαφές πως τα νησιά είναι στην ίδια θέση με τα ηπειρωτικά εδάφη, σε ό,τι αφορά τις ζώνες ναυτιλιακής δικαιοδοσίας, δηλαδή τα χωρικά ύδατα, τη συνορεύουσα ζώνη, την αποκλειστική οικονομική ζώνη και την υφαλοκρηπίδα.
Το Άρθρο 121 της Σύμβασης ορίζει το καθεστώς των νήσων, είπε ο κ. Ιακωβίδης, αναφέροντας επί λέξει ότι, συμφώνως της Συμβάσεως αυτής, ορίζεται ως νήσος “μια φυσικά διαμορφωμένη περιοχή ξηράς, που περιβρέχεται από ύδατα και ευρίσκεται πάνω από την επιφάνεια των υδάτων κατά τη μεγίστη παλίρροια».
“Κατ` εξαίρεση των προβλεπομένων στην παράγραφο 3, η χωρική θάλασσα, η συνορεύουσα ζώνη, η αποκλειστική οικονομική ζώνη και η υφαλοκρηπίδα μιας νήσου καθορίζονται σύμφωνα με τις διατάξεις της παρούσας Σύμβασης που εφαρμόζονται σε άλλη ηπειρωτική περιοχή”, διευκρινίζει περαιτέρω το Άρθρο αυτό, όπως είπε ο κ. Ιακωβίδης.
Ως προς τους βράχους στη θάλασσα και σε αντιπαραβολή με τα νησιά, το ίδιο Άρθρο καθορίζει ότι “οι βράχοι, οι οποίοι δεν μπορούν να συντηρήσουν δικό τους μόνιμο πληθυσμό ή οικονομική ζώνη, δεν θα έχουν αποκλειστική οικονομική ζώνη ούτε υφαλοκρηπίδα”.
Όπως ανέφερε στην ομιλία του ο κ. Ιακωβίδης, μικρά νησιωτικά κράτη, μεταξύ των οποίων η Κύπρος και το Τρίνινταντ και Τομπάγκο, αλλά επίσης και το Ηνωμένο Βασίλειο και η Ελλάδα αντιπαρέβαλαν σθεναρά το επιχείρημα ότι ουδεμία διάκριση πρέπει να γίνεται μεταξύ των νησιών ανεξαρτήτως του μεγέθους ή του πληθυσμού των και ηπειρωτικών εδαφών και ότι οι πρόνοιες που καθορίζουν τα χωρικά ύδατα, την υφαλοκρηπίδα και την αποκλειστική οικονομική ζώνη, πρέπει να είναι ίδιες τόσο στις περιπτώσεις των νησιών όσο και για τα ηπειρωτικά εδάφη.
