Τρείς γυναίκες με θάρρος και αφοσίωση !

(Κυριακή των Μυροφόρων)

 

                Η Εκκλησία, εορτάζοντας όπως κάθε Κυριακή, την Ανάσταση του Κυρίου, μαζί τιμά και τη μνήμη πέντε ανθρώπων, δύο ανδρών και τριών γυναικών.

Αυτοί οι πέντε άνθρωποι στην πιο κρίσιμη στιγμή της ιστορίας του κόσμου, τότε που οι άνθρωποι καταδίκασαν σε θάνατο το Θεό, έσωσαν την τιμή του ανθρώπινου γένους. Όταν οι ξεπεσμένοι άρχοντες κι ο φανατισμένος όχλος έκαμαν το ανοσιώτατο έγκλημα, κι ο Ιησούς Χριστός ήταν πια πεθαμένος στο Σταυρό, οι δύο άνδρες φρόντισαν για τον ενταφιασμό του.

Κι όταν όλοι κοιμόντουσαν  ήσυχοι στην αγία Πόλη κι η κουστωδία φύλαγε τον τάφο, οι τρεις γυναίκες είχαν το θάρρος και την αφοσίωση να ξεκινήσουν, για να προσφέρουν τις νομισμένες εντάφιες τιμές στον «εν σπουδή» ενταφιασμένο νεκρό.

Η Εκκλησία διέσωσε τα ονόματά τους και την πράξη των πέντε αυτών ανθρώπων στα  ιερότατα αρχεία της, που είναι τα θεία Ευαγγέλια.

Η πρωτοβουλία ήταν του Ιωσήφ, από κοντά όμως ήλθε και ο Νικόδημος, καθώς μαρτυρεί ο ευαγγελιστής Ιωάννης· «Ήλθε δε και Νικόδημος, ο ελθών προς τον Ιησούν νυκτός το πρώτον, φέρων μίγμα σμύρνης και αλόης ως λίτρας εκατόν».

Ο ευαγγελιστής Λουκάς λέγει για τον Ιωσήφ πως ήταν άνθρωπος «αγαθός και δίκαιος», γι’ αυτό και σαν βουλευτής, μέλος δηλαδή του συμβουλίου των Ιουδαίων, δεν ήταν σύμφωνος με τη γνώμη και την απόφαση των άλλων μελών «ουκ ην συγκατατεθειμένος τη βουλή και τη πράξει αυτών».

Κι ο Ιωσήφ κι ο Νικόδημος ήσαν άρχοντες του λαού και κρυφοί μαθητές του Ιησού Χριστού «διά τον φόβον των Ιουδαίων». Ο φόβος είναι παραπάνω από τον άνθρωπο, μα είναι και στιγμές που ο άνθρωπος νικάει το φόβο· αυτές είναι οι ιερές στιγμές της αγάπης και του χρέους. Όταν όλοι, άρχοντες και λαός, ξεσηκώθηκαν και ζήτησαν το θάνατο του αναμάρτητου, ένα θάνατο επώδυνο και ατιμωτικό, χρειαζόταν πραγματικά θάρρος και τόλμη, για να φροντίσει κάποιος για τον νεκρό αυτού του καταδίκου. Η πράξη του Ιωσήφ και του Νικόδημου είναι πραγματικά μια πράξη ηρωική, που δεν την τρομάζει η κοινή γνώμη, το τι δηλαδή θα πει ο κόσμος. Και τί τάχα πολλές φορές καταλαβαίνει ο κόσμος; Όταν οι δημαγωγοί κατεβάζουν το λαό και τον κάνουν όχλο, τότε τί καταλαβαίνουν οι άνθρωποι;

Ό,τι καταλάβαιναν εκείνοι, που άφηναν ελεύθερο το Βαραββά και φώναζαν για το Χριστό «Άρον, άρον·· σταύρωσον αυτόν!». Και συμβαίνει πολλές φορές, για δυστυχία των ανθρώπων, να μείνει ένας μόνος του μάρτυρας της αλήθειας, μέσα σ’ έναν όχλο φανατισμένο και τυφλό. Έτσι μόνος έμεινε ο Χριστός απέναντι στον μαινόμενο όχλο. Κι όταν οι άρχοντες, γεμάτοι ικανοποίηση για τη νίκη τους, πήγαν για να εορτάσουν το Πάσχα, μόνοι τους βρέθηκαν δύο άνδρες και τρεις γυναίκες, για να προσφέρουν τις εντάφιες τιμές στο θείο Λυτρωτή και να σώσουν την τιμή του ανθρώπινου γένους. Κάθε τυραννία είναι μισητή, μα αλλοίμονο στον κόσμο από την τυραννία του όχλου! Και χαρά σε κείνους, που δεν φοβήθηκαν την τυφλή κατακραυγή του λαού, του λαού που τον διέφθειραν οι δημαγωγοί και τον έκαμαν όχλο. Αυτοί τωόντι είναι θαρραλέοι και ηρωικοί. Μπορεί να τους ανατρέψει και να τους πατήσει ο όχλος, μα αυτοί δεν του κάνουν τόπο να περάσει. Κι ακόμα τρις χαρά σε κείνους, που όταν ο όχλος τους αναθεματίζει και τους λιθοβολεί, αυτοί συγχωρούν κι ευλογούν, σαν τον άγιο Στέφανο· «Κύριε, μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην».

