Ο Ιησούς των αιρετικών και του θεάτρου δεν είναι ο Θεάνθρωπος Χριστός μας

του Αιδεσιμ. Πρωτοπρεσβ. π. Βασίλειου Βολουδακη

Oι δειλοί του απατεώνος αιώνος μας έκαναν και πάλι την εμφάνισή τους παριστάνοντας τους γενναίους και τους προοδευτικούς. Αφού δεν έχουν τα “κότσια” να χλευάσουν τον Μωάμεθ και τον Αλάχ του, γιατί φοβούνται και τρέμουν τα γιαταγάνια των Μωαμεθανών που… ενεδρεύουν για τους “απίστους” και υβριστές, θεώρησαν ιδανική ενασχόληση για να τονώσουν τη μειωμένη αυτοεκτίμησή τους, να ξεσπάσουν εναντίον του Εσταυρωμένου Χριστού μας.

Τον σατίρισαν, Τον έκαμαν θέατρο και θεατρική παράσταση. Τον κατέβασαν στο επίπεδό τους, Τον φαντασιώθηκαν όμοιό τους στην πιο ταπεινωτική στάθμη για τον άνθρωπο, την ομοφυλοφιλία, και τότε η κουρελιασμένη αυτοεκτίμησή τους τους έδωσε την ψευδαίσθηση της υπεροχής! Αλήθεια! Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη του ότι ο Χριστός είναι ο Δημιουργός του παντός αφού ακόμη και οι αποστατήσαντες απ’ Αυτού –δαίμονες και άνθρωποι– δεν μπορούν να παύσουν να ασχολούνται με Εκείνον, αλλά συνεχώς περιστρέφονται γύρω Του, όπως ο δολοφόνος στον τόπο του εγκλήματός του!

Πολλοί ήσαν αυτοί που αντέδρασαν από ιερή αγανάκτηση –κληρικοί και λαϊκοί– στη θεατρική παράσταση που παρουσιάζεται αυτές τις μέρες με τον τίτλο «Corpus Christi», και είναι επαινετή η αγανάκτησή τους κατά της αδικίας, αφού αγαπούν τον Χριστό και η πνευματική φιλία τους με Εκείνον τους ώθησε να αντιδράσουν έντονα προς εκείνους που έχουν ισοπεδώσει τα πάντα και επιχειρούν να διατρανώσουν την βλασφημία και την αισχρότητα ως δεσπόζουσα παρουσία στην πάλαι ποτέ ευσεβή Πατρίδα μας. Παρά τις καλές, όμως, προθέσεις των αγαπώντων τον Χριστό, η πρόσφατη αντίδρασή μας προς τους υβριστάς είχε, δυστυχώς, θετικά γι’ αυτούς αποτελέσματα και πρέπει να προβληματισθούμε σοβαρά για την τακτική που πρέπει να ακολουθήσουμε στο μέλλον.

Δεν είναι πρέπον να προσφέρουμε διαφημιστικά ωφέλη σ’ εκείνους που μισούν τον Χριστό και, πολύ περισσότερο, να τους δίνουμε τη χαρά ότι έχουν τη δύναμη και τον τρόπο να θίξουν, έστω και κατ’ ελάχιστον, τον Χριστό μας, αφού, όποιος μιλάει για τον Χριστό εκλαμβάνοντάς τον ως απλόν άνθρωπον και όχι ως Σαρκωθέντα Θεόν, δεν αναφέρεται στον Χριστό της Εκκλησίας μας αλλά σε κάποιον Ιησούν, κοινόν άνθρωπο, έναν από τους τόσους που υπήρξαν αλλά και που υπάρχουν ακόμη και σήμερα, καταγόμενοι από το Ισραήλ. Αυτού του είδους τους ανθρώπους μπορούμε να τους χαρακτηρίσουμε υβριστές, αλλά όχι βλάσφημους, γιατί δεν πιστεύουν στη Θεότητα του Χριστού, ασχέτως αν στο πρόσωπο του κοινού κατ’ αυτούς και θνητού ανθρώπου Ιησού συνδέουν γεγονότα της ζωής του Χριστού της Εκκλησίας.

