Ο αγιορείτικος τόπος και τρόπος στη τέχνη του 20ου αι.

Κλεοπάτρα Χατζηλία, Ιστορικός Πολιτισμού

«Κάθε πλαγιά του βουνού είναι και από ένας χρυσός κήπος, χρυσός από τ΄ ασπάλαθρα, μωβ από τις αγριοχαρουπιές, ανθισμένες ίσαμε και τον τελευταίο αρμό των κλαδιών και του κορμού τους, λευκός από τ΄άνθη των πυκνών σμέρτων…άγρια ζουμπούλια και γαλάζια γιούλια…ενώνοντας το άρωμά τους με τη μοσχοβολιά των απείρων βαΐων …κήπος με βυσσινιές,…που μας έρχεται το χαρμόσυνο ζουζούνισμα των μελισσών».[1]

Ο φυσικός περίγυρος του Περιβολιού της Παναγίας παρουσιάζει ποικιλία στην οποία πρωτοστατούν η παρθένα φύση, τα καλντερίμια ανάμεσα στα μοναστήρια, η βραχώδης πυραμοειδής παρουσία του Άθωνα στο νότιο άκρο, δάση, αλλού βράχια και απόκρημνες πλαγιές και βαθύ απέραντο γαλάζιο. Σε τέτοιο περιβάλλον η προσέγγιση των καλλιτεχνών γίνεται  διερευνητικά και ενορατικά μέσα από τις απεριόριστες δυνατότητες που τους προσφέρει  η επιβολή της τοπιογραφίας, κατάκτηση του μοντερνισμού.[2] Περισσότερα