Μοναχός Ζωσιμάς (1937- 10 Αυγούστου 2010)· υποτακτικός του γέροντος ιερομονάχου Σίμωνος Αρβανίτη

Όσοι έρχονταν στον Γέροντα για να του μιλήσουν για τα προβλήματά τους, καταλάβαινε ποιοί πραγματικά έχουν ανάγκη και ότι χρήματα είχε επάνω του τους τα έδινε. Πολλοί,όταν έβλεπαν να τους δίνει χρήματα, παραξενεύονταν και αρνιόταν να τα πάρουν εκείνος όμως επέμενε και τους έλεγε «πάρτε τα για να έρθει ευλογία στο σπίτι σας».Υπήρχαν όμως και αρκετοί που μπορεί να μην είχαν και μεγάλη ανάγκη αλλά ξέροντας πως ο Γέροντας είναι ελεήμων ζητούσαν και πολλές φορές επέμεναν να τους βοηθήσει. Εκείνος ποτέ δεν αρνιόταν να βοηθήσει και ότι είχε τους έδινε.Ρωτούσαμε τον Γέροντα «Γέροντα, μπορεί μερικοί από αυτούς που βοηθάς να σου λένε και ψέματα» και εκείνος μας έλεγε: «Δεν θέλω να έχω τέτοιους λογισμούς μέσα στην καρδιά μου. Όταν έρχονται και μου ζητάνε να τους βοηθήσω, δεν θέλω να βάζω λογισμούς, αν πραγματικά έχουν ανάγκη ή το κάνουν από συνήθεια. Σκέπτομαι ότι μπορεί εκείνη την στιγμή να με δοκιμάζει ο Κύριος για να δει την προαίρεσή μου. Γι’ αυτό προσπαθώ, ό,τι έχω, να δίνω. Αν πάλι καταλαβαίνω ότι μου λένε ψέματα, δίνω λίγα, ίσα-ίσα για να μην χάσω τον «μισθό» της ελεημοσύνης από τον Κύριο. Δεν θέλω, όταν μου ζητάνε, να μην δίνω κάτι. Πάντα θυμάμαι τον βίο του Οσίου Γρηγορίου του Διαλόγου που γιορτάζει στις 12 Μαρτίου. Αναφέρεται στον συναξαριστή πως, όταν ο Άγιος ήταν ακόμα Ηγούμενος στην Μονή του Αγίου Ανδρέου στην Ρώμη και πριν γίνει Αρχιερεύς και Πάπας της Ρώμης, ησύχαζε στο κελλί του, όταν ένας πτωχός που είχε διασωθεί από ναυάγιο πήγε και του διηγόταν την συμφορά του παρακαλώντας τον Άγιο να τον ελεήσει. Κατά τα φαινόμενα ήταν φτωχός άνθρωπος, στην πραγματικότητα όμως ήταν Άγγελος του Θεού εις σχήμα του φτωχού και παρουσιάστηκε έτσι, γιατί ήθελε να φανερώσει σ’ όλους το εύσπλαχνο και ευσυμπάθητο φρόνημα του Αγίου Γρηγορίου. Ο Άγιος του έδωσε έξι νομίσματα για ελεημοσύνη.Μετά από λίγο, που πήρε τα νομίσματα επέστρεψε και ζητούσε για δεύτερη φορά νέα ελεημοσύνη. Ο Άγιος και για την δεύτερη φορά του έδωσε πάλι άλλα έξι νομίσματα.Ηλθε όμως ο πτωχός και τρίτη φορά και ζητούσε ξανά ελεημοσύνη και ο Άγιος αντί να τον αποπέμψει και δικαίως να ελέγξει τον πτωχό και να τον διώξει χωρίς να του δώσει τίποτα, επειδή δύο φορές είχε λάβει ελεημοσύνη και γιατί με την συμπεριφορά του γινόταν φορτικός αλλά και γιατί δεν είχε τι άλλο να του δώσει,προτίμησε να του δώσει ένα ασημένιο σκεύος της Μονής, παρότι τα πράγματα της Μονής δεν δίνονται κατά τους Ιερούς Κανόνες. Προτίμησε να το κάνει αυτό παρά να τον διώξει χωρίς να τον ελεήσει.

