Γεράσιμος μοναχός Μικραγιαννανίτης, ο υμνογράφος (1905-1991)

19 Δεκεμβρίου 2012

Τον μακαριστό Γέροντα Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη τον γνώρισα όταν ήμουν στην ηλικία των 17 ετών και για πρώτη φορά τα βήματα μου έφθασαν στο

” περιβόλι της Παναγίας” τον ευλογημένο ‘Αθωνα.

Ήταν καλοκαίρι και η Αθωνική Πολιτεία εόρταζε,σύμφωνα με το πάτριο εορτολόγιο,την Κοίμηση της Θεοπρομήτορος Αγίας ΄Αννης.

Στις Καρυές ,την πρωτεύουσα του Αγίου ΄Ορους, μας συμβούλεψαν να πάμε στην Σκήτη της Αγίας ΄Αννης που πανηγύριζε κάτι που κάναμε με μεγάλη χαρά εγώ, ο αείμνηστος Δάσκαλος μου στο Δημοτικό Σχολείο και ο γιος του, που ήταν και η συντροφιά μου στο πρώτο μου ταξίδι στον ΄Αθωνα.

Με το παλιό λεωφορείο, ” αυτό που έφερε τον ΄Οθωνα στην Ελλάδα” ,’όπως έλεγαν χαριτολογώντας οι επιβάτες κατά την διαδρομή,φθάσαμε στην Δάφνη και απο εκεί με το πλοιάριο στον αρσανά της Αγίας ΄Αννης. Ανηφορίσαμε προς το ” Κυριακό “, ξεδιψάσαμε στις γάργαρες πηγές και θαυμάσαμε το υπέροχο και μοναδικό τοπίο της άγριας αλλά ευλογημένης φύσης, άγνωστο σε εμάς του κάτοικους της τσιμεντούπολης Αθήνας. Με δέος και κατάνυξη μπήκα για πρώτη φορά στον Ναό της Αγίας ΄Αννης και προσκύνησα το σεπτό λείψανό της που έχει θερμοκρασία ζωντανού οργανισμού.

