Οι λησμονημένοι φίλοι μας

Εκ φύσεως ο άνθρωπος διακατέχεται από την ανάγκη επικοινωνίας με τους συνανθρώπους του. Και όλοι ξεχωρίζουμε κάποιους στο περιβάλλον μας, με τους οποίους συνδεόμαστε στενώτερα. Έτσι, όλοι έχουμε φίλους, τους οποίους εμπιστευόμαστε και στους οποίους συχνά στηριζόμαστε. Στην περίπτωσι αυτή η φιλία γίνεται δεσμός ιερός και ο φίλος αληθινός αδελφός. Τέτοιες φιλίες χαρακτηρίζονται γνήσιες, γιατί είναι απαλλαγμένες από το στοιχείο του συμφέροντος και της ιδιοτελείας. Και είναι ευτύχημα, το ότι μπορούμε να ανατρέχουμε σε παραδείγματα αληθινής φιλίας όλων των εποχών.

Από την αρχαιότητα π.χ. μπορούμε να θυμηθούμε τον Δάμωνα και τον Φιντία, από την Π. Διαθήκη τον Ιωνάθαν με τον Δαβίδ, από την Κ. Διαθήκη τον Φίλιππο και τον Ναθαναήλ, από την εκκλησιαστική μας ζωή και ιστορία τον Μ. Βασίλειο με τον ομόψυχό του Γρηγόριο τον Θεολόγο, για να περιορισθούμε σ’ αυτά. Για τέτοιες φιλίες ο λόγος του Θεού μας συμβουλεύει: «εις πάντα καιρόν φίλος υπαρχέτω σοι» (Παροιμ. ιζ  17). Διότι, βεβαίως, η παρουσία φίλου δίπλα μας, μας παρέχει ένα αίσθημα ασφαλείας και σιγουριάς, ιδιαίτερα στα δύσκολα του βίου μας, αφού ο πόνος που μοιράζεται γίνεται μισός και η χαρά διπλασιάζεται.

Υπάρχουν, όμως, και φιλίες που δεν αντέχουν στον χρόνο. Φιλίες και φίλοι, που όταν δοκιμάζωνται, αποδεικνύονται ασταθείς και κίβδηλοι. Τέτοιοι φιλικοί δεσμοί διαλύονται καθημερινά και η αγάπη μεταβάλλεται σε μίσος και εχθρότητα. Λυπηρό μεν, αλλά ανθρώπινο. Γιατί στα ανθρώπινα πράγματα δεν υπάρχει τελειότης.

Στην εγωϊστική εποχή μας, όπου ο καθένας περιορίζει το ενδιαφέρον του και την φροντίδα του στον εαυτό του η στο άμεσο μόνο περιβάλλον του, έχουμε πολλά παραδείγματα ιδιοτελούς φιλίας. Για τέτοιες φιλίες ο λαός μας θυμόσοφα αποφαίνεται: «Ζει (ζέει=βράζει) χύτρα, ζη φιλία», υπονοώντας τον συμφεροντολογικό χαρακτήρα τους.

Ωστόσο…δεν πρέπει να απογοητευόμαστε από το άστατο της ανθρωπίνης φιλίας, διότι έχουμε και αοράτους φίλους σταθερούς, δυνατούς, ανιδιοτελείς, οι οποίοι σπεύδουν σε βοήθειά μας σε κάθε κίνδυνο, ορατό η αόρατο, σε κάθε πρόβλημά μας. Είναι οι άγιοι Άγγελοι. Είναι αλήθεια ότι εμείς επιζητούμε την ανθρώπινη παρουσία που είναι ορατή, διότι αναγνωρίζουμε και παραδεχόμαστε ο,τι αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας.

Όμως η παρουσία των Αγγέλων στην ζωή μας δεν είναι αισθητή. Έτσι, ενώ στην παιδική μας ηλικία πιστεύουμε στην ύπαρξί τους και στην συμπαράστασί τους, μεγαλώνοντας εμπιστευόμαστε στον εαυτό μας και αποδίδουμε σε συμπτώσεις την υπέρβασι κάποιου κινδύνου κ.λπ. Γι’ αυτό, με τον καιρό οι ουράνιοι φίλοι μας περιπίπτουν στην λήθη και συχνά αμφισβητείται η ύπαρξίς τους.

