«Άνθρωπος γίνεται Θεός, ίνα Θεόν τον Αδάμ απεργάσηται»

Γράφει ο π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης

α) Σημειώναμε την περασμένη εβδομάδα ότι τον θρήνο του παλαιού Αδάμ μετέτρεψε σε ανεκλάλητη χαρά ο νέος Αδάμ, ο Χριστός, ο οποίος σήκωσε στους ώμους του το βάρος της αλλοτριωμένης ανθρωπότητας και με τον Σταυρό και την Ανάσταση χάρισε σε αυτή τον αγιασμό και τη λύτρωση.

Στο μυστήριο όμως της ενανθρωπήσεως του Υιού και Λόγου του Θεού καθοριστικό ρόλο έπαιξε η πάναγνη Μαρία ως εκπρόσωπος του ανθρωπίνου γένους. Ο ιερός υμνογράφος του Ακάθιστου Ύμνου απευθυνόμενος προς αυτήν γράφει: «Χαίρε του πεσόντος Αδάμ η ανάκλησις».
β) Σύμφωνα με τον Συναξαριστή, «ο φιλάνθρωπος και ελεήμων Θεός, ως Πατήρ φιλόστοργος, θεωρών το πλάσμα των χειρών αυτού κατατυραννούμενον από τον διάβολον, και κατασυρόμενον εις τα πάθη της ατιμίας, και εις την ειδωλολατρείαν υποκείμενον, ηθέλησε να αποστείλη τον Yιόν του τον μονογενή, τον Kύριον ημών Iησούν Xριστόν, διά να λυτρώση αυτό από τας χείρας του.

Ενεπιστεύθη το μυστήριον αυτό εις τον αρχάγγελον Γαβριήλ».
γ) «Όθεν ελθών ο Άγγελος εις πόλιν Nαζαρέτ, είπεν αυτή· Xαίρε κεχαριτωμένη, ο Kύριος μετά σου. H δε Παρθένος προς τον Άγγελον· Iδού η δούλη Kυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου».

Με τους λόγους αυτούς η αγνή Μαρία εξ ονόματος όλης της ανθρωπότητας συγκατένευσε στην προαιώνια θεία βουλή. Κι ενώ η παρακοή της προμήτορος Εύας είχε ως αποτέλεσμα τη διακοπή της κοινωνίας με τον Θεό, η υπακοή της ταπεινής κόρης στο μήνυμα του αγγέλου σήμανε την έναρξη μιας νέας σχέσης με Αυτόν.
δ) Ο Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας γράφει ότι εκείνα που έλκυσαν τη χάρη του Θεού στο πρόσωπο της Παρθένου ήταν: Βίος πανάμωμος, ζωή πάναγνη, άρνηση κάθε κακίας, άσκηση όλων των αρετών, ψυχή καθαρότερη από το φως, σώμα λαμπρότερο από τον ήλιο, καθαρότερο από τον ουρανό, ιερότερο από τους χερουβικούς θρόνους. Φτερούγισμα νου, που δεν δειλιάζει μπρος σε κανένα ύψος, που ξεπερνά ακόμη και τα φτερά των Αγγέλων. Θείος έρως, που απορρόφησε και αφομοίωσε κάθε άλλη επιθυμία της ψυχής.
ε) Όλα αυτά είναι ασύλληπτα και ηχούν παράξενα στην ακοή των ανθρώπων, που έχουν αγύμναστες πνευματικές αισθήσεις. Η Μαρία όμως, η ταπεινή κόρη της Ναζαρέτ, ζούσε σε μια κοινότητα που πίστευε και ήλπιζε στην πραγματοποίηση των επαγγελιών του Θεού. Γνώριζε τις ρήσεις των προφητών και τα αινίγματα. Γι’ αυτό και δέχθηκε, έστω με κάποια περίσκεψη, τη θεία πρόσκληση. Η αναφορά του Αρχαγγέλου στην εγκυμοσύνη της Ελισάβετ, η οποία συνέλαβε γιο στα γηρατειά της, αποτέλεσε μαρτυρία ότι «όπου βούλεται Θεός, νικάται φύσεως τάξις».
στ) Κι όταν η Μαριάμ επισκέφθηκε την Ελισάβετ και επιβεβαίωσε τα λεγόμενα υπό του αγγέλου, ξέσπασε σε θεσπέσιο ύμνο, στον οποίο γίνεται αναφορά στο έλεος του Θεού που φανερώνεται από γενιά σε γενιά αλλά και στην εκπλήρωση της θεϊκής υπόσχεσης για τη σωτηρία του κόσμου. Εμπνευσμένη από το Άγιο Πνεύμα η σεμνή Μαρία μιλά για το έργο του Θεού που υπερβαίνει την ανθρώπινη λογική, αφού «σκόρπισε τους περήφανους, καθαίρεσε τους άρχοντες από τους θρόνους τους, ανύψωσε τους ταπεινούς, γέμισε πεινασμένους με αγαθά και έδιωξε πλούσιους με αδειανά χέρια» (βλ. Λουκ. 1, 50-54).
ζ) Οπότε, η Παναγία, συντασσόμενη με την προαιώνια βουλή του Θεού, πλαστουργώντας τον νέο Αδάμ, τον Χριστό, και μορφοποιώντας Τον στην ύπαρξή της, γίνεται πρότυπο πνευματικής τελείωσης για κάθε χριστιανό που είναι έτοιμος να δεχθεί τη θεία επίσκεψη. Και έτοιμος γίνεται εκείνος που γρηγορεί, ησυχάζει εσωτερικά, ασκείται στην αγάπη και καλλιεργεί τις δωρεές του βαπτίσματος που έλαβε στην Εκκλησία και όχι εκείνος που κατακρίνει όλους τους άλλους ζώντας ο ίδιος εντός της θρησκευτικής του αυταρέσκειας.
Πηγή: makthes.gr