O Εβραίος που στις ρουμανικές φυλακές βαφτίστηκε χριστιανός ορθόδοξος

Ησυχία και τέλεια απάθεια. Για όλα. ‘Αλλά και μια γλυκύτητα. Στο στόμα, στους μυς όλο το σώμα. Και ταυτόχρονα μια καρτερία, μια αίσθηση πώς θα μπορούσα να κάνω οτιδήποτε, ένα κίνητρο για να συγχωρέσω τον οποιονδήποτε,ένα χαμόγελο ανεκτικότητας που υπάρχει παντού (όχι μόνο στα χείλη).  Κι ένα είδος τρυφερού αέρα τριγύρω, μια ατμόσφαιρα όμοια μ’ εκείνη των βιβλίων που διάβαζα στα παιδικά μου χρόνια. Μια αίσθηση απόλυτης σιγουριάς και μια ατέλειωτη απομάκρυνση στην ηρεμία. Ένα χέρι που μου απλώνεται, ένα χέρι γεμάτο σοφία και καλοσύνη.

Είναι κι αυτή ή αίσθηση του καινούργιου… είμαι καινός άνθρωπος. Από που να έρχεται τόση φρεσκάδα και ανανέωση; Επιβεβαιώνεται στην Αποκάλυψη (21,5)«ιδού καινά ποιώ πάντα», δηλαδή, και τώρα όλα τα κάνω καινούργια, αλλά ό Παύλος αναφέρει χαρακτηριστικά: «Όταν κάποιος είναι με τον Χριστό, είναι καινή ύπαρξη.

Τα παλιά πέρασαν, όλα τώρα έγιναν καινούργια». Καινούργια έγιναν, μα δεν εκφράζονται με λόγια. Δεν βρίσκω παρά λέξεις συνηθισμένες, χιλιοειπωμένες, σαν κι αυτές που πάντα χρησιμοποιώ. Με περιβάλλει ένας κύκλος από  γνωστές λέξεις και από ιδανικά πού βγαίνουν από την καθημερινότητα. Αν ρωτούσαν την κυρίαΚοττάρ του Προύστ τί θα επιθυμούσε στη ζωή της, θα  ζητούσε σίγουρα να γίνει ή πιο πλούσια κυρία στη γειτονιά της. Ούτε πού θα περνούσε από το μυαλό της να γίνει δούκισσα του Μορτεμάρ. Τα όνειρα μας πηγαίνουν μέχρι τον αμέσως επόμενο ουρανό. Υπάρχουν όμως κι αλλά ψηλότερα και ασύλληπτα πιο όμορφα όπως ή θάλασσα του Ξενοφώντα όπως ή στεριά του. Τελικά το βάπτισμα είναι μια ανακάλυψη.