«Εις του Χριστού μας τα Γενέθλια»

«Διέλθωμεν δη έως Βηθλεέμ και ίδωμεν το ρήμα τούτο το γεγονός, ο ο Κύριος εγνώρισεν ημίν» Λκ. 2, 15

Είναι καιρός, πιστεύω, όλοι όσοι επιζητούν μιαν ερμηνεία του Μυστηρίου της Γεννήσεως του Χριστού να εξετάσουν μία-μία τις παραπάνω λέξεις, λέξεις ιερές, που φανερώνουν μία πρόθεση και μία πίστη. Γιατί δεν είναι δυνατό να ξεκινήσεις να πας στην οποιαδήποτε Βηθλεέμ δίχως νάχεις ικανά αποθέματα Πίστης και Θέλησης. Οι «άνθρωποι οι ποιμένες», λοιπόν, μας διδάσκουν πολλά και κορυφαία, μάλιστα, σε καιρούς όπως περίπου ήταν και οι δικοί τους: παραγεμισμένοι με ανομία, ξεπεσμό, μαρτύριο και απουσία φιλανθρωπίας. Γι  αὐτὸ και η Παρουσία Του ανάμεσά τους, ανάμεσα στον τότε κόσμο ήταν τελείως ανεπιθύμητη: «έτεκεν τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον και εσπαργάνωσεν αυτόν και ανέκλινεν αυτόν εν τη φάτνη, διότι ουκ ην αυτοίς τόπος εν τω καταλύματι» (Λκ. 2, 7). Όπως και στα σπίτια μας, στα μέγαρα του κόσμου τούτου, παντού. Τόπος δεν υπάρχει για το Χριστό, επειδή ενοχλεί με τα μαθήματα που δίνει: της Πτωχείας και της Ταπέινωσης. Μιας ταπείνωσης που διδάσκει μεν αλλά και προκαλεί. Προκαλεί κυρίως με την καθάρια θέση που εμφανίζει, προβάλλει και υπερασπίζεται. Τη θέση της ειλικρίνειας ότι αυτά που κατέχει ο καθένας μας είναι όπως το πρόσφορο την ώρα της Λειτουργίας: μοιράζεται, δωρίζεται, χαλαλίζεται για τον πλησίον…. Ποιόν, άραγε; Ας κοιτάξουμε να τον αναζητήσουμε, αφού πρώτα πασχίσουμε να μάθουμε «που εγεννήθη ο Χριστός»…

π. Κων. Ν. Καλλιανός

 

Πηγή: isagiastriados.com