Iδού ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα… Ἡ τελική μας εὐθεία… Ἡ Πορεία πού βαδίζει πρός τό τέλος, πρός τόν τελικό της σκοπό.

Ἰδού ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα. Πορεία ἀνοδική, κοπιαστική. Πόσοι ἀπό ἐμᾶς θά φθάσουν ἐκεῖ; Πόσοι ἀπό ἐμᾶς θά ζήσουν τό Πάσχα, θά τό βιώσουν, θά περάσουν δηλαδή ἀπό τόν θάνατο στή ζωή, ἀπό τό σκότος στό Φῶς, ἀπό τόν Ἅδη στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ;

Ἰδού ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα, ἀφοῦ διανύσαμε τήν ἔρημο τοῦ Ἰορδάνου. Διανύσαμε μία πορεία μέσα στά πάθη καί στήν ἁμαρτία, πέσαμε καί σηκωθήκαμε ἄλλες τόσες φορές, φτάσαμε στή Μεγάλη Σαρακοστή, πού ὁ πνευματικός ἀγώνας κορυφώνεται, καθώς τό Πάσχα, ἡ Διάβαση, ἡ Ἀνάσταση πρέπει νά μᾶς βρεῖ στήν ἄλλη ὄχθη, στό Φῶς, στή Ζωή, στή Χαρά τοῦ Κυρίου μας. Τέλειωσε καί ἡ μεγάλη Σαρακοστή καί μπήκαμε στή Μεγάλη Ἑβδομάδα, ἡ τελική μας εὐθεία, πρός τήν Ἀνάσταση.

Ἰδού ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα, κρατώντας τά βάγια τῶν φοινίκων, ψάλλοντας “Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου”. Ψάλλουμε ὅμως ψυχῆ καί σώματι; Ἀπ᾽ ὅλα αὐτά τά λόγια πού ἀκοῦμε καί διαβάζουμε ἤ ψέλνουμε τήν περίοδο αὐτή, πόσα ἀπό αὐτά ζοῦμε; Τό ἐρώτημα προσωπικό γιά τόν καθένα.

Ὁ Χριστός εἰσέρχεται θριαμβευτικά στά Ἱεροσόλυμα. Ἔρχεται γιά τό ἑκούσιο Πάθος καί τόν ἑκούσιο θάνατο. Κι ἐμεῖς Τόν ἀκολουθοῦμε στήν πορεία Του αὐτή, τήν σταυρική, τήν θυσιαστική. Μέ τό προσωπικό ἐρώτημα νά ζητᾶ τήν προσωπική ἀπάντησή μας: Εἶμαι ἕνας ἁπλός θεατής τοῦ πάθους; Εἶμαι κοινωνός τοῦ Πάθους; Ποιός θεατής: Ὁ Φαρισαῖος, ὁ Ἄννας, ὁ Μάλχος, ὁ Πιλάτος, ὁ Ἰούδας, ὁ Πέτρος, ὁ Ἰωάννης, ἡ Μαγδαληνή ἤ ἡ Θεοτόκος, ὁ ληστής ἤ ὁ Λογγίνος ὁ Ἑκατόνταρχος; Πῶς ἦταν λοιπόν ἡ πορεία μου ὅλο αὐτόν τόν χρόνο μέχρι τό Πάσχα; Πνεῦμα ἀργίας, περιεργείας, φιλαρχίας καί ἀργολογίας μή μοι δώς… Πνεῦμα δέ σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, ὑπομονῆς καί ἀγάπης χάρισαί μοι τῶ σῶ δούλω… Αὐτό ἐκλιπαρούσαμε ὅλη τήν περίοδο τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς μέ τά λόγια τοῦ Ἁγίου Ἐφραίμ. Τί καταφέραμε ἀπό ὅλα αὐτά; Ποιό εἶναι τό ἀποτέλεσμα τοῦ ἀγῶνα μας;

Ἰδού ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα. Ὄχι ὡς θεατές, ἀλλά ὡς κοινωνοί τοῦ Θείου Πάθους καί μέτοχοι τῆς Ἀναστάσεώς Του. Ἰδού θύεται ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ, ὁ ἐπουράνιος, ὁ ἐσθιόμενος καί μηδέποτε δαπανώμενος. Ἰδού θυόμεθα κι ἐμεῖς μαζί Του. Ἄς γίνουμε ὁ Ἰωάννης, ἡ Μητέρα Του, οἱ Μυροφόρες πού Τόν ἀκολουθοῦν ἕως τέλους.

Ἄς συμπορευθοῦμε καί νά συσταυρωθοῦμε. Ἄς γίνουμε οἱ συνδαιτήμονες τοῦ καινοῦ τῆς ἀμπέλου γεννήματος καί τότε ναί, θά Τόν δοῦμε Πρόσωπο μέ πρόσωπο, τή βραδυά τῆς Ἀναστάσεως, ἀναστημένο μέσα μας…

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!

Πηγή: agiosnektarios-monastery.gr