Θύματα Καταστροφικής Λατρείας προσπαθούν να ξεπεράσουν τον εφιάλτη που έζησαν σε σέκτα
17 Μαρτίου 2013
Τετάρτη, 06 Μαρτίου 2013
Germany
Των Stephen Brown και Oliver Ellrodt KREFELD, Germany (Reuters)
Συγκλονιστικές και αποτρόπαιες σκηνές βασανισμού ανήλικων αγοριών, επανέρχονται εφιαλτικά στη μνήμη του 51χρονου σήμερα Σμίτκ από τη Γερμανία.
Οι σκηνές είναι πολύ πραγματικές γι’ αυτόν, αφού τα υπέστη όλα ο ίδιος, σε ένα κτίριο γνωστό σαν “Neukra” (συντομογραφία για «Νέο Νοσοκομείο» στα γερμανικά), στην περιοχή Colonia Dignidad (Αξιοπρεπής Αποικία) στην κεντρική Χιλή, σε μια μυστικοπαθή σέκτα που ίδρυσε το 1961 ο Πωλ Σιώφερ, ένας στρατιωτικός νοσοκόμος του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος αργότερα μετεστράφη σε «ευαγγελιστή» κήρυκα.
Μέχρι σήμερα, Ο Σμιτκ δεν γνωρίζει για ποιό λόγο συμπεριλήφθηκε στην ομάδα των αγοριών που ξεχώρισε ο Σιέφερ (για να τους υποβάλει σε βασανιστήρια) ανάμεσα σε 300 Γερμανούς οπαδούς του, οι οποίοι παρέμεναν για δεκαετίες υπόδουλοι του μέχρι που ο Σιέφερ διέφυγε της Χιλιανής αστυνομίας, το 1997. Ο Σιέφερ συνελήφθη στην Αργεντινή και πέθανε σε μια φυλακή του Σαν Ντιάγκο το 2010 σε ηλικία 88 ετών.
Φτωχοί, με ελάχιστη μόρφωση, και τραυματισμένοι στο σώμα και την ψυχή, περίπου 100 μέλη της σέκτας επέστρεψαν πίσω στις ρίζες τους σε μια περιοχή βόρεια της Γερμανικής πόλης Ντύσσελντορφ, όπου είχε πρωτοϊδρυθεί η οργάνωση και όπου οι κρατικές υπηρεσίες ευημερίας τους πρόσφεραν βοήθεια.
Με τρόμο, είδαν να εμφανίζεται εκεί τον περασμένο Μάιο, ο στενός συνεργάτης του Σιέφερ, ο Χάρτμουτ Χοπ, ένας γιατρός ο οποίος το 2011 καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια φυλάκιση στη Χιλή για τη συμμετοχή του στην κακοποίηση των αγοριών.
Ο Χοπ, ηλικίας 67 ετών, έφυγε από τη Χιλή πριν την τελική του καταδίκη, και η Χιλή τον θέλει πίσω. Αλλά το Γερμανικό σύνταγμα δεν επιτρέπει την έκδοση των ιδίων των πολιτών της.
Ετσι, ο Σμιτ και περίπου ακόμα 120 επιζώντες της «Αξιοπρεπούς Αποικίας», με την υποστήριξη ομάδας νομικών, ενάγουν τον Χοπ για αυτουργία και συνέργεια στην κακοποίηση 25 παιδιών, κατά το χρονικό διάστημα μεταξύ 1993 και 1997. Σχεδιάζουν επίσης να μηνύσουν τα κράτη της Χιλής και της Γερμανίας για την αποτυχία τους να τους προστατέψουν, παρά τις δεκάδες προειδοποιήσεις για το τί συνέβαινε μέσα στον οχυρωμένο θύλακα.
Οταν δημοσιογράφοι του Ρώυτερς προσπάθησαν να μιλήσουν στον Χόπ, αυτός κάλεσε την αστυνομία.
Ο δικηγόρος του Χόπ, αρκέστηκε να πεί ότι οι κατηγορίες που του προσάγονται δεν πρόκειται να επικυρωθούν από τον Γερμανικό ποινικό κώδικα. Θα στηρίξει, είπε, την υπεράσπιση του στον «Γερμανικό νόμο».
ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ
Ενας χαμογελαστός άνδρας με γυαλιά, αραιό μούσι και αδύνατα ξανθά μαλιά, η φωνή του Σμίτ τρέμει καθώς διηγείται τα παιδικά του χρόνια που πέρασε δουλεύοντας σκληρά στην εκκαθάριση δασών και σε πετρώδη πεδία από το πρωί μέχρι το βράδυ¸ έχοντας, συνήθως, για διατροφή του μόνο ψωμί και νερό.
Εφυγε με πλοίο για τη Χιλή το 1962, σε ηλικία δύο χρόνων, μαζί με τη μητέρα και τα εννέα αδέλφια του, ένα από τα οποία πέθανε σε μικρή ηλικία στην «αποικία». Οι γονείς του είχαν πεισθεί να πουλήσουν το σπίτι που έμεναν και να ακολουθήσουν τον Σιέφερ στην Νότια Αμερική, παρασυρόμενοι από τα κηρύγματα του και την υπόσχεση του για μια πιο ευσεβή ζωή. Ο πατέρας του Σμιτ έμεινε στη Γερμανία για να φροντίζει τα οικονομικά συμφέροντα και τις επιχειρήσεις της οργάνωσης και τους συνάντησε στη Χιλή οκτώ χρόνια αργότερα.
Στο ταξίδι, πάνω στο πλοίο, τα παιδιά χωρίστηκαν από την μητέρα τους, την οποία ο Σμιτ θυμάται σαν μια «καλόκαρδη γυναίκα», και τα άφησαν χωριστά, όπως και τα παιδιά των άλλων οικογενειών στο θύλακα. Στο νέο τους σπίτι, ο Σμιτ ζούσε στο ξύλινο «Νηπιαγωγείο» ή «Σπίτι των Παιδιών», όπου ο Σιέφερ είχε το ιδιαίτερο του διαμέρισμα. Εδώ συνάντησε για πρώτη φορά τον «χαρισματικό» ηγέτη.
«Κάθε μέρα έπαιρναν στο δωμάτιο του ένα-δύο αγόρια, και μια μέρα κάλεσαν εμένα, είπε ο Σμιτ στο Ρώυτερς.
«Δεν μπόρεσα να το ξεχάσω ποτέ,» είπε. «Ημουν γύρω στα επτά ή οκτώ χρόνων. Από τότε άρχισε ο βιασμός και η κακοποίηση…»
Ο Σιέφερ (Schaefer) ακολουθούσε τις διδασκαλίες του Αμερικανού «ιεροκήρυκα» William M. Branham, ενός από τους ιδρυτές του κινήματος «θεραπείες μέσω της πίστης» “faith healing”, στις δεκαετίες του 1940 και 1950. Γεννημένος σε μια καλύβα σε μια φτωχογειτονιά του Κεντάκυ στην Αμερική, ο Branham έλεγε ότι τον είχαν επισκεφτεί άγγελοι και προσέλκυε δεκάδες χιλιάδες οπαδούς με τα κηρύγματα του με τα οποία υποστήριζε την αυστηρή -κατά γράμμα- τήρηση της Αγίας Γραφής, το καθήκον της γυναίκας να υπακούει στο σύζυγο της και ισχυριζόταν ότι είχε αποκαλυπτικά οράματα, όπως το ότι το Λος Αντζελες θα βυθιζόταν στον ωκεανό.
Οταν οι κατηγορίες για κακομεταχείριση και βασανιστήρια εδημοσιεύθησαν για πρώτη φορά στα μέσα ενημέρωσης τη δεκαετία του 1970, ο Σιέφερ, γνωστός στους οπαδούς του ως «Μόνιμος θείος» (“Permanent Uncle”), προέτρεψε τα μέλη της σέκτας να κατέλθουν σε απεργίες πείνας, σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Εμφανώς αδύναμος και συγχυσμένος κατά τη σύλληψη του, οδηγήθηκε σε μια αναπηρική καρέκλα στο δικαστήριο, όπου οι δικηγόροι του είπαν ότι ήταν πολύ άρρωστος για να δικαστεί. Ποτέ δεν αναγνώρισε τα εγκλήματα του δημόσια.
