Σύγχρονοι Γέροντες,ο διακριτικός Γέροντας π. Ιάκωβος Τσαλίκης

ΑΦΙΕΡΩΣΙΣ

«Ου επλεόνασεν η αμαρτία υπερεπερίσσευσεν η χάρις»

(Ρωμ. ε’, 20)

 

Ζούμε σε καιρούς, που η αμαρτία, η λάσπη και η δυσωδία καλύπτουν τα πάντα γύρω μας. Όμως, η Αγία μας Εκκλησία και σε αυτή την εποχή, έχει να προβάλλει άνθη εύοσμα, που αποπνέουν το άρωμα της αγιότητος.

Έτσι, το εφετινό ημερολόγιο δεν αρκείται στο να προσφέρει θεωρητικές διδασκαλίες περί πνευματικών θεμάτων. Παρουσιάζει ενσάρκες φανερώσεις πνευματικότητος. Σκιαγραφούνται δηλαδή, σύγχρονοι Γέροντες, οι οποίοι έκαναν την πνευματικότητα, πράξη στον σύγχρονο κόσμο. Ο βίος τους, επιβεβαιώνει έμπρακτα και είναι μαρτυρία περί της αληθείας την οποία εκήρυξε ο Ιησούς Χριστός. Η ζωή τους, αποδεικνύει ότι η αγιότητα είναι κατορθωτή σε κάθε εποχή. Οι ευώδεις αρετές τους, μυρώνουν την δύσοσμη κοινωνία μας.

Η Ιερά Μητρόπολις Αργολίδος εύχεται στον Ιερό Κλήρο, στις Ιερές Μονές, στα Ιερά Ησυχαστήρια και σε όλους τους ευσεβείς Χριστιανούς, με τις πρεσβείες και με το παράδειγμα των συγχρόνων Γερόντων, οι οποίοι βιογραφούνται στο ανά χείρας ημερολόγιο, να αγωνιζώμεθα πνευματικά κατά το νέον έτος 2013, έχοντας κατά νούν και μαρτυρώντας με τη ζωή μας, πως «ου επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις» (Ρωμ. ε΄, 20).

Ευλογημένο το νέον έτος

Μετ’ ευχών και αγάπης εν Κυρίω

† ο Αργολίδος  Ιάκωβος

Οι σύγχρονοι Γέροντες κατά τον Οικ. Πατριάρχη κ.κ Βαρθολομαίο

 

Ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, σε ομιλία του κατά την τελετή των εγκαινίων του Ιερού Ναού του Αγίου Νικολάου Αβάνας στην Κούβα, τόνισε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έπαυσε ποτέ να αναδεικνύει Αγίους. Κατονόμασε μάλιστα, αρκετούς Αγίους που ανακηρύχτηκαν πρόσφατα. Στη συνέχεια, αναφερόμενος σε συγχρόνους οσίους Γέροντες, οι οποίοι δεν έχουν ακόμη ανακηρυχτεί επισήμως ως άγιοι, είπε: «Υπάρχουν ακόμη και εκείνοί τους οποίους το πλήρωμα της Εκκλησίας ομοφώνως αναγνωρίζει ως Αγίους, αν και επίσημος πράξις αναγνωρίσεως της Αγιότητος αυτών δεν έχει εισέτι εκδοθή, όπως οι Γέροντες Παΐσιος, Πορφύριος και Εφραίμ, ο συμπατριώτης του Αγίου Νικολάου Ιάκωβος της Ευβοίας, ο Φιλόθεος Ζερβάκος και εί τις έτερος. Πέριξ των μορφών αυτών χιλιάδες ψυχαί ειρήνευασαν, εγλυκάνθησαν, εχαροποιήθησαν, εζωοποιήθησαν. Τα στοιχεία της φύσεως τους υπήκουον. Τα ζώα τους εσέβοντο. Οι πάντες και τα πάντα ένιωθαν την αγάπην των και την χάριν του εν αυτοίς κατοικούντος Αγίου Πνεύματος. Το βλέμμα των ήτο βλέμμα Χριστού. Αι χειρές των χείρες φιλανθρωπίας. Η καρδία των πλήρης θυσιαστικής αγάπης. Ο νους των ειρηνικός. Το φρόνημά των άγιον. Η καθημερινή ζωή των “άγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια”. Πολλοί οφείλουν εις τους γνησίους τούτους ανθρώπους του Θεού πολλά. Είναι οι μεγαλύτεροι ευεργέταί ημών. Η προσευχή των διεσκέδαζε βουλάς Εθνών, έφερε το έλεος και την βοήθειαν του Θεού εις τον κόσμον, εφυγάδευεν ακάθαρτα πνεύματα, αποκαθίστα την υγιείαν των ασθενούντων, έλυεν ανθρωπίνως άλυτα προβλήματα».

