Συναυλία Βυζαντινής Μουσικής “Προσδοκώ Ανάστασιν”

25 Απριλίου 2013

Κείμενο & Φωτογραφίες: Σπύρος Παπαγεωργίου

Η Σχολή Βυζαντινής και Παραδοσιακής Μουσικής της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών πραγματοποίησε συναυλία βυζαντινής μουσικής, με βυζαντινούς εκκλησιαστικούς ύμνους της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος στο Θέατρο του Ιδρύματος “Μιχάλης Κακογιάννης”.

Η μουσική εκδήλωση ήταν αφιερωμένη στον αείμνηστο μεγάλο δάσκαλο βυζαντινής μουσικής και πρωτοψάλτη, Μανώλη Χατζημάρκο που “έφυγε” πριν 2 μήνες από τη ζωή και στον Χρόνη Αϊδονίδη, μεγάλο ερμηνευτή και δάσκαλο της παραδοσιακής μουσικής.

Στη συναυλία παρέστη ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Ιερώνυμος, συνοδευόμενος από τον Πρωτοσύγκελλο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής π. Μάξιμο Παπαγιάννη, τον Γενικό Αρχιερατικό Επίτροπο π. Συμεών Βολιώτη και τον διάκονό του π. Επιφάνιο.

Ο Μακαριώτατος βράβευσε την χήρα του Μανώλη Χατζημάρκου για την προσφορά του συζύγου της καθώς και τον Χρόνη Αηδονίδη. Παρευρέθησαν επίσης ο Έξαρχος του Παναγίου Τάφου στην Αθήνα π. Δαμιανός καθώς και κληρικοί της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών.

Τους ύμνους απέδωσε ο Χορός Ιεροψαλτών της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών με διευθύνοντα τον κ. Ηλία Τούμπα, η ερμηνεύτρια Σοφία Μάνου, ο Χρόνης Αηδονίδης, ο Πανοσ/τος Αρχιμανδρίτης π. Ειρηναίος Νάκος και ο Γεώργιος Δεμελής, πλαισιωμένοι από την ορχήστρα «ΚΑΝΩΝ» της Σχολής Βυζαντινής & Παραδοσιακής Μουσικής της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Αφηγήτρια ήταν η ηθοποιός Κατερίνα Λέχου που διάβασε κείμενα της Μεγάλης Εβδομάδας.

Ο Μακαριώτατος απέδωσε τα εύσημα στους συντελεστές της εκδήλωσης και ευχήθηκε “μέσα από την Βυζαντινή και Παραδοσιακή Μουσική να ξαναβρούμε τη ζωντάνια μας και την ελπίδα μας που έχουμε χάσει και που έχουμε τόσο πολύ ανάγκη αυτή την εποχή”.

Όπως ανέφερε ο π. Ειρηναίος, ο τίτλος της εκδήλωσης “Προσδοκώ Ανάστασιν”. προέκυψε από το ότι “Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε για να ζήσει μαζί με το Θεό.

Ο άνθρωπος όμως εξέπεσε και από τη στιγμή της πτώσεώς του, αυτό που προσπαθούσε πάντοτε ήταν να έλθει κοντά με το Δημιουργό του.

Και το παράδοξο είναι ότι ο Δημιουργός του, ο Θεός δηλαδή, ενδιαφέρεται τόσο για το δημιούργημά του, και πεθαίνει ο ίδιος για να αναστηθεί το δημιούργημά του. Έτσι λοιπόν το “Προσδοκώ Ανάστασιν” είναι αυτό που προσδοκά ο άνθρωπος, ο οποίος δεν πλάστηκε για να πεθάνει αλλά για να ζήσει. Ο άνθρωπος ζει, όταν ζει, κινείται και εργάζεται μαζί με το Θεό. Όταν λοιπόν ο Χριστός γεμίζοντας το Σταυρό και αδειάζοντας το μνημείο, ανασταίνεται, και μαζί μ’ Εκείνον ανασταίνεται όχι μόνον ο άνθρωπος αλλά και ολόκληρη η κτίση.”