Όταν έγινε Αρχιερεύς και Πάπας Ρώμης, συνέχιζε να ελεεί τους πτωχούς. Ζήτησε κάποτε από τον Σακελλάριον του να καλέσει δώδεκα φτωχούς για να συνφάγουν με τον Άγιο. Όταν ήταν στην τράπεζα και έτρωγαν, έβλεπε ο Άγιος και μόνο αυτός το έβλεπε επί πλέον ένα άτομο και όλοι μαζί ήταν δεκατρείς και όχι δώδεκα. Φώναξε τον Σακελλάριό του και του είπε «δε σου είπα να καλέσεις δώδεκα; Πως λοιπόν συ παρά την εντολή μου προσκάλεσες δεκατρείς;» Ο Σακελλάριος, επειδή δεν έβλεπε τον δέκατο τρίτο,έλεγε «Πίστευσον, σεβάσμιε Δέσποτα πίστευσον, ότι δώδεκα μόνο είναι». Κατάλαβε ο Πατριάρχης ότι είναι θεία οπτασία και γύριζε και κοίταζε συνεχώς το δέκατο τρίτο άτομο, όστις καθόταν πιο κάτω από όλους και το πρόσωπο του συνέχεια μετεβάλετο και πότε φαινόταν γέρων λευκογένειος και πότε νέος.

Αφού σηκώθηκαν όλοι από την τράπεζα, στους άλλους δώδεκα είπε ο Πατριάρχης και ανεχώρησαν, τον δέκατο τρίτο τον κράτησε από το χέρι και τον οδήγησε στο κελλί του για να τον ρωτήσει «Εξορκίζω σε κατά της μεγάλης δυνάμεως του Θεού να μου φανερώσεις ποιος είσαι και πως λέγεται το όνομά σου». Εκείνος του αποκρίθηκε «Γιατί ρωτάς το όνομά μου; Και αυτό είναι θαυμαστό. Εγώ είμαι ο πτωχός εκείνος που ήλθα, όταν ησύχαζες στο κελλί σου και μου έδωσες δώδεκα νομίσματα και το ασημένιο σκεύος, που σου είχε στείλει η μητέρα σου η Σύλβια με βρεγμένα όσπρια. Γνώριζε λοιπόν ότι απ’εκείνης της ημέρας, που έλαβον από εσένα την ελεημοσύνη σου με μακροθυμία και απλότητα της καρδιάς σου, ώρισε ο Κύριος να γίνεις Αρχιερεύς της αγίας του Εκκλησίας και να είσαι διάδοχος του κορυφαίου Πέτρου, του οποίου και την αρετή εμιμήθης.Διότι και εκείνος διεμοίραζε με απλότητα στην καρδιά του τα πράγματα τα οποία του προσέφεραν δίδων στον καθένα ότι του εχρειάζετο.»

Αλλά και στον βίο του Αγίου Γρηγορίου Νεοκαισαρείας που γιορτάζει στις 17 Νοεμβρίου αναφέρεται και ένα άλλο περιστατικό για το πόσο μεγάλο πράγμα είναι η ελεημοσύνη. Γράφεται λοιπόν στον συναξαριστή, πως δύο Εβραίοι, που συνάντησαν τον Άγιο στον δρόμο,συνεφώνησαν να τον περιπαίξουν γνωρίζοντας ότι είναι πολύ ελεήμων και εύσπλαχνος. Έπεσε ο ένας κάτω στον δρόμο και έκανε τον πεθαμένο και ο άλλος προσεποιείτο ότι έκλαιγε διά τον αιφνίδιο θάνατο του συγγενούς του. Την ώρα, που περνούσε ο Άγιος, του είπε ο συγγενής του αποθαμένου.

