Παραμυθία μου ….

Το Παραμύθιον γεύτηκα  , πέρα στο Βατοπαίδι

και έγινα ευθύς της Δέσποινας, Πλάστη μου στερνοπαίδι…

Θεόγραφον βουβώς κοιτώ, την Πάνσεπτην σου εικόναν

και ύμνους ακούω εις την καρδιάν, που δεν έψαλλε στόμαν.

Της παρθενίας τα σύμβολα , στολίζουν τη στολήν σου

 και όποιος το χάδιν σου δεκτεί , χαίρει την αρωγήν σου.

 Οι πάνσεπτοι σου οι οφθαλμοί, σαν με αντικρίζουν, λιώνω

 τις τόσες ανομίες μου , ξεχνάς και το βιώνω..

 Κοιτώ το βλέμμα του Χριστού, με αγάπη σου θυμίζει

 αμάρτησα, ο αχάριστος και το επιτίμιο αξίζει….

 Τα χείλη όμως δε σιωπούν,  στην άπειρην αγάπη

 και ακούω εγώ το σάλπισμα, να φύγω απ, τον σατράπη,

 τον βέβηλον , τον πονηρόν, που με κρατά στα ξένα,

 έχεις τεκνίον θα μου πείς, Μάναν, έλα σε εμέναν….

Άνοιξες την αγκάλη σου , διάπλατα και κλαίω,

  είναι η καρδιά σου, απύθμενος και όσο ζω θα λέω.

  Μάνα , Παραμυθία μου και Δέσποινα του κόσμου

  πολλά τα μεγαλεία σου, που έδειξες εμπρός μου.

  Ήμουν τυφλός και ανέβλεψα σαν χάρισες το φως μου

  και ευθύς μου Αντιφώνισες , πάρε το έλεός μου,

  να το κρατάς σαν φυλακτό, εις τον καλόν αγώναν

  να ψάλλεις της Παντάνασσας , ως τον άλλον αιώνα….

 

Μνάσων ο Παλαιός Μαθητής