Μνήμη δικαίου μετ΄εγκωμίων

Μοναχός Μωΰσης Αγιορείτης.

 

Τον π. Ευέλθοντα τον γνώρισα μ’ ένα αειθαλές χαμόγελο, μία καθαρή μορφή, ένα ιλαρό πρόσωπο, μία ολοκληρωμένη προσωπικότητα.

Ακόμη κι όταν κάποτε ήταν αρκετά λυπημένος δεν έχανε αυτά τα χαρακτηριστικά του.

Τον γνώρισα στην αγαπημένη Κύπρο. Μίλησα στ’ αγαπητά παιδιά του σχολείου που διηύθυνε.

Στο εκκλησίασμα του λαμπρού ναού του Αγίου Δημητρίου επίσης. Στον ιερό ναό του φίλου αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως, στο ίδρυμα, με τους συμπαθείς ηλικιωμένους, που το φρόντιζε ανύστακτα Στη σχολή γονέων, στην αίθουσα του Δήμου Παραλιμνίου.

Στο Άγιον Όρος, το οποίο υπεραγαπούσε. Πήγαμε με συγκίνηση μαζί στα κατεχόμενα, στο χωριό του. Προλόγισα το τελευταίο σχετικό βιβλίο. Έγραφα συχνά στο περιοδικό του, το «Παρά την λίμνην».

Τον πρωτογνώρισα όταν πήγαμε τη θαυματουργή εικόνα του « Άξιον έστι» στην Κύπρο. Ήταν σαν μικρό παιδί από χαρά.

Έτρεχε να μας υποδεχθεί, να μας φροντίσει, να μας κεράσει, να μας φιλοξενήσει. Από τότε δέχθηκα πλούσια τη φιλοξενία και την αγάπη του, μαζί με την εξαιρετική του οικογένεια. Άφησα δάκρυα κι εγώ για τον Χριστόφορο, που τόσο αγαπούσε. Κουβεντιάζαμε ώρες, κάναμε σχέδια, ετοιμάζαμε την επόμενη επίσκεψή μου.

Πρόσεχε, άκουγε, σημείωνε, είχε τόσα πολλά να φροντίσει. Για την οικογένειά του, για το ναό του, για το σχολειό του, για το ίδρυμα, για τις εκκλησιές, για το περιοδικό, που αξίζει να συνεχίσει την έκδοσή του, για την ιεραποστολή, για τα μοναστήρια, για τις επιστολές του, για τους φτωχούς. Πηγή φιλανθρωπίας. Ζούσε για να μαζεύει και να μοιράζει. Οι άνθρωποι τον εμπιστεύονταν, γιατί ήταν ανιδιοτελής και αφιλάργυρος. Ήξεραν ότι σίγουρα θα πιάσουν τόπο οι δωρεές τους. Ζούσε για τους άλλους.

Αγάπησε από μικρός πολύ τον Θεό, την Εκκλησία, την Ορθοδοξία, την Κύπρο. Κατόπιν την οικογένειά του, τους κληρικούς, τους μοναχούς, τους αναγκεμένους, τους πενθούντες. Ήταν όλο αγάπη για την εκκλησία του, το σχολειό του, το ευλογημένο σπιτικό του. Δεν έκανε θεαματικές κινήσεις, φαντασμαγορικές πράξεις, βαρύγδουπα κηρύγματα. Εργαζόταν μυστικά, ησύχια, αδιαφήμιστα, αφανώς, ταπεινά, ευαγγελιοπαράδοτα. Ήταν ανυπόκριτος, απροσποίητος, αφιλόδοξος, τίμιος, πρόσχαρος, ειλικρινής και χαρίεις. Φιλόθεος και φιλάγιος, φιλάνθρωπος και φιλάγαθος, φιλάδελφος και φιλότεκνος. Δεν είναι άνευ σημασίας ότι κοιμήθηκε ατάραχα, στον ύπνο του, ετοιμαζόμενος για τη Θεία Λειτουργία, σ’ ένα μοναστήρι, στη μνήμη του Αγίου Σαμψών του Ξενοδόχου, ο πάντοτε φιλόξενος πατήρ.

Στην αποχαιρετιστήρια διαθήκη του καταθέτει ειλικρινά τη συναίσθηση της αμαρτωλότητός του, την εκ βαθέων μετάνοιά του, τη συγχωρητικότητά του, την αγάπη του στην ιερωσύνη, την οικογένειά του, την παραδοχή των οποίων λαθών του -λάθη δεν κάνουν μόνο οι νεκροί- την αφιλοχρηματία του. Δεν άφησε περιουσία, μόνο το αγαθό παράδειγμά του. Αν βρεθούν, λέει, χρήματα, μετά την εκδημία του, να δοθούν στους φτωχούς, στους οποίους ανήκουν. Στη σύζυγο και τα παιδιά του αφήνει την αγάπη του και την ευχή του. Τελευταία του επιθυμία ήταν να ενταφιασθεί δίπλα στον αγαπημένο υιό του, τον Χριστοφόρο του. Τον αντάμωσε μ’ ένα υπέροχο χαμόγελο, αυτό που τον συνόδευε πάντα, δείγμα της αναπαυμένης συνειδήσεώς του, απόδειξη της γαληνιαίας καρδιάς του, της σχέσεώς του με την πηγή της χαράς, τον Κύριο της ζωής και του θανάτου, τον Κύριον ημών Ιησού Χριστό.

Έχουμε μεγάλη την ανάγκη στις πενιχρές ημέρες από τέτοιους κληρικούς. Το Παραλίμνι βρήκε έναν πρεσβευτή. Η Κύπρος έχασε ένα άξιο λειτουργό. Η ταπεινότητα απώλεσε ένα μνημονευτή της. Η οικογένειά του παραμυθείται από το φωτεινό του πέρασμα. Τον μνημονεύουν πολλοί και τον θυμούνται με τις ωραιότερες αναμνήσεις. Ευχαριστώ τον Θεό που τον γνώρισα.

 

 

Πηγή: «Παρά την Λίμνην», Μηνιαία έκδοση Εκκλησίας Αγίου Δημητρίου Παραλιμνίου, Ιδρυτής: Πρωτοπρεσβύτερος Ευέλθων Χαραλάμπους, Περίοδος Γ΄, έτος ΚΑ΄, αρ.8, Αύγουστος 2011.