—«Σπλαχνίσου,Δέσποτα Άγιε, τούτον τον δυστυχή, όστις απέθανε αιφνιδίως και δεν έχω καν ένα ιμάτιο να τον ενταφιάσω κατά το σύνηθες». Ο δε Άγιος Γρηγόριος έβγαλε τον εξωτερικό του μανδύα και τον έριξε πάνω στον ψευτονεκρό. Όταν απομακρύνθη ο Άγιος, ο ψεύτης εκείνος μετέβαλε τον θρήνο του σε γέλιο και φώναζε στον σύντροφό του να σηκωθεί για να μοιράσουν το κέρδος τους. Αλλ’ ω του θαύματος! Ευρέθη να είναι πραγματικά νεκρός και έτσι το γέλιο μετατράπη σε κλάμα.

Ότι και να είναι, εμείς πρέπει, όταν μας ζητάνε πάντα κάτι να δίνουμε και τα υπόλοιπα να τα αφήνουμε στον Θεό που γνωρίζει καλύτερα από όλους την προαίρεση και τις ανάγκες μας.

***

Στον π.Ζωσιμά έρχονταν και πολλά άτομα που τα πείραζε και τα βασάνιζε ο σατανάς και επειδή ήξερε πως αυτά τα άτομα ο κόσμος φοβάται να τα συναναστραφεί αλλά και με την δοκιμασία, που έχουν, είναι δύσκολο να δουλεύουν πάντα, τα προστάτευε και τα βοηθούσε. Είχε έρθει και μία κυρία που ο δαίμονας πολύ την πείραζε και αντιμετώπιζε και οικονομικά προβλήματα. Ήθελε να αγοράσει ένα πλυντήριο αλλά τα χρήματα της δεν ήταν αρκετά και ο Γέροντας προσφέρθηκε να της το αγοράσει ο ίδιος. Μόλις έδωσε τα χρήματα για να πάει να αγοράσει πλυντήριο αμέσως ο ανελεήμων δαίμονας τόσο πολύ την τάραξε που σηκώθηκε κυριολεκτικά στον αέρα και βρέθηκε από την μία άκρη του δωματίου στην άλλη φωνάζοντας «όχι αυτά τα χρήματα με καίνε».Όσοι ήταν παρόντες σ’αυτό το περιστατικό κατάλαβαν πόσο μεγάλη δύναμη έχει η ελεημοσύνη και πόσο καίγεται ο σατανάς από αύτή.

***

Πόσες οικογένειες που πραγματικά αντιμετώπιζαν σοβαρά οικονομικά προβλήματα δεν είχαν προστάτη τον Γέροντα που κάθε μήνα φρόντιζε να μην τους λείπει τίποτα και από τρόφιμα και χρήματα. Λυπόταν πολύ, όταν έρχονταν και του έλεγαν πως είχαν χάσει την δουλειά τους και δυσκολεύονται οικονομικά. Πέρα από την οικονομική βοήθεια που τους έδινε, είχε έτοιμες και τσάντες με τρόφιμα και έδινε. Παρότι δεν είχε μισθό,όμως είχε το «δούναι και λαβείν» ο Θεός τον ευλογούσε και μας έλεγε: «Ο Θεός δεν με αφήνει, όσα χρήματα δίνω, αμέσως μου τα στέλνει» Μάλιστα πολλές φορές χαριτολογώντας μας έλεγε:

