Πουλάει κρασί στους… Γάλλους!

Στην είσοδο της Νάουσας, σ’ έναν υπέροχο και με μοναδική επιμέλεια ανακαινισμένο χώρο, όπου δίνουμε με μια παρέα από τη βόρεια Ελλάδα το ετήσιο ραντεβού για το βράσιμο του τσίπουρου. Ο Δαλαμάρας βράζει, δηλαδή. Εμείς το γλεντάμε.

Εκεί γνώρισα τον νεαρό Δαλαμάρα φέτος, τον Κωστή. Σεμνός και χαμηλών τόνων, προσπαθεί να περνά απαρατήρητος. “Είναι οινολόγος και, ξέρεις, ένα από τα σημαντικότερα περιοδικά του χώρου, το αμερικανικό Wines and Spirits τον συμπεριέλαβε πρόσφατα στους 30 ανερχόμενους αστέρες του κρασιού παγκοσμίως!” μου είπαν. Ώπα, παιδιά, αυτά πρέπει να τα λέει ο κόσμος, πρέπει να τα διαδίδουμε κι εμείς παραέξω. Έτσι έγινα τσιμπούρι στον “αστέρα”, μέχρι να μου τα πει όλα.

“Από μικρός πήγαινα με τον παππού στον τρύγο, στο κλάδεμα, σε όλα. Μου άρεσε να είμαι στη φύση, να λερώνομαι, να ασχολούμαι με χόρτα και φύλλα. Πήρα όλα όσα μπορούσε να μου δώσει η παλαιότερη γενιά, έμαθα να δουλεύω από παιδί. Θυμάμαι τον πατέρα μου να μου λέει ότι ξεκίνησε να δουλεύει από τα 10 του κι έλεγα κι εγώ ωχ, θα πρέπει κι εγώ να δουλεύω από τα 10 μου. Για πότε πήγα 10 δουλεύοντας, ούτε κατάλαβα! Ναι, δουλεύω μια ζωή.

Μόνος μου αποφάσισα να ασχοληθώ με το οινοποιείο, κανείς δε με έσπρωξε. Στο Λύκειο, πήγα στην Αμερικανική Γεωργική Σχολή, στη Θεσσαλονίκη, εκεί πήρα πολύ καλύτερες γνώσεις από οποιοδήποτε άλλο σχολείο. Ήμουν οικότροφος. Ρώτησες αν μου έλειπαν οι έξοδοι κι η οικογένειά μου; Όχι, καθόλου. Από μικρός πήγαινα στους προσκόπους κι είχα μάθει να είμαι ανεξάρτητος, να μένω μακριά απ’ το σπίτι μου και τους γονείς μου. Εξάλλου στη σχολή κάναμε εκδρομές με άλογα, ήμασταν μέσα στη φύση… Μετά τη Σχολή πήγα στη Γαλλία, στη Βουργουνδία. Ήμουν ο μόνος Έλληνας και ζούσα μέσα στα αμπέλια. Η Βουργουνδία είναι ιδιαίτερη περιοχή, έχει ευγενείς, αλλά άμα δείξεις ότι αξίζεις, όλοι σε δέχονται. Ήμουν ο μόνος ξένος στην τάξη αλλά ενσωματώθηκα πολύ γρήγορα. Μετά από δυο χρόνια σπουδών εκεί, έκανα τουρνέ για πρακτική: Αλσατία, Ρουσιγιόν στην Γαλλική Καταλωνία στα Πυρηναία, Ισπανία και μετά εδώ. Ναι, ΟΚ, όχι ακριβώς αμέσως εδώ. Γύρισα στην Ελλάδα κάνοντας ένα τρίμηνο ταξίδι στα οινοποιεία από σύνορα Ισπανίας-Γαλλίας μέχρι Θεσσαλονίκη.”

-Σαν το “Πλαγίως” του Αλεξάντερ Πέιν, του λέω. Γελάει. “Ναι, που τη θυμηθήκατε όλοι την ταινία; Προβλήθηκε προχθές στη Λέσχη της Νάουσας και με κάλεσαν να κάνω μια εισαγωγή.” Μιλάμε λίγο για ταξίδια, λίγο για ταινίες. Πολύ για ζωή.

“Όταν γύρισα στην Νάουσα, όλοι μου έλεγαν καλά ρε, τι θα κάνεις εδώ πέρα; Σε πληροφορώ ότι δεν προλαβαίνουμε να κάτσουμε. Έχουμε Ορειβατικό Σύλλογο, Φεστιβάλ Κινηματογράφου, φτιάξαμε ένα γκρουπ γευσιγνωσίας κρασιών, τώρα οργανώνουμε ένα διήμερο με τους οινοποιούς της περιοχής με τίτλο “Η Νάουσα των γεύσεων”. Βρεθήκαμε όλοι μαζί, ξεφύγαμε απ’ το δε βαριέσαι, κινηθήκαμε. Η παλιά κατάσταση βοηθούσε τη συντήρηση της μιζέριας. Τώρα, βρίσκουμε κόσμο που θέλει να δράσει και κόσμο που ανταποκρίνεται. Άνθρωποι που ήταν μακριά, δραστηριοποιούνται τώρα. Λίγο είναι;”

Όχι δα. Για μένα, ζήτω η κρίση και το ξεσκαρτάρισμα! Να μετρηθούμε, ρε αδερφέ, να δούμε τι αξίζει ο καθένας. Κι ο Κωστής αξίζει πολλά κι έχει να δώσει πολλά. “Επιλέξαμε το μέγεθος της επιχείρησης, δε θελήσαμε να γίνουμε μεγαλύτεροι, ώστε να το ελέγχουμε. Το κρασί θέλει αγάπη. Έχουμε 50 στρέμματα αμπέλια, κάθε χρόνο παραγωγή 20.000 φιάλες με ετικέτα Δαλαμάρα. Υπάρχει πίεση προς τα κάτω για το εμφιαλωμένο κρασί λόγω της οικονομικής κατάστασης, όμως βελτιώνεται η οινική κουλτούρα. Ο κόσμος ξοδεύει περισσότερα για κρασί απ ότι παλαιότερα.” Περίπου οι μισές πωλήσεις της επιχείρησης πηγαίνουν στο εξωτερικό. “Αμερική, Καναδά, Αυστραλία, Γαλλία. Αυτό είναι για μας ένα προσωπικό στοίχημα. Είμαι στη Γαλλία, πουλάω κρασί στη Γαλλία, άρα έχω πετύχει. Δεν τρέχουμε πίσω από την αγορά, αφήνουμε εκείνη να έρθει να κολλήσει σε εμάς και μακάρι να μπορούσαν να το κάνουν αυτό όλοι στις επιχειρήσεις τους. Αν το κρασί κάποια στιγμή ξεφύγει σαν μέγεθος, είναι καλύτερα να αλλάξεις επάγγελμα. Το κρασί δεν μπορείς να το βλέπεις σαν ένα οποιοδήποτε προϊόν, είναι κάτι ζωντανό, απ’ το οποίο μπορείς να καταλάβεις πολλά για τον άνθρωπο και την περιοχή του.”

Για τη διάκρισή του απ’ το Wine and Spirits, δε λέει πολλά: “Καλή η διάκριση, αλλά είναι κίνητρο για να μην κάτσω ήσυχος, πρέπει να δικαιώσω το περιοδικό, να γίνομαι συνέχεια καλύτερος. Ωραία είναι να το δείχνω, αλλά δε θέλω να έρθει ποτέ κανείς και να πει Καλά, αυτόν γιατί τον έβαλαν;”…

 

Πηγή: bostanistas.gr