Η φιλοξενία ως ιερή υπόθεση
18 Οκτωβρίου 2013
Τα ασκητικά της Ενορίας
Β Η ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΚΑΙ Η ΚΟΣΜΙΚΗ ΕΝΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ- ΤΟ «ΒΥΖΑΝΤΙΟ».
Η φιλοξενία ως ιερή υπόθεση.
Σύμφωνα με το πνεύμα του Ευαγγελίου γινόταν και η φιλοξενία: στο πρόσωπο του ξένου οι κάτοικοι της Ορθόδοξης Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας έβλεπαν τον Χριστό. Η «συναίσθηση… της ιερότητας της φιλοξενίας ήταν τόσο μεγάλη, ώστε ακόμη κι ο πιο μεγάλος εχθρός ήταν ασφαλής όταν ερχόταν στην πρωτεύουσα ως επισκέπτης. Για παράδειγμα, όταν το 1421 ο Μωάμεθ Α , πηγαίνοντας να επιθεωρήσει τις κατακτημένες περιοχές στη Μ. Ασία, πέρασε μέσα από την Κωνσταντινούπολη, συμβούλευαν τον Αυτοκράτορα Μανουήλ Β Παλαιολόγο να τον συλλάβει.
Ο Έλληνας ηγεμόνας αρνήθηκε να παραβιάσει την αρχή της φιλοξενίας. Στους συμβούλους του, που τον ωθούσαν να πιάσει τον σουλτάνο, ο Αυτοκράτορας είπε: “Δεν θα αθετούσα τον όρκο που έκανα μαζί του, ακόμη κι αν ήμουν βέβαιος ότι θα έρθει εναντίον μας και θα μας νικήσει. Αν πάλι εκείνος αθετήσει τους όρκους του, τα εμπιστεύομαι όλα στον Θεό, που είναι πολύ πιο ισχυρός από εκείνον”» (Φραντζής,Από των καθ’ εαυτόν, κεφ. 7, εν. 1· πρβλ. και παραπομπές του π. Δ. Κωνσταντέλου εις J. W. Berker, Manuel II Palaeologus, 351, και D. M. Nicol, TheLastCenturiesofByzantium, 346-7)89.
Απόσπασμα από το βιβλίο:«Τα ασκητικά της Ενορίας» (Ιερομονάχου Σάββα Αγιορείτου) που συν Θεώ θα εκδοθεί σύντομα
89 Δ. Κωνσταντέλου, Byzantine Philanthropy and Social Welfare, N.Y. 1991(2), σελ. 203-6· πρβλ. του ιδίου, Poverty, Society and Philanthropy in the Late Mediaeval Greek World, N.Y. 1992, σελ. 52, για τη σημασία της φιλοξενίας:
