Πορτρέτο..(2) ( Εις Μνήμην του Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού που μας γνώρισε την Παντάνασσα )

 

 Παιγνιδίζουν στον αέρα

ο χρυσός και η πορφύρα

και στην όψη της Εικόνας

η χαρά , είναι κανόνας….

 

Σαγηνεύει η θωριά σου

την σκληρήν μου την καρδία,

και ευθύς ψηλά με στέλλει

στου ουρανού τα μεγαλεία….

 

Η μορφή σου παραπέμπει

στην αγάπη του Πατέρα

που αντάλλαξε την πτώση,

με την Υπερλαμπροτέρα…

 

Την ταπείνωση θαυμάζω

μες, τα τόσα μεγαλεία

και πλουσίως μου χαρίζεις,

τάχιστα την ευλογία….

 

Άνασσα των Μοναζόντων

Στέφος θείον,  των πατέρων

Θεία Χάρις εκπηγάζει,

απ, τα ύψη των αιθέρων….

 

Είναι του Πατρός η αγάπη

που μας έδωσε στη μάχη,

όπλα μα και την πανοπλία,

να νικούμε τον σατράπη..

 

Των Πατέρων είσαι κλέος

Άνασσα και ανθρώπων χρέος.

Δίδεις στην καρδία, ευχή

και αρχίζω απ, την αρχή….

 

Είσαι του Φωτός Καθέδρα

και στο Βατοπαίδι, έδρα,

άφησες στις περιστάσεις

βάλσαμον για τις ιάσεις…

 

Πήρες του θανάτου , πέρα

Άνασσα μου τη φοβέρα.

Έδωσες ξανά ελπίδα

 και τον Υιόν σου, ξαναείδα…

 

Πήγε η Χάρις στην Ρωσία,

Πόρτο Λάγος- Ρουμανία.

Εις τον Άθωνα ο θρόνος

μα στην Κύπρο, τρέμει ο πόνος..

 

Ω τι Θεία, κληρονομία

και απ, το Γέρων, ευλογία

να ακούει απ, την καρδίαν

χτύπους , Άνασσα- Κυρία…

 

 

Μνάσων ο Παλαιός Μαθητής