«Εκτοτε, είμαι αναγκασμένος να ζώ κάθε μέρα με τις συνέπειες αυτού που μου έκανε, ..που μας έκανε,» είπε ο Σμιτκ.
Λέει ότι προσπάθησε πέντε φορές να δραπετεύσει από το θύλακα, αλλά πάντα επέστρεφε πίσω.
«Δεν είχα κανένα να πάω. Σαν παιδί χρειάζεσαι τους γονείς σου, να πας να κλάψεις και να πείς ‘δεν αντέχω άλλο’. Ομως, η μόνη λύση ήταν να φύγεις μακρυά.»
«ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ»
Η Γερμανική κοινή γνώμη στράφηκε εναντίον του Σιέφερ το 1988, όταν δύο μέλη της σέκτας, που κατάφεραν να διαφύγουν μέσω του Καναδά, ο Τζώρτζ και η Λόττυ Πακμορ, κατέθεσαν την μαρτυρία τους ενώπιον μιας κοινοβουλευτικής ακρόασης, στην τότε πρωτεύουσα της Γερμανίας τη Βόννη, που εξέταζε το κατά πόσον οι Γερμανοί εξαναγκάζοντο να ζουν στον θύλακα παρά τη θέληση τους.
Στην κατάθεση της, η Λόττυ, μίλησε όχι μόνο για τον Schaefer, αλλά ενέπλεξε και τον Hopp, τον οποίο ο Σιέφερ είχε στείλει στην ιατρική σχολή, και του επέτρεψε να παντρευτεί και να έχει δικό του αυτοκίνητο. Εκτός από την διεύθυνση του νοσοκομείου της σέκτας, ο Χοπ είχε επαφές με αξιωματούχους και διπλωμάτες και όταν η πρώτη απόπειρα απόδρασης της Packmor το 1980 απέτυχε, ο Χοπ ήταν μεταξύ αυτών που στάληκαν για να την φέρουν πίσω. «Ακόμα ένα ΄κελαήδημα’ και θα πάρεις μια ένεση που θα σε κρατήσει ήσυχη,» της είπε.
Στην μυστικοπαθή κοινότητα, τα μέλη της οποίας διακατέχοντο από φόβο, είχαν οδηγίες να κατασκοπεύουν ο ένας τον άλλο, και έτσι δεν ήταν πάντα εύκολο να διακρίνεις το θύμα από τον θύτη. Οταν ήταν νεώτερος, ο ίδιος ο Χοπ είχε επίσης προσπαθήσει να αποδράσει, φτάνοντας μέχρι την Αργεντινή, είπε η Packmor.
Ο Χοπ, που είχε ταξιδέψει μέχρι τη Βόννη για να υπερασπιστεί τη σέκτα στην ακροαματική διαδικασία το 1988, κατέθεσε ότι η ομάδα ήταν «μια μεγάλη οικογένεια» στην οποία για ένα τέταρτο του αιώνα δεν υπήρξε ούτε ένα διαζύγιο, ούτε μια αυτοκτονία και της οποίας τα μέλη ήταν ελεύθερα να φύγουν όποτε ήθελαν και ούτε εξαναγκάζοντο δε οποιαδήποτε δουλεία.
«Παρ ‘ όλ αυτά, πάντα υπήρχαν αυτοί που είχαν συκοφαντήσει την κοινότητα μας ή συγκεκριμένα μέλη της, με ένα απίστευτα σκανδαλώδη τρόπο, διοχετεύοντας παραπληροφόρηση στον τύπο,» είπε ο Χοπ στην κατάθεση του στο εθνικό κοινοβούλιο της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας (Bundestag).
ΓΙΑΤΡΟΣ ΤΗΣ ΣΕΚΤΑΣ
Μετά το πέρας της ακροαματικής διαδικασίας ενώπιον του Κοινοβουλίου, οι Γερμανοί εισαγγελείς ξεκίνησαν να εξετάζουν τις καταγγελίες εναντίον του Χοπ, αλλά μόνο μετά την πτώση του Schaefer, μια δεκαετία αργότερα, οι Χιλιανές αρχές άρχισαν έρευνες και προέβησαν σε συλλήψεις άλλων αρχηγών της σέκτας.