—Εγώ την ευλογία μου την έχω μέσα μου. Όταν ήμουν στο Μοναστήρι με φώναξε ο Γέροντας στα πλαίσια της εκπαίδευσης μου στην υπακοή, και μου έδωσε 2500χιλ. δρχ. για ευλογία και μου είπε: «πάρε αυτά τα χρήματα και να τα φας». Εγώ τον ρώτησα να αγοράσω κάτι με αυτά τα λεφτά και να το φάω;». «Όχι, να τα φας». Τότε κατάλαβα πως έπρεπε να κάνω υπακοή και να κάνω όπως μου έλεγε, όσο ακραίο και να ακουγόταν. Καταλάβαινα ότι εκείνη την ώρα με δοκίμαζε και, επειδή ήξερα, πόσο μεγάλος άγιος Γέροντας ήταν,προσπαθούσα να κάνω υπακοή και πραγματικά έπρεπε να τα φάω. Σκέφτηκα, έτσι απλά δεν μπορούσα να τα φάω, γι’αυτό και έβρασα νερό σ’ ένα μπρίκι και τα έκοψα μικρά κομματάκια και τα έφαγα. Γι’ αυτό σας λέω εγώ έχω φάει την ευλογία μου.

Συμβουλές και παραινέσεις του Γέροντα Ζωσιμά

Γνωρίζοντας τον Γέροντα από κοντά, καταλάβαινες πως όλη του η ζωή ήταν ένας διαρκής αγώνας. Δεν χρειαζόταν να λέει πολλά, γιατί ο ίδιος ήταν ένα ζωντανό παράδειγμα με τον τρόπο της ζωής του. Αυτό που από την πρώτη στιγμή σου μετέδιδε ήταν η ανάγκη να αρχίσεις τον πνευματικό αγώνα. Ο τρόπος με τον οποίο σου μιλούσε, την εξέλιξη των γεγονότων τις επόμενες μέρες αποδείχθηκε πως θα μείνει χαραγμένη στην μνήμη μας.

—Σουσάνα εγώ θα φύγω για διακοπές πριν της Παναγίας. Θα πάω να ξεκουραστώ στον Πρόδρομο.

Νομίσαμε ότι αστειεύοταν,γιατί, ως γνωστόν, ο Γέροντας ποτέ δεν ξεκουραζόταν. Εξάλλου το είχε πει επανειλημμένως«Εγώ θα πεθάνω στο καθήκον». Τα λόγια του προφητικά. Όπως και σε πολλούς αγίους Γέροντες ο Κύριος επέτρεψε και στον Γέροντα μας να γνωρίζει τον χρόνο αναχώρησής του από αυτή την ζωή. Είχε την διορατικότητα να βλέπει ότι ο Τίμιος Πρόδρομος προς τιμήν του οποίου είχε κτίσει και ένα πολύ όμορφο εκκλησάκι στην Εύβοια τον περίμενε να τον υποδεχτεί στην αιωνία βασιλεία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Ο Γέροντας εννοούσε πως, ως μοναχός που ήταν, θα παρουσιαζόταν μετά την κοίμησή του στον αρχηγό του Μοναχικού Τάγματος, που είναι ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος.

Επίσης η κυρία Μαρία Καραποστόλη Νικολάου μας είπε τα εξής:

Στις 5 Ιουλίου 2010επισκέφτηκα τον π. Ζωσιμα προκειμένου να σταυρώσει την κόρη μου Αποστολία, αφού σε λίγες μέρες θα πηγαίναμε στην Αγγλία για μεταμόσχευση κερατοειδούς. Αμέσως μετά πιάσαμε την κουβέντα για διάφορα θέματα που απασχολούν την εκκλησία και το ποίμνιο της αναζητώντας πνευματικές νουθεσίες. Σε κάποιο σημείο, όταν μιλούσαμε για το Μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονα στην Πεντέλη και τα προβλήματα του μου ανέφερε πως του είπε ο Γέροντας Σίμωνας «ότι τελικά θα επιστρέψει στο Μοναστήρι της μετανοίας του πολύ σύντομα και να μην ανησυχεί, γιατί εκεί θ’ αναπαυτεί».Όταν το άκουσα αυτό, θαύμασα, γιατί δεν μπορούσα να πιστέψω πως τα δισεπίλυτα προβλήματα που ταλανίζουν χρόνια το Μοναστήρι και είχαν στεναχωρίσει τόσο τον Γέροντα Σίμωνα με αποτέλεσμα να απομακρυνθεί από το ίδιο του το Μοναστήρι,είχαν ξεπεραστεί. Όταν όμως τον άκουσα να μου λέει και να επιμένει ότι πολύ γρήγορα θα εγκατασταθεί στο Μοναστήρι, τον πίστεψα κι εγώ και μάλιστα χάρηκα,γιατί θα ικανοποιούνταν επιτέλους μια μεγάλη του επιθυμία. Όταν έμαθα αρχές του Αυγούστου για την αδιαθεσία του π.Ζωσιμά και την σοβαρότητα της κατάστασης του,δεν μπορούσα με τίποτε να πιστέψω ότι θα είχε αυτή την κατάληξη. Πολλοί μου έλεγαν, ότι ο π.Ζωσιμάς θα πεθάνει και εγώ τους απαντούσα να μην φοβούνται κάτι τέτοιο, γιατί ο Γέροντας μου είχε εκμυστηρευτεί την εγκατάσταση του στο Μοναστήρι. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι ο π.Ζωσιμάς εννοούσε μ’αυτό τον τρόπο την εγκαταβίωσή του εκεί.

