Α​ν δεν υπήρχε ό διάβολος, θα μπορούσε να φανταστεί κανείς μια πόλη

Αν δεν υπήρχε ό διάβολος, θα μπορούσε να φανταστεί κανείς μια πόλη, μέσα στην κεντρική αγορά της οποίας θα βρίσκονταν στη σειρά ό οίκος ανοχής, τα μαγαζιά της νύχτας και το παράνομα στέκια. Μόνο πού… θα ήταν άδεια…… ΝΙΚΟΛΑΕ ΣΤΑΙΝΧΑΡΤ.

1970

Οι ΙΕΡΕΙΣ ΠΟΥ ΒΙΑΖΟΝΤΑΙ να εγκρίνουν με επαινετικά λόγια τα μέτρα ηθικής που παίρνουν κάποια ολοκληρωτικά καθεστώτα (κατάργηση της πορνείας, απαγόρευση των εκτρώσεων, δυσκολία στην έκδοση διαζυγίου) σκέφτονται πιστεύω πιο πολύ το γράμμα του νόμου κι όχι το πνεύμα του νόμου, πού αποτελεί τη βάση τέτοιων μέτρων. Διότι το πνεύμα πνέει μόνο εκεί όπου υπάρχει ελευθερία κι εκεί όπου ή αρετή βγαίνει μέσα από την ελεύθερη βούληση και επιλογή του καθενός. (Όλα μου επιτρέπονται αλλά δεν μου είναι όλα χρήσιμα.) Αν δεν υπήρχε ό διάβολος, θα μπορούσε να φανταστεί κανείς μια πόλη, μέσα στην κεντρική αγορά της οποίας θα βρίσκονταν στη σειρά ό οίκος ανοχής, τα μαγαζιά της νύχτας και το παράνομα στέκια. Μόνο πού… θα ήταν άδεια.

Θα φτάναμε τελικά σ’ ένα σημείο όπου ό οίκος ανοχής, τα ξενυχτάδικα και το στέκια του τζόγου, όχι μόνο θα ήταν άδεια, άλλα και κλειστά, διότι απλώς δεν θα είχαν καθόλου πελάτες.

(Πόσο μ’ αρέσει να σκέφτομαι τον διάβολο πίσω από τα κλειστά παντζούρια ενός τέτοιου μαγαζιού, να τρέχει από δώ κι από κει, να βρυχάται σαν λιοντάρι, πού γυρεύει ποιόν να καταπιεί, άλλα να μη βρίσκει κανέναν. Η μια άλλη εικόνα: ακουμπισμένος ό διάβολος στο παντζούρι, με τα μάτια του να σπινθηροβολούν στο σκοτάδι, να κοιτάζει απελπισμένος και ντροπιασμένος τα άδεια τραπέζια με τις πράσινες τσόχες.)

Δεν μπορώ πάντως, όπως και να ‘χουν τα πράγματα, να συμφωνήσω με τους Ιερείς (έστω κι αν μέσα σ’ αυτούς βρίσκεται και ό π. Σοφιανός Β.), που εξυμνούν τα διατάγματα της Ασφάλειας στα όποια γίνεται λόγος για το κούρεμα των μαλλιών των αγοριών και για τις φούστες των κοριτσιών.

Και δεν συμφωνώ, διότι θεωρούν σπουδαιότερο να ασχολούνται με ματαιότητες, ξεχνώντας πώς τα διατάγματα αυτά προέρχονται από τους υπηρέτες του Αιώνιου Εχθρού, πού άφησε να απλωθεί πάνω μας ό τρόμος και το ψέμα. Τα ξεχνάμε αυτά και εκστασιαζόμαστε με τις σαχλαμάρες. Διυλίζουμε τον κώνωπα και αδιαφορούμε για την κάμηλο. Βλέπουμε το κόρφος και όχι τη δοκό, αποδίδουμε το εν δέκατο των εισοδημάτων μας, σαν τον Φαρισαίο… Άκουσον, άκουσον!

