Το άσμα της δασκάλας

Mistral Gabriela

Κύριε, Συ που δίδαξες, συγχώρα με που διδάσκω, που φέρνω τ’ όνομα της δασκάλας που Συ έφερες στη γη!

Δος μου τη μοναδική αγάπη του σχολειού μου, ώστε ούτε το κάμα της ομορφιάς να μπορεί να της κλέψει την τρυφερότητα της κάθε στιγμής.

Κάνε μου, Κύριε, παντοτινή τη ζέση και διαβατική την απογοήτευση. Ξερίζωσε από μένα, την ακάθαρτη αυτή επιθυμία δικαιοσύνης που με ταράζει ακόμη, την στενόκαρδη υποκίνηση διαμαρτυρίας που ανεβαίνει από μένα όταν με πληγώνουν. Να μη με πονά η ακατανοησία, να μη με θλίβει η λησμοσύνη αυτών που δίδαξα.

Δόσμου νάμαι μητέρα περισσότερο από τις ίδιες τις μητέρες, για να μπορέσω ν’ αγαπώ και να προστατεύω ο,τι δεν είναι σάρκα από τη σάρκα μου. Δόσμου να πετύχω να τεχνουργήσω με μια απ’ τις μαθήτριές μου τον τέλειο στίχο και να Σου αφήσω χαραγμένη σ’ αυτή την πιο διαπεραστική μου μελωδία, όταν τα χείλη μου δεν τραγουδάνε πια.

Δείξε μου το Ευαγγέλιό Σου δυνατό στην εποχή μου, για να μη λιποταχτήσω από τη μάχη της κάθε μέρας και της κάθε ώρας γι’ αυτό.

Φώτισε το σχολειό μου με τη λάμψη που τύλιγε την ομάδα των ξυπόλυτων παιδιών Σου.

Κάνε με ρωμαλέα ακόμα και στη γυναικεία μου αδυναμία, της φτωχής γυναίκας. Δόσμου να περιφρονήσω κάθε δύναμη που δεν είναι καθαρή, κάθε πίεση που δεν είναι η πίεση του θερμού Σου θελήματος στη ζωή μου.

Φίλε, συνόδεψε με, στήριξε με! Πολλές φορές άλλον δε θάχω στο πλευρό μου παρά Εσένα. Όταν γίνει η διδαχή μου πιο αγνή και πιο φλογερή η αλήθειά μου, θα μείνω μακριά απ’ τους θνητούς. Αλλά τότε Συ θα με σφίξεις στην καρδιά Σου επάνω, αυτή την καρδιά που τόσα ξέρει από μοναξιά κι εγκατάλειψη. Και τότε εγώ δε θα γυρέψω παρά μονάχα στο δικό Σου βλέμμα τη γλυκύτητα των δοκιμασιών.

Δόσμου απλότητα και βάθος: γλύτωσέ με από το νάμαι περίπλοκη και χυδαία στο καθημερινό μου μάθημα.

Δόσμου να υψώνω τα μάτια του στήθους μου τα πληγωμένα όταν μπαίνω κάθε μέρα στο σχολειό μου. Να μη φέρνω στο τραπέζι της δουλειάς μου τις υλικές μικρολαχτάρες μου, τους πενιχρούς καημούς της κάθε μέρας.

Αλάφρωσε το χέρι μου στην τιμωρία, γλύκανέ το περισσότερο στο χάδι. Ας μαλώσω πονεμένα για να ξέρω ότι διόρθωσα αγαπώντας!

Κάνε να γίνει πνεύμα το σχολειό μου από τούβλα. Να τυλίξει η πυρκαγιά του ενθουσιασμού μου τη φτωχική του αυλή, τη γυμνή του αίθουσα. Νάναι η καρδιά μου γι’ αυτό περισσότερο κολώνα και η καλή μου θέληση περισσότερο χρυσάφι απ’ τα πλούσια σχολειά.

Θύμησέ μου, τέλος, από την ωχρότητα του πίνακα του Βελάθκεθ ότι το να διδάσκει και ν’ αγαπάει έντονα κανείς σ’ αυτή τη Γη, σημαίνει να φτάσει στην έσχατη μέρα με την κονταριά του Λογγίνου στην καρδιά ολόφλογος από αγάπη.

 

Πηγή: agiazoni.gr