Μετά την καταδίκη του ως συνεργός στην κακοποίηση των παιδιών στη Χιλή το 2011 και την έκδοση διατάγματος πενταετούς φυλάκισης του, ο Χόπ διέφυγε στην Αργεντική και στη συνέχεια στο Krefeld, μια περιοχή βόρεια του Ντύσελντορφ στη Γερμανία.
Περίπου δώδεκα πρώην μέλη της σέκτας, πηγαίνουν στις συνάξεις της «ευαγγελικής» «εκκλησίας» στο Krefeld. Αρχηγός της «εκκλησίας» είναι ο Ewald Frank, που όπως και ο Schaefer πριν από αυτόν, ακολουθεί τις διδασκαλίες του Branham. Ο Frank, που γυρίζει τον κόσμο διαδίδοντας τις διδασκαλίες του, έλαβε δικαστικά μέτρα εναντίον τοπικής εφημερίδας για τη δημοσίευση πληροφοριών ότι η «Ελεύθερη Αποστολή στο Krefeld” καλύπτει αρχηγούς σεκτών, όπως είναι ο Χοπ. Δήλωσε ότι η σύναξη του δίνει προστασία στα θύματα της σέκτας και όχι στους αρχηγούς της, και σε δήλωση του στο Reuters ανέφερε ότι «Προς το παρόν, για μας, εκείνο το θλιβερό κεφάλαιο θεωρείται λήξαν.»
Μετά την επιστροφή του Χοπ στη Γερμανία, ο γιατρός και η σύζυγος του εκδιώχθηκαν από γείτονες τους, οι οποίοι πληροφορήθηκαν για το παρελθόν του ως “Sektenarzt” (γιατρός της σέκτας). Οι τοπικές αρχές τον τοποθέτησαν σε νέο σπίτι για δική του προστασία.
Τα πρώην μέλη της σέκτας που συμμετέχουν στην αστική αγωγή κατά της Γερμανίας και της Χιλής, εκπροσωπούνται από τον Manfred Hempel, ο οποίος γεννήθηκε στη «αποικία» (Colonia Dignidad) το 1967.
Ο Hempel δραπέτευσε από τον θύλακα σε ηλικία 20 ετών, όταν χαλάρωσαν για λίγο τα μέτρα ασφάλειας μετά τη διαφυγή του Σιέφερ στην Αργεντινή. Φοίτησε σε πανεπιστήμιο και σήμερα είναι δικηγόρος στο Ανώτατο Δικαστήριο στο Σαντιάγκο, πρωτεύουσα της Χιλής.
ΑΠΟ ΧΩΡΟΣ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΩΝ ΣΕ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟ ΘΕΡΕΤΡΟ
Από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, η περιοχή Colonia Dignidad έχει μετονομασθεί σε”Villa Baviera” σε μια προσπάθεια να αφήσει πίσω το μακάβριο παρελθόν της, και προωθείται σε τουριστικό προορισμό. Μετά το θάνατο του Schaefer, η Χιλή έθεσε την περιουσία υπο κρατική κηδεμονία για να αντλήσει κεφάλαια για αποζημειώσεις προς τα θύματα.
Για τον Σμιτκ, δεν υπάρχει διαγραφή του παρελθόντος. Λέει ότι ο Χοπ είναι ένας δειλός που παρέλειψε να χρησιμοποιήσει τη θέση του και να αποκαλύψει όλα όσα συνέβαιναν. Πιστεύει επίσης ότι ο Χοπ γνωρίζει πού έκρυψαν τα χρήματα της σέκτας στο εξωτερικό, τα οποία, λέει, πρέπει να δοθούν στα θύματα του Schaefer.
(Additional reporting by Alexandra Ulmer and Esteban Medel and Rodrigo Gutierrez of Reuters Television in Chile; Editing by Simon Robinson and Sonya Hepinstall)
9 Μαίου 2012