Λυπάμαι που δεν μπόρεσα να είμαι στην εξόδιο ακολουθία του, αλλά είμαι σίγουρη ότι και τον λόγο ξέρει και τον καταλαβαίνει. Όμως είμαι πολύ ευτυχής καθώς και η οικογένειά μου,γιατί είμαστε από τους τελευταίους που μας ευλόγησε και μάλιστα μας κράτησε και πολύ ώρα στο κελλάκι του. Ας έχουμε την εύχή του.

Από την 1 η Αυγούστου,που ξεκίνησε η νηστεία, άρχισε ο Γέροντας σιγά-σιγά να καταβάλετε. Μετά, που βγήκε από το νοσοκομείο τον Μάρτιο, δεν τον ξανακούσαμε να λαχανιάζει και να αναπνεύει δύσκολα. Μάλιστα και γιατροί, πνευματικά του παιδιά, μας έλεγαν ότι, αν ο Γέροντας δεν ήταν καλά, δεν θα μπορούσε να βλέπει καθημερινά τόσο κόσμο.Φαινόταν ότι είναι καλά στην υγεία του. Περπατούσε γρήγορα και με μεγάλη δύναμη και ανέβαινε τις σκάλες τρέχοντας χωρίς να λαχανιάζει. Κάνεις δεν μπορούσε να καταλάβει τι θα συνέβαινε. Γιατί πάντα μας έλεγε, τώρα έγινα καλά. Δεν ήθελε να στενοχωριόμαστε και να έχουμε αγωνία. Το πρωί της 4ης Αυγούστου γέμισε η αυλή του, όπως πάντα κόσμο, που περίμεναν να δούν τον Γέροντα. Όταν όμως μπήκαμε μέσα, τον βρήκαμε ξαπλωμένο στο κρεββάτι και μιλούσε αλλά από την όψη του καταλαβάμε ότι πρέπει κάτι να είχε πάθει και έπρεπε να μεταφερθεί γρήγορα στο νοσοκομείο. Εκείνος αρνιόταν να ξαναπάει στο νοσοκομείο και όσοι ήταν παρόντες πάλι μπήκαν στο δίλημμα, αν πρέπει να κάνουν υπακοή ή να μην τον ακούσουν και να φωνάξουν το ασθενοφόρο για να ξαναπάει στο νοσοκομείο. Γρήγορα επικράτησε η λογική και το ασθενοφόρο μέσα σε μισή ώρα είχε έρθει. Στο Νοσοκομείο Ν.Ι.Μ.Τ.Σ διαπιστώθηκε ότι είχε πάθει ένα ισχαιμικό εγκεφαλικό που σχεδόν κάλυπτε τον μισό του εγκέφαλο. Όταν τον μεταφέραν στο δωμάτιο και ξάπλωσε στο κρεββάτι του σ’ όσους ηταν μπροστά είπε την λέξη « Παράδεισος, Παράδεισος»