Δεν θα περιγάψω εδώ τα συναισθήματα αυτής της πρώτης μου επαφής με τον Αγιορείτικο μοναχισμό και το μεγαλείο της Βυζαντινής μας παράδοσης και τούτο για να μήν παρασυρθώ και ξεφύγω από το θέμα μας .Θα πω όμως πως αυτή η πρώτη γνωριμία έμελλε να παίξει καθοριστικό ρόλο στην μετέπειτα ζωή μου. Πλησίαζε η δύση του ηλίου και οι Μοναχοί απο τα κελιά και τα κοντινά Μοναστήρια της Μεγίστης Λαύρας ,που ειναι και το κυρίαρχο Μοναστήρι της Σκήτης, και το Αγίου Παύλου , είχαν αρχίσει να φθάνουν για την μεγάλη αγρυπνία στην μνήμη της Θεοπρομήτορος .Ξαφνικά ένς αναβρασμός επικράτησε οι Πατέρες μιλούσαν έντονα μεταξύ τους ,ο γερό- Άνθιμος Αγιαννανίτης, που ήταν τότε Δικαίος στην Σκήτη,έδειχνε αναστατωμένος και ιδιαίτερα ανήσυχος. Κάτι θα έχει άσχημο συμβεί σκέφθηκα και η παιδική περιέργεια με έσπρωχνε να μάθω γρήγορα τι ήταν αυτό που είχε αναστατώσει τόσο πολύ τους Μοναχούς σε σημείο που, όπως έλεγαν ήταν έτοιμοι να κλείσουν τον Ναό. Δεν άργησα να γίνω γνώστης του προβλήματος που είχε προκύψει και αυτό ήταν η χωρίς πρόσκληση και ειδοποίηση άφιξη στον αρσανά της Σκήτης του τότε Μητροπολίτη Ιερισσού μακαριστού Παύλου ! Στο ΄Αγιο ΄Ορος ,τότε, δεν μνημόνευαν το όνομα του Οικουμενικού Πατριάρχη Αθηναγόρα, σαν ένδειξη διαμαρτυρίας για τα ανοίγματά του προς τους Λατίνους,και η παρουσία του Μητροπολίτη Παύλου στην εορτή δημιουργούσε θέμα ως προς τον τρόπο μνημονεύσεως ,αφού ο Μητροπολίτης ήταν υποχρεωμένος να μνημονεύσει τον Πατριάρχη .Ακόμα εκείνο που επίσης καταδίκασαν οι Μοναχοί, ήταν η χωρίς πρόσκληση άφιξη του Μητροπολίτη γιαυτό και αποφάσισαν να μην του επιτρέψουν ούτε στον Ναό να μπει για να προσκυνήσει, αλλά και ούτε να διανυκτερεύσει στους ξενώνες του Κυρικαού ! Εν τω μεταξύ έφθασε ο Μητροπολίτης ο οποίος δεν έτυχε και της καλύτερης υποδοχής .Οι Μοναχοί του ανακοίνωσαν έντονα την απόφασή τους, αρνήθηκαν να ανοίξουν τον Ναό, του πρόφεραν ” στο πόδι ” ένα λουκούμι κι ένα ποτήρι νερό και του είπαν να πάει στο καλό αδιαφορώντας αν είχε νυχτώσει και η αναχώρηση από την Σκήτη ήταν αδύνατη . Όλα αυτά μου έκαναν πολύ άσχημη εντύπωση ήμουν παιδί τότε και δεν μπορούσα να καταλάβω ,δεν είχα και τις απαιτούμενες γνώσεις κι έτσι έπεσα σε μια μεγάλη θλίψη.Ξαφνικά μια ησυχία επικράτησε όλοι είχαν στρέψει τα μάτια τους στην είσοδο του Κυριακού, ” ήρθε ο Γέροντας ” άκουσα να λένε,” θα γίνει ότι πει ο π.Γεράσιμος” ,άκουσα τον Δεσπότη να λέει. Και τότε τον είδα.Μια επιβλητικά αρχοντική μορφή ξεπηδούσε μέσα από το φτωχό μαύρο ράσο που το ανέμιζε το δροσερό αεράκι εκείνου του δειλινού.Η κατάλευκη γενειάδα του θύμιζε τον αγιογραφικό Προφήτη και το ιλαρό του προσώπου του φανέρωνε αμέσως την υπέροχη καρδιά που έκρυβε μέσα του το ασκητικό του σώμα. Έμεινα έκθαμβος να τον παρατηρώ . Ποιος είναι άραγε έλεγα μέσα μου ,πως θα λύσει το πρόβλημα ? Εκείνος προχώρησε μεγαλόπρεπα και ταπεινά συνάμα.Αγκάλιασε και φίλησε τον Δεσπότη και στην συνέχεια ενημερώθηκε για τα όσα είχαν προηγηθεί . Ανοίξτε την Εκκλησία να προσκυνήσει ο Επίσκοπος είπε και στην συνέχεια θα αποφασίσουμε για τα υπόλοιπα. Η Εκκλησία άνοιξε , ο Επίσκοπος προσκύνησε και στην συνέχεια ο Γέροντας έδωσε εντολή σε ένα από τα καλογέρια του , τον τότε δόκιμο Γεώργιο και νυν Μοναχό Σπυρίδωνα και Γέροντα της Συνοδείας, να τον οδηγήσει στην Νέα Σκήτη με τα μουλάρια τους για να διανυκτερεύσει εκεί και το πρωί με το πλοιάριο να γυρίσει στην Ιερισσό.Η λύση που έδωσε ήταν η καλύτερη και η εορτή έγινε χωρίς εμπόδια και ο Επίσκοπος τιμήθηκε και η τάξη δεν διασαλεύτηκε.Αυτή ήταν η πρώτη μου γνωριμία με τον Γέροντα Γεράσιμο και την ευλογημένη του Συνοδεία.Από τότε μέχρι σήμερα δεσμοί αγάπης και ευγνωμοσύνης με συνδέουν με τους Μικραγιαννανίτες Πατέρες που συν Θεω θα περιγράψω σε άλλη δημοσίευση μου. Εκείνο που θέλω να τονίσω είναι πως ο αείμνηστος πατέρας Γεράσιμος έκλεινε μέσα του μια παιδική καρδιά γεμάτη αγάπη για όλους τους ανθρώπους, το χάρισμα που απλόχερα του δώρησε ο Θεός το χρησιμοποίσε μόνο για την Δόξα του Θεού και την Σωτηρία των ανθρώπων. Ο ίδιος κράτησε για τον εαυτό του μόνο την αγάπη και τον σεβασμό των όσων ευεργετήθηκαν από την αγνή του ψυχή και , ειλικρινά,δεν ήταν λίγοι.Η Ορθοδοξία ευτύχησε να έχει στο σώμα της στούς δύσκολους τούτους χρόνους αυτή την Μεγάλη μορφή.Ο Αγιορείτικος Μοναχισμός καυχάται για τον εκφραστή της γνησιότητός του.Κι εμείς που μείναμε ελπίζουμε στις προσευχές του προς τον Κύριο,για την Ελλάδα μας, την Βόρειο Ήπειρο και όλο τον πονεμένο κόσμο που τόσο πολύ αγάπησε. Είκοσι χρόνια απο την οσιακή κοιμησή του κλείνουμε γόνυ στην μνήμη του και τον ευχαριστούμε για όσα μας πρόσφερε και όσα μας άφησε. Με άπειρο σεβασμό και ευγνωμοσύνη π.Τιμόθεος Ηλιάκης .

Με τον μακαριστό Γέροντα Γεράσιμο Υμνογράφο

Τώρα τον λόγο έχει ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π . Γεώργιος Χρυσοστόμου , Πρωτοσύγκελος της Ι.Μητροπόλεως Βεροίας , που θα μας παρουσιάσει το Βιογραφικό και το ΄Εργο του Γέροντα ,καθώς και ο σημερινός Γέροντας της Συνοδείας π. Σπυρίδων Μικραγιαννανίτης που θα καταθέσει κι εκείνος λίγα απο όσα θαυμαστά έζησε κοντά στην μεγαλύτερη Αγιορειτίκη προσωπικότητα των τελευταίων χρόνων.

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΔΙΟΝΥΣΙΟ ΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ

«Από το Καρούλι, ανηφορίζων προς δυσμάς, προχωρείς εις τα ανώμαλα υψώματα, κατά μήκος της μεσημβρινής παραλίας της Αγιορειτικής Χερσονήσου και, μετά ημίσειαν περίπου ώραν, φθάνεις εις το κελλίον του Μοναχού Γερασίμου Μικραγιαννανίτου, ήγουν του ανήκοντος εις την Σκήτην της Μικράς Αγίας Άννης. Ούτος ο ευλογημένος μοναχός Γεράσιμος κατάγεται από την Βόρειον Ήπειρον και ασκητεύει επί 3Ο έτη εις το Άγιον Όρος, κέκτηται δε παρά Θεού το χάρισμα του υμνογράφου …».

(Απόσπασμα από προσκυνηματικό οδηγό του Αγίου Όρους, 1950).

Ο ΤΙΜΙΟΣ ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ

Ο κατά κόσμον Αναστάσιος-Αθανάσιος γεννήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 1905 στην Δρόβιανη της επαρχίας Δελβίνου Βορείου Ηπείρου. Έμαθε τα πρώτα του γράμματα στο δημοτικό σχολείο της γενέτειράς του. Με το τέλος του δημοτικού σχολείου ο έφηβος πλέον Αναστάσιος έμελλε να εγκαταλείψει το περιβάλλον του χωριού. Ήδη ο πατέρας του είχε εγκατασταθεί στον Πειραιά, όπου εργαζόταν. Και ο ίδιος έπρεπε να τον ακολουθήσει για να εργαστεί κοντά του. Έτσι, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την μητέρα και τον μικρότερο αδελφό του.Ο ίδιος περιγράφει την αναχώρησή του από το χωριό: «Από την Δρόβιανη δεν θυμούμαι αν έφυγα με σκοπό να ξαναγυρίσω». Ο χωρισμός αυτός κόστισε σε όλα τα μέλη της οικογένειας. Ιδιαίτερα στην μητέρα του Αθηνά. Ο ανηψιός του μας πληροφορεί σχετικά: «Για πρώτη φορά άκουσα για τον γέροντα το 1941, όταν επιστρέψαμε από Ελλάδα, εγώ, η μαμά μου Ευθαλία και ο πατέρας μου Κίμων, όπου με είχαν φέρει για κάποια χειρουργική επέμβαση. Όταν, λοιπόν, επιστρέψαμε στο σπίτι, με ρώτησε η γιαγιά μου· τον θείο σου τον είδες; Τον αντάμωσες; Εγώ με απορία την κοίταξα στα μάτια και ρώτησα· ποίον; Και μου λέει· τον Γεράσιμο. (Ήξερε ότι έγινε μοναχός, γιατί είχαν αλληλογραφία). Όχι, της λέω. Ήμουν 5-6 χρονών τότε. Έκτοτε άρχισα να ζω την αγωνία της γιαγιάς μου, μήπως κλείσει τα μάτια της μη βλέποντάς τον ποτέ, πράγμα που έγινε κιόλας».

Αρχικά εγκαταστάθηκε στον Πειραιά, κοντά στον πατέρα και την θεία του, Φωτεινή Χαρμπάτση-Γεωργίου. Στην συνέχεια μετακόμισαν στην Αθήνα. Στην νέα του διαμονή συνέχισε τις σπουδές του στο γυμνάσιο. Ο ζήλος του για τα γράμματα εντυπωσιακός. Μετά το γυμνάσιο συνέχισε τις σπουδές του σε κάποια ανώτερη σχολή ελληνικής παιδείας. Στην Αθήνα φρόντισε και για την πνευματική του ζωή και εκκλησιαζόταν τακτικά. Θυμάται ο ίδιος: «Η ενορία μας ήταν ο Άγιος Διονύσιος Αρεοπαγίτης. Συνήθως πηγαίναμε επί της λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας, όπου ήτο η παλαιά Ριζάρειος Σχολή, στον Άγιο Γεώργιο της Ριζαρείου, επειδή ήταν κοντά. Εκεί κατ επανάληψη λειτούργησε και ο Πενταπόλεως Νεκτάριος, τον οποίο είδα. Ήρχετο από την Αίγινα καμμιά φορά. Ένας πολύ σεβάσμιος, πολύ … Που να ξέρω εγώ ότι αυτός είναι άγιος! Ήταν όπως στο ύψος μου· ταπεινός, γεμάτος χάρη· όταν ομιλούσε ολίγα “άλατι ηρτυμένα”, αυτά τα θυμούμαι. Δεν θυμούμαι άλλους λειτουργούς».

Στην Αθήνα καλλιέργησε την σκέψη να γίνει μοναχός και σκέφθηκε να φύγει εγκαιρα, πριν αναλάβει άλλες υποχρεώσεις. Και δεν χρειάστηκε πολύ χρόνο για να πραγματοποιήσει την κλίση του. Έτσι έρχεται στο Άγιον Όρος στις 15-8-1922 σύμφωνα με δική του διήγηση, ενώ σύμφωνα με τα στοιχεία του Μοναχολογίου του αρχείου της Μονής Μεγίστης Λαύρας στις 15-8-1923.

Στο Άγιον Όρος εγκαταβιώνει ως δόκιμος στην σκήτη της Αγίας Άννης. Συγκεκριμένα στην Μικρά Αγία Άννα, στο κελλί του Τιμίου Προδρόμου, έχοντας ως γέροντα τον μικρασιάτη ιερομόναχο Μελέτιο Ιωαννίδη. Εδώ, σ’ αυτή την ερημική, άνυδρη, αιχμηρή και άγονη τοποθεσία της Μικράς Αγίας Άννης, βρίσκει απόλυτη πνευματική χαρά και εκπλήρωση του ονείρου της ζωής του.

Μπορεί πλέον απερίσπαστα να επιδοθεί στην άσκηση της πνευματικής ζωής και στην μελέτη των ιερών εκκλησιαστικών κειμένων. Στις 20 Οκτωβρίου του 1924 κατά την διάρκεια της αγρυπνίας στην μνήμη του αγίου Γερασίμου Κεφαλληνίας έγινε η μοναχική κουρά του παίρνοντας το όνομα του αγίου.

Ο μοναχός Γεράσιμος, προσαρμοσμένος πλήρως στην νέα του ζωή, αποτέλεσε πρότυπο υπακοής, ταπεινώσεως και κάθε αρετής. Παράλληλα με την τέλεση των καθημερινών μοναχικών ακολουθιών και την μελέτη, οι δύο μοναχοί της καλύβης, γέροντας και υποτακτικός, εργάζονταν για την επιβίωσή τους ως άνθρωποι. Ο Γέροντας Μελέτιος γνώριζε καλά και ασκούσε από χρόνια την τέχνη κατασκευής ξυλόγλυπτων σφραγίδων που χρησιμοποιούνται στην παρασκευή προσφορών για την θεία Λειτουργία. Κοντά σ αυτόν και ο νέος μοναχός Γεράσιμος έμαθε την τέχνη αυτή, την οποία και ασκούσε φίλεργα. Εκείνο, όμως, το οποίο τον γοήτευε ήταν η ενασχόληση με τα γράμματα. Μας λέει σχετικά: «Εδώ, όταν ήρθα, καλλιέργησα και ανακεφαλαίωσα τις γνώσεις μου. Τους αρχαίους συγγραφείς, όλα τα χόρτασα, όλα τα χώνεψα. Είχα μερικά βιβλία απ’έξω, που τα έδωσα σε ορισμένα πτωχά παιδιά που μ’ επισκέφθηκαν από την Συκιά απέναντι». Μετά την παρέλευση λίγων ετών, ο γέροντας Μελέτιος φεύγει οριστικά για την Αθήνα, αφήνοντας τελείως μόνο του τον νέο μοναχό Γεράσιμο. Ο τελευταίος εξηγεί τους λόγους: «Ο γερο-Μελέτιος έφυγε το 1924-1925.1 Ήμουν 24-25 ετών. Εκείνος έφυγε, επειδή τον παραπλάνησαν οι ζηλωταί, για να κάνει τον παπά έξω. Δεν με πήρε μαζί του. Εγώ έφυγα από τον κόσμο για να ‘ρθει εδώ· όχι να γυρίσω πάλι πίσω». Κάτω από την καλύβη του Τιμίου Προδρόμου βρίσκεται η καλύβη Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Σε αυτήν εγκαταβιούσε ο ασκητής Γέροντας Αβιμέλεχ († 1965). Το 1946 υποτάχθηκε σ’ αυτόν ο μετέπειτα ιερομόναχος Διονύσιος. Με τον π. Διονύσιο συνδέθηκε ο π. Γεράσιμος και αργότερα, το 1966, ενώθηκαν σε μία μόνη συνοδεία. Ο μοναχός Γεράσιμος γίνεται κτίτορας του ναού των αγίων Πατέρων Διονυσίου του ρήτορος και Μητροφάνους. Συγκεκριμένα, το 1956 στο σπήλαιο όπου ασκήτευσαν οι δύο όσιοι κτίζει μικρό ναΐδριο και το 1960 το συμπληρώνει με την λιτή. Στο μεταξύ, η συνοδεία αυξάνει.