Ό Χριστός για να μας δεχτεί κοντά Του δεν βάζει κανέναν όρο, κανέναν απολύτως. Εμείς όμως, όταν γίνουμε δικοί Του, τινάζουμε από πάνω μας τη βρομιά όχι από υποχρέωση αλλά από μια ανείπωτη ντροπή και από καλή θέληση.

Όπως ή έδρα του διανοητικού μας εγώ, του εγκεφάλου, βρίσκεται τοποθετημένη στην κρανιακή κοιλότητα, πού είναι αρκετά ενισχυμένη ώστε μόνο το χειρουργικό τρυπάνι να μπορεί να τη διαπεράσει σε περίπτωση χειρουργικής επέμβασης ,έτσι και η έδρα της ψυχικής και ηθικής μας δραστηριότητας βρίσκεται κι αυτή σε ένα αδιαπέραστο καβούκι εγωισμού, επιθετικότητας, πείσματος και αλαζονείας ,το όποιο ούτε διαστημικές ακτίνες δεν μπορούν να το διαπεράσουν και να καταβάλουν.

Μόνο τα λόγια του Κυρίου έχουν το χάρισμα να μπορούν να λιώσουν, μερικές φορές, το φοβερό αυτό καβούκι. Τότε, ακαριαία, ένα πανίσχυρο και αόρατο λέιζερ διαχύει τα πάντα στη διαδρομή του και αναστατώνει ότι υπάρχει μέσα στο καβούκι ποιο πολύ κι από την αστρική ύλη, όταν τη διαπέρνα ό αέρας, τότε πού ένα κυβικό χιλιοστό είναι ίσο με το βάρος ενός δισεκατομμυρίου τόνων.

Η ισορροπία (το μυστικό της ζωής) δεν είναι το ίδιο πράγμα με τον ηλεκτρισμό τη μετριότητα και το συμβιβασμό. Ή ισορροπία δεν βρίσκεται σε μια μεσαία γραμμή ανάμεσα στα άκρα, άλλα πέρα απ’ αυτά, συνθέτοντας τα, ενώνοντας τα, ξεπερνώντας τα, δογματοποιώντας τα, όπως λέει πολύ όμορφα

Λούτσιαν Μπλάγκα. Δεν είναι συναλλαγή αλλά μια σφοδρή έξτρεμιστικότητα, έξοδος από το αμείωτο δίλημμα, έξοδος πού οδηγεί στο μόνο μέρος όπου μπορεί ξεπροβάλει ή αλήθεια: στο μέρος της αντίφασης και του παραδόξου. Για παράδειγμα, ή φράση του Γκαίτε: «Καλύτερα μια αδικία, παρά ή αταξία» το ρητό «Ας επικρατήσει δικαιοσύνη και ας αφανιστεί ο κόσμος» εξισορροπούνται ως εξής: να υπάρχει δικαιοσύνη, για να μη ζημιώνεται ό κόσμος από την αταξία.)

Ό χριστιανισμός χαρακτηρίζεται από λεπτότητα και διάκριση. Αποδείξεις:

Όποιος δεν αναγνωρίζει το καλό πού του έγινε, κάνει μεγάλη αμαρτία. Αυτός όμως πού κάνει το καλό και περιμένει αναγνώριση, διαπράττει ακόμα μεγαλύτερη αμαρτία.

Αυτός πού νηστεύει, να αλείβει το κεφάλι του και να πλένει το πρόσωπο του.

Αυτός πού προσεύχεται, να κλείνεται στο δωμάτιο του και να κλειδώνει την πόρτα.

Αυτός πού κάνει ελεημοσύνη, να μη γνωρίζει το αριστερό του χέρι τί κάνει το δεξί του.

Όποιος είναι καλεσμένος σε τραπέζι να κάθεται στο βάθος του τραπεζίου. |Ποτέ να μην εξαναγκάζεις τον πλησίον σου για κάτι, ούτε ακόμα κι όταν θέλεις να του κάνεις καλό. Ούτε ό Χριστός δεν μπαίνει, αν δεν Τον καλέσουμε.

ΝΙΚΟΛΑΕ ΣΤΑΙΝΧΑΡΤ. ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

Πηγή: apantaortodoxias.blogspot.gr