Από τα αθηναϊκά σαλόνια … στα γνήσια αλώνια της Πλώρας!

Ο Γιάννης Επιτροπάκης εγκατέλειψε την Αθήνα πρό κρίσης και δεν το μετάνιωσε ούτε στιγμή!

Κάθε βράδυ συναντούσε αυτούς που ο “πολύς” κόσμος … συναντάει στα περιοδικά και την τηλεόραση. Δυνατή μουσική, χαμόγελα, πόζες, τα φλας να αστράφτουν… Κι όμως, μερικά χρόνια μετά, το κρητικό του αίμα τον τράβηξε στα πάτρια εδάφη, όπου κι επέστρεψε αφήνοντας πίσω τα ψεύτικα χαμόγελα και τον πλαστικό κόσμο…

“Ένα ωραίο πρωί, μεταξύ κρίσης … κι ακρισίας, είχα κάτι σαν επιφοίτηση” – λέει ο Γιάννης, που το 2007 – λίγο πριν ξεμυτίσει η οικονομική κρίση – εγκατέλειψε τα κοσμικά και κατέβηκε στη Μεσαρά. “Αποφάσισα να ασχοληθώ με τη γεωργία, τα αγροτικά” – λέει. Είχε περιουσία από τους γονείς του, το “σπορ” του ήταν και γνώριμο από όταν ήταν πιτσιρικάς… τα άλλα ήρθαν μόνα τους!

“Πήγα στην Αθήνα το 1998 ή το 2000. Δούλευα ως υπεύθυνος σε νυχτερινά μαγαζιά … “Τρία Γουρουνάκια”, “Άστρα live” και το καλοκαίρι, που όλη η Αθήνα … μετακόμιζε στα Χανιά, άλλαζα κι εγώ πόστο … “Βαρελάδικο”, “Ήλιος κι Άμμος”… Δούλευα και σαν μοντέλο για κάποιους σχεδιαστές” – θυμάται ο ίδιος, γυρίζοντας προς τα πίσω σε ένα κεφάλαιο της ζωής του, που πολύ διαφέρει από το “σήμερα”. Όσο όμως τον κοιτούσα, τόσο πιο σίγουρη ήμουν ότι το “νόημα” το έπιασε στην Κρήτη, όταν αντάλλαξε το μοχίτο … με τη ρακή και την πασαρέλα … με το χωράφι!

“Δούλευα νύχτα, ήμουν με πολύ κόσμο. Όλη η showbiz περνούσε από αυτά τα μαγαζιά. Γνωριμίες … πολλές! Κάποιες τις έχω κρατήσει ακόμη” – λέει, χαμογελώντας.

“Μα πώς αποφάσισες να παρατήσεις ένα τρόπο ζωής που πολλοί επιδιώκουν;” τον ρωτάω. Η νυχτερινή Αθήνα, άλλωστε, προ κρίσης, πρόσφερε απλόχερα χρήματα και … χρυσόσκονη!

“Η βαβούρα, η δυνατή μουσική… στα μαγαζιά που δούλευα είχα να συναναστραφώ με κόσμο που θεωρείται vip… Κάπου με είχε κουράσει η πολυκοσμία και ήθελα να αράξω. Ο κύριος λόγος, όμως, ήταν ότι ήθελα να κάνω οικογένεια” – λέει. Και κάπως έτσι, τα έβαλε κάτω, τα ζύγισε και αποφάσισε! Στην Αθήνα δε θα μπορούσε να κάνει μια οικογένεια όπως εκείνος την ήθελε, κι έτσι γύρισε στον τόπο στον οποίο γεννήθηκε και μεγάλωσε. Βέβαια, φεύγοντας από την Κρήτη για την Αθήνα, δεν είχε ρίξει “μαύρη πέτρα” πίσω του. Είναι, μάλλον, αυτή η περίεργη εξάρτηση των Κρητικών από τον τόπο τους…

