Συ, η Παντάνασσα

Παντάνασσα,αειπάρθενε, του κόσμου Πλατυτέρα

που ευλογείς την ποίμνη σου, Άχραντε νύκτα-μέρα.

Η χάρις σου έφτασε ψηλά, σε ουρανού παλάτι

κι όποιος σου το ζήτησε, δεν του ΄δώκες φαρμάκι.

 

Καρκίνο πάντα αφάνιζες και έδιωχνες τον πόνο

γονατιστός εκλιπαρώ, ευλόγησε με μόνο.

Άσε με πλάι στο θρόνο σου, κόρη σε μία άκρη,

δες,απ΄ τα χείλη Δόξα σοι και από το μάτι δάκρυ.

 

Έφορε και Γουμένισσα του κόσμου όλου μάνα,

για σένα αποχωρίζεται παιδί από τη μάνα.

Του όρους η μικρότερη μα και η πιο σπουδαία

είναι η Μορφή σου Άχραντε, πάντων ωραιοτέρα.

 

Τον κόσμο όλο γύρισα, σ΄ ανατολή και δύση

τον πόθο από την καρδούλα μου, κανείς δε θα τον σβήσει.

Ρίξε μου τις ακτίνες σου ή μία μόνο ματιά σου

να γεννηθώ Παντάνασσα, μέσα στην αγκαλιά σου.

 

 

Μνάσων ο αρχαίος μαθητής