Αλλά η σημερινή ευαγγελική περικοπή ομιλεί και για την τολμηρή πράξη των τριών μυροφόρων γυναικών. Είναι κι αυτή μια πράξη, που την εμπνέει η αγάπη κι η αφοσίωση προς το πρόσωπο του θείου διδασκάλου Ιησού Χριστού. Πολλές δυσκολίες είχαν να υπερνικήσουν οι τρεις γυναίκες· τους άρχοντες, το λαό, τη στρατιωτική φρουρά και την πέτρα του μνήματος. Δεν λογάριασαν τίποτε απ’ όλα αυτά, και μόνο την τελευταία στιγμή, όταν είχαν πια ξεκινήσει κι έφτασαν στο μνημείο, θυμήθηκαν την πέτρα. Ποιός θα τραβούσε τη μεγάλη πέτρα από τη θύρα του μνημείου; Μα η πέτρα βρέθηκε τραβηγμένη και Άγγελος Κυρίου καθότανε στα δεξιά μέσα στο μνημείο. Αυτός ανάγγειλε στις μυροφόρες την Ανάσταση· «Ηγέρθη! Ουκ έστιν ώδε· ίδε ο τόπος όπου έθηκαν αυτόν». Στον καιρό μας, που με επίταση κάποιοι ομιλούν για τη γυναίκα και για τη θέση της δίπλα στον άνδρα, τάχα να πρόσεξαν σε τούτο το σημείο; Οι γυναίκες πρώτες είδαν το κενό μνημείο κι άκουσαν το «ηγέρθη!», και στις γυναίκες πρώτες δόθηκε η εντολή να κηρύξουν την Ανάσταση1 «είπατε τοις μαθηταίς αυτού και τω Πέτρω…». Είναι τάχα αυτό μια σύμπτωση, ότι και στην πτώση του ανθρώπου και στη σάρκωση του Λόγου και στην ανάσταση της Ζωής πρωτοστατεί η γυναίκα;

Αλλ’ όμως σύμπτωση και τύχη δεν υπάρχει έξω από τη βουλή του Θεού και την ελεύθερη θέληση του ανθρώπου. Ό,τι γίνεται στον κόσμο, γίνεται κατά έναν πνευματικό λόγο, που έχει τη ρίζα του μέσα στη βουλή του Θεού και την προαίρεση του ανθρώπου. Ο πνευματικός αυτός λόγος δεν είναι ό,τι μάθαμε να λέμε φυσικό νόμο. Ο φυσικός νόμος είναι δουλεία, η δουλεία του αιτίου και του αιτιατού. Ο πνευματικός λόγος είναι έξω από κάθε έννοια καταναγκασμού, είναι ο χώρος της ελευθερίας και της προσωπικής ευθύνης. Πίσω από τους λεγόμενους φυσικούς νόμους πρέπει πάντα να αναζητούμε τους πνευματικούς λόγους, την παρουσία του Θεού και του άνθρωπου. Δεν είναι σύμπτωση και τύχη ότι στέκει ο κόσμος και κινείται η ζωή στην ιστορική της πορεία· είναι η βουλή του Θεού και η θέληση του ανθρώπου. Πώς θα μπορούσαν τώρα να μην είναι γυναίκες οι άγγελοι της Αναστάσεως; Αυτές κινήθηκαν από δική τους θέληση και αγάπη και πήγαν στο μνημείο, αψηφώντας κάθε εμπόδιο και κάθε κίνδυνο.

Μέσα στους πανηγυρικούς και χαρμόσυνους ύμνους της Αναστάσεως, πρώτους μάρτυρες του κενού μνημείου και του μεγάλου θαύματος η Εκκλησία καλεί τις τρεις μυροφόρες γυναίκες·«Δεύτε από θέας, γυναίκες ευαγγελίστριαι. και τη Σιών είπατε· ‘Δέχου παρ’ ημών χαράς ευαγγέλια της αναστάσεως Χριστού’…». Αμήν.

 

(+Διονύσιου, Μητροπ. Σερβίων και Κοζάνης, «Επί πτερύγων ανέμων», εκδ. Νεκτ. Παναγόπουλος, σ.102-106)