Από την απειλή του θανάτου στην προοπτική της ζωής και της αιωνιότητας

Του μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου, από το Σαββατιάτικο ένθετο της «δημοκρατίας» για την Ορθοδοξία

Η ασθένεια του AIDS, κατά της οποίας είναι αφιερωμένη η σημερινή ημέρα, ασθένεια που χαρακτηρίστηκε μάστιγα του 20ού αιώνα και που συνεχίζει ακάθεκτη και στον 21ο, έφερε στο προσκήνιο, με τον πιο τραγικό τρόπο, τη συζήτηση για τη σεξουαλική και ευρύτερα ερωτική συμπεριφορά των ανθρώπων. Πρόσφατα, μάλιστα, όλοι οι εμπλεκόμενοι στην καταπολέμηση του AIDS φορείς επισήμαναν ότι η διάδοσή του είχε να κάνει με βαθύτερα θέματα της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης και συμπεριφοράς. Στο προσκήνιο βρέθηκαν η ποιότητα των διαπροσωπικών σχέσεων, η αδυναμία του σύγχρονου ανθρώπου να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μιας μακροχρόνιας σχέσης, αλλά και η απουσία φραγμών και αναστολών μπροστά στην αναζήτηση μιας απρόσωπης και περιστασιακής σχέσης.

Οι οδηγίες για την πρόληψη και τον περιορισμό της διάδοσης του AIDS σχεδόν ταυτίστηκαν με τις παραδοσιακές θέσεις της Εκκλησίας σχετικά με τη σύναψη ερωτικών σχέσεων μέσα στο πλαίσιο του γάμου, με κεντρικούς άξονες την αφοσίωση, την αμοιβαία πίστη και την ισόβια διάρκεια. Εφτασε μάλιστα ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) να αναφέρει χαρακτηριστικά σε εγκύκλιό του:

«Το πιο αποτελεσματικό μέσο για να αποφύγει κάποιος τη μετάδοση του ιού του AIDS με τη σεξουαλική επαφή είναι να διατηρεί σχέση με έναν μόνο πιστό σύντροφο ή να μην έχει καθόλου σεξουαλικές σχέσεις».

Δυστυχώς, απεδείχθη ότι, παρά τις παγκόσμιες καμπάνιες, η ασθένεια αυτή συνεχίζει ακόμη και σήμερα να διαδίδεται ταχύτατα, γεγονός που αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει μόνον κενό ενημέρωσης, αλλά, κυρίως, κενό στη δυνατότητα νοηματοδότησης των ανθρώπινων σχέσεων.

Μπροστά στο γεγονός της καθημερινής αύξησης των κρουσμάτων του AIDS, αλλά και με δεδομένη μια κατάσταση ευρύτερης αποσύνθεσης ορίων και αξιών της κοινωνίας μας, η Εκκλησία έρχεται να θυμίσει ξανά ότι αμαρτία δεν είναι απλώς και μόνον η παράβαση κάποιων ηθικών κανόνων και η στροφή προς την ανηθικότητα. Αμαρτία είναι η αποτυχία του ανθρώπου να ζήσει χωρίς αγάπη, εγκλωβισμένος στον ατομισμό και στην εγωπάθειαά του. Σκοπός της Εκκλησίας δεν ήταν ποτέ να περιορίσει την ανθρώπινη ελευθερία μέσω απειλών και μεταθανάτιων ποινών, αλλά να χαράξει έναν δρόμο, ο οποίος θα οδηγεί εφ’ όρου ζωής δύο ανθρώπους στην υπέρβαση του εγωιστικού τους θελήματος και στην ψυχική και σωματική τους πληρότητα, μέσα από την αυτοπροσφορά και τη θυσιαστική αγάπη.

Για την αγάπη, που αποτελεί το καλύτερο φάρμακο σώματος και ψυχής και η οποία «ουδέποτε εκπίπτει» (Α΄ Κορ., 13,8), θα ήθελα να παραθέσω τον λόγο σύγχρονης Ρωσίδας ποιήτριας σε συνέντευξή της, προ καιρού, σε περιοδικό κυριακάτικης εφημερίδας:

«Οι άνθρωποι κάνουν μερικά βήματα στον δρόμο της αγάπης και στη συνέχεια παρεκκλίνουν. Αν πας μέχρι το τέλος, χωρίς να στρίψεις, δεν σου αρκεί μια ζωή για να εξαντλήσεις τον δρόμο. Αυτό είναι από τα στοιχεία που με κάνουν να πιστεύω πως η αθανασία μπορεί και να υπάρχει. Τρέμω στην ιδέα πως μπορεί να μη μου φτάσει η ζωή μου για να εξαντλήσω την αγάπη προς τον άνδρα μου».

Είναι η ίδια αγάπη που σπάει τα δεσμά της αρρώστιας και του θανάτου και προσφέρει από αυτή τη ζωή την πρόγευση της αιωνιότητας.

 

Πηγή: fdathanasiou.wordpress.com