Οι εμπειρίες μου από την γνωριμία μου με τον π. Βισσαρίωνα

Δήμητρας Χριστοδούλου

συνταξιούχου νηπιαγωγού

 

Ήμουν είκοσι επτά ετών, όταν βρέθηκα στα ιαματικά λουτρά της Υπάτης.

Εκεί κάποια ημέρα συνέβη ένα γεγονός με μία μάρτυρα του Ιεχωβά, θέλησε να μου κάνει κήρυγμα αληθείας.

Της μίλησα ήσυχα και συγχρόνως ειρωνικά. Ξέσπασε σε κλάματα και έφυγε.  Εγώ ένιωσα τύψεις.

Μία γνωστή ψυχή μου μίλησε για τον π. Βυσοαρίωνα, και μου συνέστησε να πάω στο μοναστήρι, «να εξομολογηθείς και θα ειρηνεύσεις».

Το απόγευμα μου λέει ότι ο γέροντας κατέβηκε στην εκκλησία του χωριού και εξομολογεί.

Ξεκίνησα να πάω…Όμως πήγαινα και γυρνούσα πίσω.

Αυτό έγινε τρεις φορές και σχεδόν είχε νυχτώσει.

Την τρίτη φορά τον είδα κάτω από τον πλάτανο της εκκλησίας στα λευκά και συγχρόνως να λάμπει. Πήγα κοντά του.

«Έλα παιδί μου και σε περιμένω δυο ώρες. Γιατί φοβάσαι;  

Εγώ τα έχασα μπρος στην λαμπερή μορφή του. Μιλήσαμε τρεις ώρες. Το θέμα: «Ορθοδοξία». Τότε κατάλαβα ότι αληθινά ήμουν ορθόδοξη. Δεν έχουμε δικαίωμα να πληγώνουμε και να νομίζουμε ότι βιώνουμε την αλήθεια.

Δεύτερο γεγονός δείγμα της αγιότητός του. Τον βρήκα να κλαίει με λυγμούς. Στην ερώτηση μου: «Γέροντα, γιατί»; Μου απαντά. «Πρόσεξε να μην αρνηθείς την πίστη σου».

Τη φράση αυτή μου την επανέλαβε τρεις φορές. «Γέροντα θα έρθει τέτοια εποχή;». «Ναι, παιδί μου, θα έρθει». Τώρα το καταλαβαίνω. Ζούμε σ’ αυτήν την εποχή. Συνέχισα τις ερωτήσεις. Λυπήθηκα από το κλάμα του. «Γέροντα, δεν μπορείτε να μου πείτε γιατί κλαίτε; Τί θα κάνω εγώ, αν σας χάσω;». «Μην ανησυχείς». Τον έζησα δέκα οχτώ χρόνια. Στα δέκα πέντε συζητούσαμε, και εκεί μου λέει: «Πρέπει να βρούμε τον π. Παΐσιο, εγώ μετά από τρία χρόνια θα φύγω». Βρήκαμε τον π. Παΐσιο την ίδια μέρα μετά από λίγο διάστημα, και στα τρία χρόνια ανεπαύθη. Οδυνηρή η απώλεια. Μετά από αρκετό διάστημα έγινε η εκταφή, για να μας βγει σκήνωμα ευωδιάζον.

Πήγα να τον προσκυνήσω. Μπροστά στο σκήνωμα του είπα ό,τι είχε η ψυχή μου και έκλεισα την εξομολόγηοή μου με τα λόγια: «Εγώ, γέροντα, σας είπα ότι είχα όμως από εδώ και πέρα δεν θα σας ακούσω ποτέ. Φιλοξενήθηκα οτο σπίτι του ιερέως της Υπάτης και τον βλέπω μπροστά μου προ του ύπνου». «Μα, μου λέει· μην ξαναπείς ότι δεν θα με ακούσεις και μη φεύγεις κλαίγοντας». Πήρε το πετραχήλι του ιερέως: «Γέροντα αυτό είναι του π. Δημητρίου. Το δικό σας που είναι;». Έφυγε για λίγο και γύρισε με το δικό του που το ήξερα. Με ευλόγησε, με σταύρωσε και έφυγε. Αυτά εν ολίγοις όσα αφορούν την αγιότητα του π. Βυσσαρίωνος. Ας πολεμούν οι άπιστοι, ας γράφουν οι ασεβείς δημοσιογράφοι, ο Γέροντας ζεί και θαυματουργεί.

Φωτογραφία:agathan.wordpress.com 

Πηγή: Περιοδικό άγκυρα ελπίδας

Αναδημοσίευση: Ιστολόγιο Πρωτοπρεσβυτέρου Δηνητρίου Αθανασίου, Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας