ΤΙΣ ΕΜΕΤΡΗΣΕ τη χειρί το ύδωρ; ΤΙΣ ΕΓΝΩ ΝΟΥΝ ΚΥΡΙΟΥ; (Να αναγνωρίσουμε ταπεινά τα όριά μας)

Κοίταξε το χέρι σου. Κοίταξέ το καλά, προσεκτικά. Μελέτησε τις διαστάσεις του. Σπούδασε το σχήμα του και τις κινήσεις του. Δες τα δάκτυλά του, την παλάμη. Πρόσεξε ιδιαίτερα το χέρι σου. Υπάρχει ειδικός λόγος γι᾽ αυτό. Και τώρα άκουσε την πρώτη ερώτηση του Προφήτη: Ποιός μπορεί μ᾽ ένα τέοιο ανθρώπινο χέρι, σαν το δικό σου, να μετρήσει τους όγκου του νερού που καλύπτουν τη γη; Ποιός μπόρεσε χρησιμοποιώντας την παλάμη του, την χούφτα του χεριού του, να περάσει από αυτήν όλα τα νερά των θαλασσών και των ποταμών και να δώσει το μέτρο τους;

Ο Προφήτης θέτει κι ένα δεύτερο ερώτημα: Ποιός μπορεί μ᾽ ένα τέτοιο ανθρώπινο χέρι, σαν το δικό σου, να μετρήσει τον απέραντο ουρανό; Να τον μετρήσει με τα ίδια του τα δάχτυλα, σπιθαμή με σπιθαμή, όπως μετράμε ένα ύφασμα η ένα τραπέζι; Και να πει: «Ο ουρανός έχει πλάτος τόσες σπιθαμές! Μέτρησα με το ίδιο μου το χέρι το διάστημα, τα άστρα, τους γαλαξίες…»

Τώρα ακολουθεί το τρίτο ερώτημα του Προφήτη: Ποιός μπορεί με ένα τέτοιο ανθρώπινο χέρι, σαν το δικό σου, να μετρήσει την γη; Να την μετρήσει κομμάτι κομμάτι, ολόκληρη την γη; Να κρατήσει στην παλάμη του το χώμα της Ευρώπης, την παγωμένη γη των Πόλων, την άμμο της Σαχάρας και τους βράχους της Αμερικής; Και να πει: «Κατάφερα και μέτρησα ολόκληρη την γη με αυτό το χέρι. Ανάμεσα από τα δάχτυλά μου γλίστρησαν όλοι οι κόκκοι του χώματος που σκεπάζει τα βουνά, τους κάμπους, τις κοιλάδες και τις ερήμους του πλανήτη μας»! Αυτά ρωτάει ο Προφήτης: «Τις εμέτρησε τη χειρί το ύδωρ και τον ουρανόν σπιθαμή και πάσαν την γην δρακί;» (Ησαΐου μ´ 12).

Μετά τα ερωτήματα αυτά ο Προφήτης προσθέτει κάτι άλλο. Μετά το «τις εμέτρησε…» ρωτάει: «Και τις έγνω νουν Κυρίου;» (Ησ. μ´ 13). Την θάλασσα είναι αδύνατον να την χωρέσει το ανθρώπινο χέρι. Τον ουρανό και το διάστημα αποκλείεται να τα μετρήσει η ανθρώπινη παλάμη. Έτσι και «τον Νουν» του Θεού είναι αδύνατον να τον χωρέσει το ανθρώπινο μυαλό.

Μπορεί κανείς με το μικρό του ανθρώπινο μυαλό να γνωρίσει «τον Νουν» του απείρου Θεού; Μπορεί κανείς να υπολογίσει το απύθμενο βάθος και το απέραντο πλάτος της θείας Διανοίας;

Αν με το χέρι είναι αδύνατον να μετρηθεί η θάλασσα, ο ουρανός και η γη —τα πεπερασμένα δημιουργήματα του Θεού— πως θα μετρηθεί με το μυαλό μας ο θείος Νους και τα σχέδιά του; Κάτι τέτοιο θα ήταν τουλάχιστον παραλογισμός. Και όμως σ᾽ αυτό τον παραλογισμό πέφτουμε συχνά. Μην βιαστείς να πης όχι! Σκέψου μόνο λίγο. Και θυμήσου. Θυμήσου…

Δεν είναι λίγες οι φορές που συναντήθηκες μέσα στην καθημερινότητα πρόσωπο με πρόσωπο με την αδικία. Αντίκρισες την φρικτή μορφή της. Και την είδες ίσως να θριαμβεύει. Είπες τότε μέσα σου —θυμήσου— με παράπονο: «Τέλος πάντων, πως ενεργεί έτσι ο Θεός; Τι σχέδιο εφαρμόζει; “Ινατί οδός ασεβών ευοδούται;” Δεν βλέπει την αδικία;» Χωρίς ίσως να το αντιλαμβάνεσαι, μέτρησες με τα μέτρα του φτωχού μυαλού σου τον Νου του Πανσόφου. «Τις εμέτρησε… Τις έγνω νουν Κυρίου;»

Και άλλες πάλι φορές είδες την δυστυχία να χτυπάει μια οικογένεια γνωστή και τον πόνο να την θερίζει. Είδες αναστατώσεις και διαλύσεις σπιτιών, είδες αρρώστιες και θανάτους. Και τότε —θυμήσου— σκέφθηκες: «Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τόσα πλήγματα, γιατί τόσα μαστιγώματα σ᾽ αυτούς τους ανθρώπους;» Και κατέκρινες τον Ύψιστο και τον κατηγόρησες. Και άφησες να φανεί ότι εσύ κι εγώ στη θέση του θα σκεπτώμαστε ίσως πιο σωστά!

Να ο παραλογισμός. Ο παραλογισμός τόσων ανθρώπων που ευκολώτατα και προχειρότατα κρίνουν τον Παντοδύναμο Κύριο, χωρίς να σκεφθούν την άπειρη σοφία του. «Τις εμέτρησε τη χειρί το ύδωρ… Και τις έγνω νουν Κυρίου».

Είναι καιρός να σταθούμε με δέος και απέραντο σεβασμό ενώπιον του Κυρίου μας. Να σκύψουμε ευλαβικά το κεφάλι και να αναγνωρίσουμε ταπεινά τα όριά μας. Να παραδεχθούμε ότι είναι αδύνατον, είναι παράλογο να μετράμε την σκέψη του Θεού, τον Νου του, τον τέλειο, με τα φτωχά ανθρώπινα μέτρα μας.

Ας μάθουμε να κοιτάζουμε τακτικά τα χέρια μας. Κοιτάζοντάς τα ας σκεπτώμαστε τον ουρανό, την γη, την θάλασσα. «Τις εμέτρησε τη χειρί το ύδωρ και τον ουρανόν σπιθαμή και πάσαν την γην δρακί;» Και ας προσθέτουμε ευλαβικά: «Τις έγνω νουν Κυρίου;»

Κύριε, ποιός μπορεί να μετρήσει την σοφία Σου; Ποιός μπορεί να συλλογισθεί έστω και για ένα δευτερόλεπτο το βάθος του θείου Σου Νου, χωρίς να αισθανεί ίλιγγο;

Σε προσκυνούμε ταπεινά, Πάνσοφε, Παντογνώστη και Παντοδύναμε. Γεμάτοι δέος γονατίζουμε μπροστά Σου, εμείς που είμαστε ένα μηδέν, για να Σου απονείμουμε τον ύμνο μας, την δοξολογία μας. Και βοήθησέ μας να μη λησμονούμε ποτέ την εικόνα του μικρού παιδιού, εκεί στην αμμουδιά, που προσπαθούσε να χωρέσει τον ωκεανό στο κουβαδάκι του.

Περιοδ. «ΖΩΗ»,αρ. τ. 4262, Νοέμβριος 2012

christianikivivliografia wordpress

 

Πηγή: proskynitis.blogspot.gr