Και όμως, ο ίδιος ο Κύριος μας εβεβαίωσε για την παρουσία τους, όταν «έστησε παιδίον» μεταξύ των μαθητών και τους επέστησε την προσοχή στο να μη καταφρονούν «ενός των μικρών τούτων· λέγω γαρ υμίν ότι οι άγγελοι αυτών εν ουρανοίς δια παντός βλέπουσι το πρόσωπον του πατρός μου του εν ουρανοίς» (Ματθ. ικ  10). Και ερμηνεύει ο Θεοφύλακτος Βουλγαρίας, όπως βεβαιώνουν και άλλοι Πατέρες, πως εκείνοι «όπου φαίνονται παρά μικροί… Αγγέλους έχουν φύλακας όπου δεν τους αφήνουν να βλαφθούν από τους δαίμονας· διότι κάθε ένας από τους πιστούς, μάλιστα δε και πάντες άνθρωποι, Αγγέλους έχομεν· οι δε Άγγελοι εκείνων όπου είναι μικροί και ταπεινοί δια τον Χριστόν, τοσούτον είναι φιλιωμένοι με τον Θεόν, όπου δια παντός βλέπουν το πρόσωπον αυτού» (εις το Ματθ. τόμος Α , σελ. 134). Άλλωστε, ολόκληρη η Αγία Γραφή διασώζει πολλές αγγελικές φανερώσεις και επεμβάσεις στην ζωή των πιστών και της Εκκλησίας. Αλλά και αυτές τις ιερές διηγήσεις δεν τις προσέχουμε, ίσως διότι απέχουν χρονικά από την εποχή μας. Γι’ αυτό κέντρισε την προσοχή μας μια σύγχρονη, σχετική με το θέμα μας μαρτυρία, καταγεγραμμένη στο Διαδίκτυο, με τον τίτλο «Πάντα κάποιος σε συνοδεύει!!». Περίπτωσι που θα μπορούσε να λογισθή ως σύγχρονο θαύμα, που αποδεικνύει την παρουσία και την προστασία των ουρανίων φίλων μας.

«Ένα κορίτσι, η Ντάνη, επέστρεφε στο σπίτι της από επίσκεψι σε φίλη της. Είχε νυχτώσει, μα δεν φοβόταν, μια και το σπίτι της δεν ήταν μακρυά. Προχωρώντας, αντιλήφθηκε έναν άνδρα να στέκεται στο τέρμα της διαδρομής, λες και την περίμενε. Η Ντάνη ανησύχησε και άρχισε να προσεύχεται, ζητώντας προστασία από τον Θεό. Ένοιωσε αμέσως μια σιγουριά, σαν κάποιος να περπατούσε φιλικά δίπλα της. Όταν έφθασε στο τέλος του δρόμου, πέρασε ακριβώς δίπλα από τον ύποπτο άνδρα και έφθασε ασφαλής στο σπίτι της. Την επομένη ημέρα διάβασε στην εφημερίδα ότι «ένα νεαρό κορίτσι έπεσε θύμα βιασμού, καθώς περνούσε από το ίδιο δρομάκι, μόλις 20 λεπτά της ώρας αργότερα απ’ αυτήν. Συγκλονισμένη από την τραγωδία και το γεγονός ότι μπορούσε να είναι η ίδια θύμα του βιασμού, άρχισε να κλαίη, ευχαριστώντας τον Κύριο» για την προστασία Του. Επιθυμώντας να βοηθήση την άτυχη κοπέλλα, πήγε στην Αστυνομία, σκεπτομένη πως θα μπορούσε να αναγνωρίση τον βιαστή. Διηγήθηκε εκεί την περίπτωσί της και ο επικεφαλής της έδειξε διάφορες φωτογραφίες υπόπτων, μεταξύ των οποίων ανεγνώρισε χωρίς δυσκολία και υπέδειξε τον άνδρα που είχε δη στο δρομάκι. Όταν ειπώθηκε στον βιαστή πως είχε επισημανθή, «εκείνος έσκυψε το κεφάλι και παραδέχθηκε την ενοχή του. Ο αστυνομικός ευχαρίστησε την Ντάνη για την γενναιότητά της και την ρώτησε αν μπορούσε να κάνη κάτι γι’ αυτήν. Αυτή ζήτησε να ρωτήσουν τον άνδρα ένα πράγμα: Ήταν περίεργη κι’ ήθελε να μάθη, γιατί δεν είχε επιτεθή στην ίδια; Όταν τον ρώτησε ο αστυνομικός, αυτός απάντησε: Επειδή δεν ήταν μόνη, είχε δυό ψηλούς άνδρες που περπατούσαν πλάϊ της». Και επιλέγει η πληροφορία: Είτε το πιστεύετε είτε όχι, δεν είμαστε μόνοι. Οι Άγγελοι μας προστατεύουν κάθε στιγμή!». (Πηγή: http//ayioi pantes.blogspot.com/search/label/Άγγελοι.

