Θαύμα στο Πόρτο Λάγος

Μου είπαν Μαρία σε είδανε, να περπατάς Κυρία,

μέσα στη λιμνοθάλασσα, μέσα στην ησυχία.

Περπάταγες στη γέφυρα την ξύλινη που βαίνει,

ολοταχώς στο θρόνο σου, Δέσποινά μου, που φέγγει.

Κράταγες με το χέρι σου, γλυκύτατη μανούλα,

ένα όμορφο παιδάκι, στην εκκλησιά το έβαλες

να ανάψει ένα κεράκι.

 

Η ώρα όμως πέρναγε και δε βγήκες στην πόρτα.

Απόρησε ο προσκυνητής και πειρασμός ακόμα,

τί θέλει μια καλόγρια, στον ανδροπαρθενώνα;

Έτρεξε μες την εκκλησιά να βρει που ειν΄, το παιδάκι,

μα βρήκε μόνο έκπληκτος, τρεμάμενο κεράκι.

Εφώναξε τότε μοναχό, μαζί να βρούνε το φτωχό,

που χάθηκε  αγγελάκι.

 

Φύλλο,φτερό το κάνανε όλο σου το παλάτι,

μα πουθενά Παντάνασσα, δε βρήκαν κοριτσάκι.

Δάκρυσε τότε ο μοναχός, δείχνει φωτογραφία

που άφησε ο γονιός προχθές, δώρο στη Παναγία.

Να σπλαχνιστεί η βασίλισσα να δώσει ευλογία,

ξανά μέσα στη γειτονιά, γερή να παίξει με παιδιά,

η δόλια Αναστασία.

 

Αμέσως τις καμπάνες σου κτύπησαν δίχως άχνα,

γιατί ήταν βλέπεις φανερό, της Παναγίας θαύμα.

Σημάδι στη μανούλα της που μήνυσε η Αγία,

πως έχει μες τα αγκάλια της και την Αναστασία,

και ας την κηδεύσαν μακριά με κλάμα και αναφιλητά,

πρωί στη Λευκωσία…

 

 

Μνάσων ο αρχαίος μαθητής