Οι ώρες της ζωής μας

Νίκων Κουτσίδης (Αρχιμανδρίτης)

Στις αρχές του εικοστού αιώνα, ένας λογοτέχνης, ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου με μια παρέα φίλων του επισκέφθηκαν το Άγιον Όρος. Σε ένα βιβλιαράκι-οδοιπορικό που εκδόθηκε μετά το ταξίδι, κατέγραψε τις εντυπώσεις του. Λόγω της κακοκαιρίας έμειναν δύο-τρεις ημέρες περισσότερο από το προγραμματισμένο! Και, τι έκαμαν, όταν έμαθαν για τον προσωρινό αποκλεισμό τους στην μονή Διονυσίου:
* * *
-Αρχίσαμε να βηματίζουμε στο χαγιάτι- σαν τα κλεισμένα θηρία. Μια παρηγοριά μόνο έφεγγε στην απελπισίαν αυτή. Η ελπίδα, πως κάποτε θα φύγωμε. Μα θα φύγωμε; Η καταχνιά που όλο κατέβαινε, ο αέρας που τάραξε τη χούνη, μας έλεγε πως η στιγμή αυτή αργεί. Η σιωπή ήταν απόλυτη…

Μια στιγμή ήρθε σ’ έναν από μας η ιδέα να κατεβούμε στην αυλή: «Μακρυά! Φώναξε ένας άλλος. Θα ξαναδούμε τη Δευτέρα Παρουσία!» Κι αλήθεια. Η αυλή δεν είναι παρά στενός ανοιχτός χώρος. Και η μόνη μας αναψυχή εκεί θα ήταν, να περπατούμε στους νάρθηκες του ναού, να βλέπωμε ζωγραφισμένη τη φωτιά, το κατράμι να καταπίνει τους αμαρτωλούς, το ζύγισμα των ψυχών. Έτσι βρήκαμε και μεις τη δική μας ευτυχία: να δρασκελίζωμε διαρκώς ένα κλεισμένο χαγιάτι. Εδώ νιώσαμε, τι μεγάλη ευτυχία είναι τα βήματα…! Αν δεν υπήρχε το χαγιάτι, ώστε να γίνεται κι’ αυτό!…. Από τα ανοιχτά παράθυρα της εκκλησίας έρχονταν τα διαβάσματα κι’ οι ψαλμοί (Άγιον Όρος, εκδ. ΕΣΤΙΑ, Αθήνα, 1934).

Χαμένος χρόνος, λοιπόν, η παραμονή στο Άγιον Όρος, για τον Παπαντωνίου και τους φίλους του!

Πως όμως, καταντάει τόσο ρηχός ο άνθρωπος;

Εξαιτίας της απιστίας του! Γιατί μας ενοχλεί τόσο η εικόνα της Δευτέρας Παρουσίας;

Μα επειδή μας θυμίζει ότι ο Χριστός είναι ο Θεός.

Γιατί δεν έκαναν τον κόπο να μπουν στην εκκλησία και να ακούσουν «διαβάσματα και ψαλμούς», προσευχές στον Χριστό;

Γιατί τους θύμιζαν ότι ο Χριστός είναι ο Θεός!

Πολλούς αιώνες, πριν από την εποχή του Παπαντωνίου, ένα τρίχρονο κοριτσάκι οδηγήθηκε από τους γονείς του στο ναό του Θεού. Και έμεινε εκεί δώδεκα χρόνια! Και μάλιστα μέρα-νύχτα! Μα, δεν έπληττε! Δεν βαριόταν!

Όποιος καταλάβει, ότι ο Θεός και υπάρχει και ενεργεί, ανοίγει μαζί Του διάλογο (=προσευχή). Και ο Θεός τον παρηγορεί. Του χαρίζει απέραντη χαρά, που δεν εξαρτάται από πράγματα επίγεια. Αυτό συνέβη και στο κορίτσι αυτό· που εισήλθε στον ναό από νήπιο. Το κοριτσάκι αυτό είναι η Μαρία, η Παναγία μητέρα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Γι’ αυτό και το γεγονός των «Εισοδίων» της Παναγίας στο ναό, έγινε αφορμή χαράς, εορτής και πανηγύρεως για ολόκληρη την Εκκλησία.

Για να μας θυμίζει, ότι πρέπει να γίνει και μια δική μας «είσοδος» στην εκκλησία. Γιατί εκεί, στην Θεία Λειτουργία, συναντάμε τον ζώντα Χριστό· και μιλάμε μαζί Του.

Πηγή: agiazoni.gr