Με το εγκεφαλικό πειράχτηκε το μέρος του εγκεφάλου που είναι ο λόγος και δεν μπορούσε να μιλήσει, μπορούσε όμως να μας ακούσει και κουνούσε το κεφάλι του. Με το κομποσχοίνι του σταύρωνε τον εαυτό του και έκανε συνέχεια τον σταυρό του. Οι γιατροί ξέροντας το ιστορικό της υγείας του και το πόσο βεβαρυμένη ήταν η καρδιά είπαν πως το εγκεφαλικό ξεπερνιέται, η μεγάλη ανεπάρκεια της καρδιάς του όμως τους προβλημάτιζε. Δεν ήξεραν αν θα αντέξει η καρδιά του.

Κατά την περίοδο που ο Γέροντας βρισκόταν στο νοσοκομείο και έδινε τις τελευταίες του επίγειες μάχες, συνέβη ένα πολύ παράξενο περιστατικό που, όσοι το ακούσαμε, μας προβλημάτισε και μας έκανε να θαυμάσουμε. Το περιστατικό αυτό μας το διηγήθηκε ο κ Αλέξανδρος Κουρσάρος:

—Η κόρη μου Σιμώνη, η οποία φέρει το όνομα του Γέροντα Σίμωνα, αντιμετώπιζε ένα πρόβλημα υγείας,είχε γεμίσει το σώμα της κοκκινίλες και σπυριά. Χωρίς να γνωρίζω ότι ο Γέροντας Ζωσιμάς βρισκόταν στο νοσοκομείο με εγκεφαλικό επεισόδιο, την Παρασκευή 6 Αυγούστου του τηλεφώνησα στο σπίτι του για να του πω το πρόβλημα υγείας της κόρης μου και να του ζητήσω να προσευχηθεί γι’αυτήν. Ο Γέροντας απάντησε κανονικά στο τηλέφωνό, μου μίλησε και μάλιστα μου είπε να μην ανησυχώ, γιατί τώρα όλοι οι άνθρωποι βγάζουν τέτοια εξανθήματα μάλιστα με καθησύχασε λέγοντάς μου «μη σε απασχολεί καθόλου». Έκλεισα το τηλέφωνο και με την ευχή και την προσευχή του τα σπυριά και οι κοκκινίλες έφυγαν από το σώμα του παιδιού. Την ίδια ημέρα, που κοιμήθηκε ο Γέροντας, έμαθα πως όλες τις προηγούμενες ημέρες βρισκόταν στο νοσοκομείο με εγκεφαλικό.Βέβαια πάντα ήξερα πως ο π.Ζωσιμάς ήταν άγιος Γέροντας. Εγώ και η οικογένεια μου πολλές φορές είχαμε ευεργετηθεί από τον Γέροντα, αλλά όταν συνειδητοποίησα αυτό που είχε συμβεί, θαύμασα, γιατί συναισθάνθηκα ότι είναι πραγματικά Άγιος.

Το βράδυ της 9ης Αυγούστου ήρθε στο νοσοκομείο με τα λείψανα του Αγίου Νεκταρίου ο πατήρ Νεκτάριος Βιτάλης από την Καμάριζα Αττικής και σταύρωσε τον Γέροντα.

Με τις ευχές και την συνοδεία του Αγίου Νεκταρίου και του Γέροντα του π.Σίμωνα, ο π. Ζωσιμάς τα μεσάνυχτα προς 10η Αυγούστου και ώρα 12:35 άφησε τα εγκώσμια για να βρεθεί στην ουράνιο βασιλεία που τόσο πολύ αγωνίστηκε εκ νεότητος για να την κερδίσει.

Την κοίμηση του Γέροντα συνόδεψαν μερικά αξιοθαύμαστα γεγονότα.

Πηγή: Εκδόσεις «Η Μελέτη», Αθήνα