Ήμουν οπαδός του Μαχαράτζι,από τη γιόγκα στην εξάρτηση από τον γκουρού!

Αυτό το ερώτημα τίθεται βέβαια από μερικού; που δεν έχουν εμβαθύνει στα πράγματα. Το να ονομάζουμε όλα αυτά ηλιθιότητες δεν μας λύνει, τα προβλήματα. Μένει το γεγονός ότι πολλοί νέοι, εκείνοι ακριβώς που περνούν μέσα από το κύμα της αμφισβητήσεως των πάν­των, πέφτουν θύματα των πάσης φύσεως Μαχαράτζι· και είναι πάρα πολλοί οι επιτήδειοι αυτοί, που παγιδεύουν τους νέους εκείνους που νοιώθουν αβεβαιότητα, σαν εκείνη που ένοιωθε ο αδελφός Σ.Κ. πριν καταλήξει στο Μαχαράτζι.

Μάθαμε στους νέους πως πρέπει όλα να τα αμφισβη­τήσουν, προ παντός τα πνευματικά εφόδια που θα μπο­ρούσαν να τους εξασφαλίσουν σταθερό έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Τώρα μιλάμε και για «ελεύθερη διακίνηση ιδεών στα σχολεία»! Μόλις χθες είδα μια εκπομπή που είχε σαν θέμα την αγωγή των παιδιών στο σπίτι και στο σχολείο· στην παλιά εποχή είχαμε το πρότυπο του «καλού κάγαθού», είπε κάποια στη συζήτησι εκείνη· στο μεσαίωνα είχαμε τον τύπο του θρησκευτικού αν­θρώπου. Σήμερα; Σήμερα πρέπει να το αφήνουμε το παιδί να σκέπτεται, να κρίνη και να αποφασίζει… πρόσθεσε η ομιλήτρια.

Βέβαια κάνουμε το παν για να κλονισθή η πεποίθησι του παιδιού σε όλες τις αυθεντίες. Πού να στηριχθή πλέον; Δεν ζητάει απλώς ιδεολογικό καταφύγιο, αλλά και ανθρώπους που να ενσαρκώνουν το πνευμα­τικό υπόβαθρο. Και αφού με την «αγωγή» του γκρεμί­ζουμε την πνευματική μας ταυτότητα και μαζί μ’ αυτό και την εμπιστοσύνη σε πρόσωπα και θεσμούς που ενσαρ­κώνουν τα ιδανικά αυτά, τον σπρώχνουμε στην αβε­βαιότητα.

Τότε παρουσιάζονται οι «θεοί», οι «Γκουρού», οι «σωτήρες» και του προσφέρουν «απόλυτη ασφάλεια», που δεν στηρίζεται πλέον στις δικές του ικανότητες, αλλά σε «σταθερές βάσεις» στον «θεό», στην «υψίστη ψυχή, στον γεννηθέντα Κύριο όλων των γιόγκι, στον αξιοσέβαστο άγιο»· αυτά είναι τα διαπιστευτήρια που προβάλ­λει για τον εαυτό του ο Μαχαράτζι.

Μ’ αυτή τη βάσι, το νεαρό θύμα πιστεύει τυφλά ό,τι του λέει ο Μαχαράτζι και το μεταβάλλει σε κανόνα ζωής: «το μυαλό σου είναι πολύ λυπηρό πράγμα, πολύ κουτό πράγμα, πολύ ηλίθιο πράγμα»· «πρέπει να πετάξουμε το μυαλό μας σ’ ένα σκουπιδότοπο… απαλλαγήτε από το μυαλό» (παραπομπές στο «Ψυχοναρκωτικά», σελ. 56).

Και το κάνουν αυτό νέοι άνθρωποι; Ναι το κάνουν· Είναι εκείνοι που έπεσαν θύματα της αντιεκκλησιαστικής προπαγάνδας ή και της ελλειπούς θρησκευτικής αγωγής και δεν θέλησαν ή δεν μπόρεσαν να ζητήσουν λύσεις των πνευματικών τους προβλημάτων στην ορθόδοξη παράδοσί μας· ίσως δεν βρέθηκαν στο δρόμο τους άνθρωποι να τους οδηγήσουν. Και αφού έκλεισαν όλες τις πόρτες για τις δικές μας πνευματικές αξίες, τις άφησαν ανοικτές μόνο για τους μακρυνούς Γκουρού· κανένας τους δεν μπορεί να ερευνήση την προέλευσί τους, την προσωπικότητα και προ παντός τους αληθινούς σκοπούς του. Άλλωστε δεν βρέθηκε και κανένας να φανερώση τους κινδύνους και να τους κλείση την πόρτα.

Δεν είναι μόνο ο «γκουρού» που εξουθενώνει την προσωπικότητα και μεταβάλλει τους νέους σε «μαριονέττες», όπως χαρακτηριστικά απαιτεί ο Μαχαράτζι· προστίθεται και η πίεσι της ομάδος, ή, όπως αναφέρει ο αδελφός Σ.Κ. «η ψυχολογία της ομάδος».

«Πριν 5 χρόνια είχα μελετήσει σχετικά με τη γιόγκα κι ενδιαφερόμουνα για την αυτοσυγκέντωσι κάποιος φί­λος μου λέει:

—Έλα κι εσύ, ας πάμε·

Και τέλος πάντων πήγα, γιατί άκουσα πως εκεί πέρα έχουν αυτοσυγκέντρωσι.

—Θα κάτσω να το γνωρίσω από κοντά!

Αυτό ήταν το κίνητρό μου».

Αυτά πρόσθεσε ο αδελφός Σ.Κ. αναφερόμενος στα κί­νητρα που τον ωδήγησαν στο Μαχαράτζι.

Έτσι αποδεικνύεται πως η γιόγκα είναι ο προθάλαμος των ποικιλώνυμων ινδουιστικών αιρέσεων ή μάλλον των πολυαρίθμων τσαρλατάνων που μας έρχονται από τα Ιμαλάια, γιατί κατέληξαν στη «γνώσι» πως τα νομίσματα των δυτικών χωρών και ιδιαίτερα της Αμερικής είναι ποιο «σκληρά» από τα ινδικά και πως ο ρόλος του μπί­ζνεσμαν σπουδαιότερος από το ρόλο του ασκητού των Ιμαλαίων.