Εγκαίνια Ι. Ν. Αγ. Νικολάου Αβάνας

Κούβα, 25 Ιανουαρίου 2004

Ο διακριτικός Γέροντας π. Ιάκωβος Τσαλίκης

 

Ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου του 1920 στό παραθαλάσσιο χωριό Λιβίσι της Μάκρης, στη Μικρά Ασία. Εκεί η οικογένειά του ήταν από τις πιο εύπορες. Οι γονείς του, Σταύρος και Θεοδώρα, άνθρωποι βαθιά ευσεβείς με μεγάλη πίστη στον Θεό, απέκτησαν εννέα παιδιά από τα οποία επέζησαν τα τρία. Λόγω της Μικρασιατικής καταστροφής και του ξεριζωμού, ήρθαν στην Ελλάδα και κατέληξαν στο χωριό Φαράκλα στη Βόρεια Εύβοια. Ο πατέρας του ως χτίστης που ήταν, συχνά έλειπε από το σπίτι. Η ευλογημένη και ασκητική μητέρα του ήταν ο κύριος παιδαγωγός του. Η μεγάλη πίστη και η ταπείνωση του Γέροντα, καθώς και οι προσευχές της οσίας μητέρας του, ήταν οι αιτίες της θαυμαστής, ζωντανής σχέσης του με την Παναγία μας και με όλους τους Αγίους.

Σε ηλικία τριάντα ετών ο Γέροντας αναχώρησε για το αγιασμένο Μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ, όπου επιδόθηκε σε υπεράνθρωπους ασκητικούς αγώνες και έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του. Το 1952 χειροτονήθηκε Ιερέας από τον Μητροπολίτη Χαλκίδος Γρηγόριο, ο οποίος του έδωσε και την άδεια της πνευματικής πατρότητος. Ο ασκητής πατήρ Ιάκωβος, ο πράος και ταπεινός, με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος έγινε ο δάσκαλος με τους απλούς και μελίρρυτους λόγους. Παράλληλα, με το διορατικό χάρισμα που είχε, έδινε απαντήσεις θαυμαστές σε διάφορα προβλήματα των ανθρώπων.

Τα τελευταία δεκαπέντε περίπου χρόνια της ζωής του, ο Γέροντας δοκιμάστηκε με πολλές και επώδυνες ασθένειες, που τις υπέφερε μέχρι την τελευταία του ώρα κάνοντας «ξερή υπομονή», όπως έλεγε, με το χαμόγελο στα χείλη και αδιάκοπη αγάπη. Η πάθηση της καρδιάς του ήταν αυτή που τελικά τον οδήγησε στην άλλη ζωή. Ο Γέροντας Ιάκωβος κοιμήθηκε οσιακά, προγνωρίζοντας τον θάνατό του, στις 21 Νοεμβρίου του 1991, την ώρα του μεγάλου μυστηρίου της εξομολογήσεως.

Ο Γέροντας διακονούσε τους συνανθρώπους του ελεώντας τους υλικά και πνευματικά και αγωνιζόταν με υπεράνθρωπη άσκηση. Έλεγε χαρακτηριστικά, «δίνε, δίνε κι ο Θεός θα σου δίνει. Αμέτρητα χρήματα πέρασαν από τα χέρια μου, αλλά όλα πήγαν στον προορισμό τους, στους πάσχοντες, στους φτωχούς, στους έχοντες ανάγκη. Κάθε μήνα δίνω σε οικογένειες που έχουν ανάγκη τα απαραίτητα σε τρόφιμα και χρήματα. Ένα δίνω και ο Θεός μου δίνει δέκα. Μόλις σκεφτώ κάτι να δώσω, αμέσως η απάντηση του Θεού· μου δίνει πολλαπλάσια».

«Επειδή το λάδι της Μονής ήταν λιγοστό και οι εκκλησίες της περιοχής πολλές και οι φτωχοί που ελεούσαμε περισσότεροι, παρακάλεσα την Παναγία μας και τον Άγιο Δαβίδ καθώς και τον Άγιο Προφήτη Ηλία να βοηθήσουν να μη σωθεί το λάδι μας, αλλά για όλους να επαρκέσει. Κατεβαίνοντας, λοιπόν, μετά τη δέησή μου στην αποθήκη του λαδιού κοιτάζω το δοχείο που είχε μέσα το λάδι και βλέπω να τρέμει το καπάκι του και το λάδι να ξεχειλίζει και να εχει πλημμυρίσει γύρω. Άνοιξα λοιπόν, το καπάκι και διαπίστωσα ότι το λάδι, θαυματουργικώ τω τρόπω, ανέβλυζε από το δοχείο και πλημμύριζε γύρω. Το θαύμα αυτό συνέβη, γιατί προμηθεύαμε με λάδι όλους τους γύρω ναούς και τα εξωκκλήσια για τις ανάγκες τους, αλλά και για την ελεημοσύνη που δίναμε στους φτωχούς».

«Ένας άγιος Γέροντας ο μακαριστός π. Ιάκωβος», Έκδοση των Πατέρων της Ι. Μονής Οσίου Δαβίδ του Γέροντος, Λίμνη Ευβοίας 1996