Επειδή όμως η εγκυρότης των καταγραφών του Διαδικτύου θα μπορούσε να αμφισβητηθή, θα παραθέσουμε ένα περιστατικό από την ιεραποστολική εργασία του ιεραποστόλου της Αλάσκας, Μητροπολίτου Ιννοκεντίου Βενιαμίνωφ (1797-1879), στο ομώνυμο βιβλίο (Αθήναι 1976, σε μετάφρασι Αργυρώς Α. Παπαστεργίου, σ. 15-16). Το περιστατικό αναφέρει ο ίδιος ο ιεραπόστολος, έγγαμος ιερεύς τότε, με το όνομα π. Ιωάννης, σε αναφορά προς τον προϊστάμενό του Ιεράρχη, τον Αρχιεπίσκοπο του Ιρκούτσκ Μιχαήλ: «Αφού έμεινα στη νήσο Ουναλάσκα τέσσερα χρόνια, άρχισα να επισκέπτωμαι τους Αλεουτιανούς στη νήσο Άκουν… Την πρώτη φορά που τους επισκέφθηκα, καθώς πλησίαζα στο νησί, είδα ότι όλοι εστέκοντο εκστατικοί κατά μήκος της ακτής, σαν να είχαν συγκεντρωθή για κάποια ιεροπρεπή περίστασι και όταν αποβιβάσθηκα στην παραλία έτρεξαν κοντά μου και έδειχναν πολύ ευχαριστημένοι που με έβλεπαν». Όταν ζήτησε εξηγήσεις γι’ αυτό, εκείνοι απάντησαν πως αυτό συνέβαινε, επειδή γνώριζαν τον ερχομό του. Του εξήγησαν πως τους είχε μιλήσει ένας συμπατριώτης τους, ο Σμιρενίκωφ, και ο π. Ιωάννης ζήτησε να τον δη. Εκείνος παρουσιάσθηκε μόνος του μπροστά του. «Γνωρίζω, είπε, ότι ο π. Ιωάννης με ζητεί και ήλθα να τον δω». Από την συζήτησι αποκαλύφθηκε ότι ο Αλεουτιανός αυτός, αν και αγράμματος, γνώριζε προσευχές και το ευαγγέλιο και ότι δυό φίλοι του του είχαν μιλήσει για την άφιξι του ιεραποστόλου. Κι’ όταν ο π. Ιωάννης ζήτησε σχετικές πληροφορίες, «ο γέρος είπε: Λευκοί άνθρωποι. Μένουν στα βουνά, όχι μακρυά από δω και με επισκέπτονται κάθε μέρα». «Η περιγραφή όμως του ενός από αυτούς, ήταν εντελώς ίδια με την συνήθη απεικόνισι του Αρχαγγέλου Γαβριήλ: ενδεδυμένος με λευκά ενδύματα και περιβεβλημένος με λευκή εσάρπα στον ώμο». Ο Σμιρενίκωφ συνέχισε λέγοντας ότι οι δύο φίλοι του εμφανίσθηκαν σ’ αυτόν λίγο μετά το βάπτισμά του. Ο π. Ιωάννης ρώτησε, που μπορούσε να τους συναντήση και ο γερο-Αλεουτιανός υποσχέθηκε να τους ρωτήση. Λίγες μέρες αργότερα απήντησε ότι, αν και είχαν συγκατατεθή να τον δεχθούν, είχαν προσθέσει: «Γιατί θέλει να μας δη, αφού σας διδάσκει ο,τι ακριβώς και ’μείς;». Και συνεχίζει ο π. Ιωάννης: «Τότε κάτι ανεξήγητο συνέβη μέσα μου: Τι θα γίνη, σκέφθηκα, αν πραγματικά δω αυτούς τους αγγέλους; Και κρίνοντας τον εαυτό μου ανάξιο, αποφάσισα να μην πάω».

Να, λοιπόν, που πραγματικά η φιλανθρωπία του Θεού μας χάρισε αΰλους ιπταμένους φίλους, που μας συντροφεύουν στις κακοτοπιές και σπεύδουν σε βοήθειά μας όταν τους επικαλούμεθα. Γι’ αυτό η Εκκλησία μας θέτει στην φιλάγια διάθεσί μας προσευχές, για τις καθημερινές μας επικλήσεις, αλλά και για τα τέλη μας, ώστε να μη αντικρύση η ψυχή μας «την ζοφεράν όψιν των σκοτεινών δαιμόνων», αλλά να την παραλάβουν οι άγγελοι του Θεού: «αλλά παραλαβέτωσαν αυτήν άγγελοί σου φαιδροί και φωτεινοί».

Ας θυμόμαστε, επομένως, αυτούς τους αοράτους φίλους μας και ας καλλιεργούμε στενή και θερμή την σχέσι μας μαζί τους, ώστε να είναι πάντα κοντά μας «βοηθοί ημίν πάσιν ευμενέστατοι», αυτοί, οι τόσο λησμονημένοι φίλοι μας.

Πηγή: Περιοδικό «ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ», τεύχος 453, Νοέμβριος 2010.

Πηγή: fdathanasiou.wordpress.com