“Ερχόμουν τακτικά! Με ειδοποιούσαν, για παράδειγμα, ότι την Κυριακή θα κάνουμε μια “παρέα” σε ένα μέρος ωραίο, θα ψήσουμε και δύο αρνιά… Έπαιρνα το αεροπλάνο κι ερχόμουν, κάναμε την παρέα και ξαναγύριζα. Μου άρεσε το χωριό!” – λέει ο 35χρονος, σήμερα, Γιάννης, που όχι μόνο έχει εγκλιματιστεί αλλά απολαμβάνει κάθε στιγμή της καθημερινότητάς του. Και δε μοιάζει να μετανιώνει…

“Δεν είχα κανένα πρόβλημα στην προσαρμογή. Είμαι χαρακτήρας που προσαρμόζεται εύκολα. Μόνο που στην αρχή … δεν κοιμόμουνα καθόλου!” – λέει χαριτολογώντας, παραπέμποντας στις “ολονυκτίες” πίσω από το μπαρ! “Ήμουν πολύ σίγουρος ότι θα μπορώ να ανταπεξέλθω… και στα δύσκολα και στο ζόρι! Δεν ήμουνα, άλλωστε, παιδί του σαλονιού, να μη θέλω να λερώσω τα χέρια μου” – λέει αποστομωτικά, αποδεικνύοντας ότι τα μυαλά δε “φουσκώνουν” αν εσύ δεν το επιτρέψεις.

Η πορεία του Γιάννη Επιτροπάκη, αφού πήρε τη μεγάλη απόφαση, ήταν συγκεκριμένη: “Ήρθα στην Κρήτη, οργανώθηκα, πήρα τα εργαλεία μου, το τρακτέρ μου … και ξεκίνησα!” – λέει. Σήμερα, εκμεταλλεύεται έκταση περίπου 50 στρεμμάτων, καλλιεργεί και συλλέγει τους καρπούς των κόπων του, διακινώντας τα προϊόντα του είτε στη χονδρική είτε στη λαϊκή αγορά.

“Πολλοί είναι εκείνοι που τώρα φεύγουν από την Αθήνα … εξ ανάγκης και νόμου. Δεν είναι βιώσιμη η πόλη τώρα. Δεν έχουν ούτε … τα ευκόλως εννοούμενα: ένα μπετόνι λάδι, δυο ντομάτες, πορτοκάλια…” λέει, συμπυκνώνοντας σε λίγες λέξεις την έννοια “ποιότητα ζωής”.

Και πόσο διαφέρει η ζωή του αγρότη σε σχέση με την προηγούμενη ζωή του; “Και τώρα να κάτσουμε να βγάλουμε ένα μπουκάλι ρακή, θα βγάλουμε μερικά αγγούρια να κάνουμε την παρέα μας! Δεν είναι ότι πρέπει να πάω στο fever για να διασκεδάσω – εκεί είναι το θέμα!” λέει, παραδίδοντας … μαθήματα μετριοφροσύνης και … ουσίας! “Από εκεί που πηγαίναμε στο Κολωνάκι και πίναμε καφέ, πάμε τώρα σε ένα βουνό, ψήνουμε τα κρέατά μας, πίνουμε τα κρασιά μας και περνάμε πιο καλά!” – καταλήγει.

 

Ο Γιάννης Επιτροπάκης έζησε τη λαμπερή, πλην μάλλον … πλαστική, ζωή, γνώρισε κόσμο πολύ, κράτησε όμως στη ζωή του λίγους από τα “παλιά”. Γύρισε στην Πλώρα, γνώρισε τη γυναίκα του – “παπούτσι από τον τόπο του” και αυτό έχει τη δική του σημασία – και με τον ερχομό του, ενός έτους σήμερα, γιου του, φαίνεται να έχει εκπληρώσει όσα ονειρευόταν. Μικρά και απλά… Κλισέ αλλά είναι αλήθεια: Η ευτυχία κρύβεται σε μικρά πράγματα!

Ο “Κρητικός” από τα κολωνακιώτικα “Τρία Γουρουνάκια” είναι πια “το Γιαννιώ” στη λαϊκή αγορά. Από εκεί δε λείπουν τα χαμόγελα, όμως αυτά δεν είναι … για φωτογραφία, είναι πέρα για πέρα αληθινά!