Ο Γέροντας Γεράσιμος, εκτός των άλλων, φημιζόταν για την διάθεση φιλοξενίας, την οποία ενέπνευσε και στους υποτακτικούς του. Είναι άξιο λόγου ότι η ασκητική και αναχωρητική του βιοτή σε τίποτα δεν έπληξε την κοινωνικότητά του. Οι προσερχόμενοι σ’ αυτόν λαϊκοί επισκέπτες πάντοτε έφευγαν ωφελημένοι και γοητευμένοι, καθώς ο λόγος του ήταν πάντοτε προσεγμένος. Συνετός στις αποκρίσεις του, απέφευγε συστηματικά τις άκαιρες συζητήσεις και φλυαρίες· επιδίωκε πάντοτε την σιωπή, την οποία και θεωρούσε «μητέρα σοφωτάτων εννοιών». Εκτός από τους λαϊκούς, οι επισκέπτες ήταν πολλές φορές κληρικοί η και μοναχοί, που έρχονταν με τον ίδιο σκοπό: να ακούσουν τον γέροντα, να ωφεληθούν πνευματικά και να διδαχθούν από την ενάρετη ζωή του. Κατά την διάρκεια της ζωής του, του ανατέθηκαν μοναχικά διακονήματα. Διετέλεσε βιβλιοθηκάριος και τυπικάρης του Κυριακού της σκήτης Αγίας Άννης. Ως βιβλιοθηκάριος μάλιστα ασχολήθηκε με την σύνταξη και δημοσίευση καταλόγου των χειρογράφων κωδίκων της βιβλιοθήκης του κυριακού της σκήτης. Με την ιδιότητα αυτή βοήθησε πολλούς επιστήμονες στην εύρεση και απόκτηση αντιγράφων των χειρογράφων. Ο ίδιος συνέταξε αξιόλογες μελέτες και άρθρα.

Ο Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης είναι μια από τις σπάνιες περιπτώσεις υμνογράφων, που το μεγαλύτερο μέρος του έργου του χρησιμοποιήθηκε αμέσως στην λειτουργική ζωή της Εκκλησίας. Έτσι, το μεγαλύτερο μέρος του έργου είναι προσιτό, παρά το γεγονός ότι ένα μικρό μόλις τμήμα του έχει εκδοθεί.

Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι πολλές ακολουθίες κυκλοφορούν ευρύτατα σε δακτυλογραφημένα φωτοαντίγραφα. Αλλά και την ίδια την υμνογραφία την θεωρεί προέκταση της προσευχής, κοινωνία με τον Θεό και τους αγίους: «Έχω τον άγιο μπροστά. Γι’ αυτό και δεν θέλω επικοινωνία με κανέναν. Η υμνογραφία, η πνευματική αυτή εργασία, είναι ένωση της ψυχής μετά του Θεού· είναι μία θαυμασία προσευχή· είναι μία μεταρσίωσις του νοός· είναι μία μυστική θεωρία· είναι ένα μυστήριον, που δεν ερμηνεύεται και με λόγους δεν εξωτερικεύεται. Η υμνογραφία είναι η υπάτη φιλοσοφία. Δεν εκφράζεται με αυτά τα λόγια. Πρέπει κανείς να την δοκιμάση για να την αισθανθή».

Ο Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης αναδείχθηκε ως ο μεγαλύτερος υμνογράφος της μεταβυζαντινής εποχής. Το έργο του γνώρισε μεγάλη απήχηση και η φήμη του ως υμνογράφου ξεπέρασε σύντομα το ασκητικό κελλί και διαδόθηκε σε ολόκληρο το Άγιον Όρος. Ιδιαίτερα αξιομνημόνευτο είναι το γεγονός ότι η αναγνώριση του έργου δεν συνέβη κατά το τέλος η έστω την διάρκεια της υμνογραφικής παραγωγής, αλλά ήδη από τα πρώιμα στάδιά της.