Επικήδειος στον Παναγιώτη Κουτσού

της αδελφής του· πρεσβυτέρας Χρυστάλλας Στεφάνου

Αγαπημένε μας, πεπεφιλημένε μας αδελφέ, πατέρα, σύζυγε, θείε όλοι είμαστε εδώ δίπλα στο σκήνωμα σου, όπως δίπλα σου είμασταν όλοι οικογένεια ψες που έφυγες για την άνω Ιερουσαλήμ «αφήνοντας τον παρόντα και ουχ ‘ εστώτα κόσμο», προσευχόμενοι με το ψαλτήρι στο χέρι μαζί με τον γαμπρό σου που τόσο αγαπούσες τον πατήρ-Ανδρέα που σου διάβαζε τις ευχές, η ώρα 9:10 άνοιξες το ευλογημένο σου στόμα και έφυγες ήρεμα, γαλήνια, αγόγγυστα για τις πύλες του παραδείσου, ημέρα λαμπρή, του Αγίου Βασιλείου μπήκες στον παράδεισο για να γιορτάσεις με τον τριαδικό Θεό, την Παναγία μας την Παντάνασσα που τόσο επικαλήσουν συνεχώς, τους Αγγέλους και τους Αγίους την 1η του χρόνου ημέρα για να βάλλεις μετάνοια στο θρόνο του Θεού.

Αγαπημένε μας σ’ ευχαριστούμε που είσαι σάρκα μας, που είσαι ο αδελφός μας, που γεννήθηκες και ανατράφηκες μέσα  από την μήτρα μιας θυσιαστικής, ανεξίκακης, καλοσυνάτης μάνας Κυριακής Μοναχής, και έγινες και εσύ κλωνάριν θυσίας, καλύτερος, καλλιεργημένος του Χριστού την σοφίαν, γεμάτος αγάπη, περπατούσες και ήθελες να βοηθάς όλον τον κόσμο δεν ξεχώριζες κανένα, σαν να πετούσες δεν περπατούσες στη γή, η καρδιά σου γινόταν λιώμα για τον συνάνθρωπο σου, πολλές φορές αναρωτιόμουν και έλεγα, «Θεέ μου πόση υπέρμετρη αγάπη έχει ο Παναγιώτης μας», αλλά Θεέ μου την αντλούσε από σένα που είσαι η πηγή της Αγάπης, την αντλούσε από τόσους γέροντες Αγίους που γνώρισε στο Αγιο Όρος, ζώντες και κεκοιμημένους και ιδιαίτερα από τον σάρκα αδελφό του Γέροντα Εφραίμ που του μιλούσε με λόγια και με έργα για την θυσιαστική και αυθεντική αγάπη του Χριστού μας. Όλα αυτά τα πνευματικά τα ρουφούσες σαν μέλισσα και τα είχες φυλακτά στην καρδιά σου και τα πρόσφερες παντού «σαν μύρα εύοσμα».

Στα δύο αυτά χρόνια της δοκιμασίας σου εξαγιάστηκες, ποτέ δεν εγόγγυσες, με το κομποσχοίνι στο χέρι δοξολογούσες τον Θεό, δύο χρόνια μαρτυρικά, τον ένα χρόνο δεν μπορούσες να μιλήσεις καθόλου, αλλά πίεζες τον εαυτό σου και έψαλλες τον ύμνο προς την Παναγία μας και να λες συνεχώς και το Χριστός Ανέστη.

Γεννήθηκες στην Περιστερωνοπηγή στην γή της Μεσαορίας, στην γη της προσφοράς από πολύτεκνη οικογένεια τον Σωτήρη και Κυριακή Κουτσού, αιχμάλωτος, πρόσφυγας, ξεριζωμένος χωρίς πατέρα, σκοτωμένος στο πόλεμο, ορφανός, φεύγεις για σπουδές μέσα στη φτώχεια του πολέμου. Παντρεύεσαι την σεμνή κόρη από τις Αγγλισίδες την Ουρανία, που στάθηκε δίπλα σου δυνατή, σε υπηρέτησε μέχρι την τελευταία σου στιγμή σ’αυτό τον κόσμο «άρροντας τον μαρτυρικό σου Σταυρό» με την δοκιμασία της αρρώστιας σου, σαν άλλος «Σιμωνας Κυρηναίος» μαζί συμπορευόμενοι με τα πολυαγαπημένα σου παιδιά που τόσο αγαπούσες, ήταν συνεχώς στο προσκεφάλι σου σε αγκάλιαζαν και σε φιλούσαν μέχρι την τελευταία σου πνοή. Τυχερός πατέρας, ευτύχησες να έχεις 6 παιδιά, 6 αγγέλους σ’αυτόν τον κόσμο, τους μεγάλωσες με ήθος και αξιοπρέπεια, είσουν περήφανος γι’αυτά, ποτέ δεν τους χαλούσες χατήρι. Όπως περήφανοι είμαστε και εμείς τ’αδέλφια σου, γιατί είχαμε το προνόμιο να σ’έχουμε αδελφό μας. Όλοι μαζί συμπροσευχόμενοι προς την εξόδιο ακολουθία σου και ιδιαίτερα η Μονή Βατοπαιδίου φλεγόμενη από προσευχή και ο κατά σάρκα αδελφός σου Γέροντας Εφραίμ που «υπερ-αγαπούσες» θ’αναπέμπει στον Ύψιστο ν’ανοίξει τις πύλες του παραδείσου και να σε δεκτεί στις αγκάλες του ο Κύριος και Θεός μας αυτός που επιδαψιλεύει τον ζώντα και παρόντα κόσμο και να σε κατατάξει στην χώρα των Αγίων.

Χριστός Ανέστη αγαπημένε μας αδελφέ και καλή Ανάσταση.