Έτσι εξηγείται το γιατί ο ίδιος ο Χριστός μας είπε «πας ος ερεί λόγον εις τον Υιόν του Ανθρώπου, αφεθήσεται αυτώ· τω δε εις το Άγιον Πνεύμα βλασφημήσαντι, ουκ αφεθήσεται» (Λουκ. ιβ,10). Οι υβριστές με την πρακτική τους το μόνο που κατορθώνουν είναι να επιβεβαιώνουν ότι ο Αληθινός Χριστός, ο Χριστός της Εκκλησίας, παραμένει το μεγαλύτερο εμπόδιο στην προσπάθειά τους να εξαπλώσουν την κυριαρχία του ψεύδους.

Συνάμα, όμως, άθελά τους μας αποκαλύπτουν και τους πραγματικούς και κατά κυριολεξία βλασφήμους, αυτούς που τους ενέπνευσαν να γίνουν υβριστές του Χριστού. Μας δείχνουν εκείνους, που, ενώ ισχυρίζονται ότι πιστεύουν πως ο Χριστός είναι Θεός, Τον παραχαράσσουν και διαστρέφουν την διδασκαλία Του.

Όπως κάποτε ο Άρειος, έτσι και οι σημερινοί διάδοχοί του στην ασέβεια, Παπικοί και Προτεστάντες, είναι οι βλάσφημοι διδάσκαλοι και εμπνευσταί των υβριστών, αφού, οι μεν Παπικοί (χαρίζοντας το αλάθητο της Εκκλησίας σε έναν άνθρωπο–κτίσμα, τον Πάπα) συνεχίζουν να αποκαλούν την Θεία Χάρη κτίσμα, οι δε Προτεστάντες θεωρούν ολόκληρη την Εκκλησία κτίσμα και, συνεπώς, τον Χριστό, με το να «επεκτείνουν τον Παπικό θεσμό μέχρι της τελευταίας Προτεσταντικής καλύβης» ανακηρύσσοντας αλάθητον κάθε Προτεστάντη και κατά συνέπεια ανήθικον, αφού το ήθος του Χριστού δεν το διδάσκονται πλέον από την Αγία Γραφή αλλά από το πνεύμα της εποχής, το πνεύμα του κόσμου και των εν κόσμω, από «το φρόνημα της σαρκός, την επιθυμίαν των οφθαλμών, την αλαζονείαν του βίου». Έτσι, έφθασαν οι βλάσφημοι Προτεστάντες στην αντίθεο βλασφημία να διαψεύδουν τον Χριστό στην πράξη με το να κηρύσσουν ότι η ομοφυλοφιλία, όχι μόνο δεν κολάζεται αιώνια, αλλά και ευλογείται από τον Θεό ως προϋπόθεση ακόμη και της Ιερωσύνης και της Αρχιερωσύνης!

Εάν θέλουμε, λοιπόν, να είμαστε τίμιοι με τους ανθρώπους και συνεπείς με την Αλήθεια πρέπει να παραδεχθούμε ότι οι ηθικοί αυτουργοί της συγγραφής του σεναρίου του θεατρικού «Corpus Christi» είναι η ανήθικη Προτεσταντική θεολογία και Ιεραρχία, αλλά και η διπλά ανήθικη Παπική Ιεραρχία που, ενώ φανερά δεν εκφράζεται υπέρ της ανηθικότητος αλλά, αντίθετα, παρουσιάζεται και …παρθενεύουσα(!) με την επιβολή υποχρεωτικής αγαμίας στον Κλήρο της, στην πράξη, όχι μόνο σκεπάζει κάθε ανηθικότητα των κληρικών της αλλά και κατοχυρώνει θεολογικά κάθε ηθική παρεκτροπή τους, οπλίζοντάς τους με την Ιησουΐτικη διακαιολογία ότι με τη χειροτονία τους «ορκίσθηκαν να τηρήσουν αγαμία και όχι παρθενία»!
Ο Χριστός της Εκκλησίας μας δεν έχει καμμιά σχέση με τον Χριστό των Παπικών και των Προτεσταντών, που είναι κατ’ ακρίβειαν οι σεναριογράφοι του Χριστού των θεατρίνων.

Ο Νυμφίος της Εκκλησίας, αλλά και κάθε ευλαβούς ψυχής, είναι ο Σαρκωθείς Θεός. Ο Θεός Λόγος, το Δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, που έγινε και Τέλειος Άνθρωπος, όπως ο Πρωτόπλαστος Αδάμ, χωρίς σπέρμα ανθρώπινο και χωρίς να αναπτυχθή στην Παρθενική Μήτρα της Θεοτόκου ως έμβρυο που σταδιακά διαμορφώνεται σε σχήμα ανθρώπου, αλλά εξ άκρας συλλήψεώς Του εκ Πνεύματος Αγίου ήταν σχηματισμένος άνθρωπος.

Δεν συνελήφθη ο Χριστός με ανθρώπινο σπέρμα –γιατί θα ήταν και Αυτός φορέας του Προπατορικού αμαρτήματος– αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν αφύσικος άνθρωπος, αφού και ο Αδάμ δεν ήλθε στην ύπαρξη «σπερματικώς», αλλά «δημιουργικώς». Το σπέρμα δεν είναι συστατικό της ανθρωπίνης φύσεως αλλά αποτέλεσμα της πτώσεως και της παρακοής, γι’ αυτό ο Αδάμ προ της πτώσεως δεν είχε σπέρμα. Μετά την πτώση έλαβε ο Αδάμ το σπέρμα ως συνακόλουθο των «δερματίνων χιτώνων».

Ο Χριστός, λοιπόν, ως «Νέος Αδάμ», ούτε εγεννήθη με σπέρμα, ούτε παντελώς είχε σπέρμα, ούτε ενήργησε συναφή σαρκική διαδικασία, πλην των «αδιαβλήτων παθών», της πείνας, της δίψας, της κοπώσεως, της αιματώσεως, του θανάτου.

Αν ο Χριστός είχε σπέρμα, εκτός του ότι θα ήταν φορεύς του Προπατορικού αμαρτήματος, θα εδίδετο η δυνατότητα στον διάβολο να του κινήση την σαρκική δια- δικασία της ακουσίου και εν υπνώσει ρεύσεως, όπως την κινεί και σε προχωρημένους στην αρετή ανθρώπους χωρίς την δική τους θέληση.

Το ότι δεν ενήργησε ο Χριστός καμμιά γενετική λειτουργία είναι ο λόγος που δεν συμπεριλαμβάνεται η διαδικασία αυτή στα «αδιάβλητα πάθη», και γι’ αυτό οι προγαμιαίες σχέσεις δεν είναι ακίνδυνες για την ψυχοσωματική υγεία των ανθρώπων, αλλά απαιτείται για τις σαρκικές σχέσεις ένα ιερό Μυστήριο, το Μυστήριο του Γάμου, το οποίο δια της Θείας Χάριτος εμποδίζει να βλαφθή το ζεύγος από την συνουσία. * * *

Είναι καταφανές ότι ο Χριστός της Εκκλησίας μας απέχει από τον Χριστό των βλασφήμων αιρετικών, Παπικών και Προτεσταντών –δηλαδή από τον Χριστό των θεατρικών έργων που εξεγείρουν τις συνειδήσεις των πιστών– «όσον απέχουσιν Ανατολαί από Δυσμών»!

Απέχει, όσο απέχει ο Θεός από τον αμαρτωλό άνθρωπο. Συνεπώς, ο Χριστός της Εκκλησίας μας δεν κινδυνεύει από κανένα επίγειο η επουράνιο ον, ούτε από οποιαδήποτε παραχάραξη του Προσώπου Του. «Οικεί Φως απρόσιτον».

Δεν μπορεί ούτε να Τον προσεγγίση κανείς, παρά μόνον εκείνος που θα αγαπηθή από τον Ουράνιο Πατέρα μας και θα δεχθή την Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Από την παραχάραξη του Χριστού κινδυνεύουμε μόνο εμείς οι άνθρωποι, πιστοί και άπιστοι, ιδίως, όμως, όσοι με την θέλησή μας επιθυμούμε να ανήκουμε στην Εκκλησία. Πρέπει να προσέξουμε πολύ, γιατί ο Χριστός είναι ο Μόνος Σαρκωθείς Αληθινός Θεός, και στο Πρόσωπό Του είναι κρυμμένη η υπόσταση του καθενός μας.

Χωρίς Αυτόν είμαστε απρόσωποι, όπως ο όχλος και ο ανθρώπινος συρφετός. Επειδή όμως αυτό δεν είμαστε όλοι εις θέσιν να το αντιληφθούμε και να το αξιολογήσουμε, ας κρατήσουμε γερά στην μνήμη και στην καρδιά μας την προειδοποίηση του Θεού δια του στόματος του Αγίου Αποστόλου Παύλου: «Φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος»!

π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης Πρωτοπρεσβύτερος «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Αρ. Τεύχους 123, Νοέμβριος 2012 http://www.agnikolaos.gr/2010-11-09-12-10-29/237-oihsous-ton-airetikon

Πηγή: fdathanasiou.wordpress.com