Κάπως έτσι, θέλω να θυμάμαι την Ελλάδα

Γράφει ο: π. Ιερόθεος Ανδρουτσόπουλος

 Κάπως έτσι θυμάμαι την εμπειρία από τα όμορφα παραμύθια της γιαγιάς, τις παραδοσιακές, διδακτικές ιστορίες, αλησμόνητες για την καρδιά, αξέχαστες για την θύμηση του νου, που χρόνια πριν μας γαλούχησαν, μας μεγάλωσαν με το όραμα μιας πατρίδος, που ξέρει να τιμά την ιστορία της, να ζει με γνώμονα την παράδοσή της.

Εμπειρίες παλαιών, καταθέσεις καρδιάς απλών ανθρώπων που γεύτηκαν της κατοχής το πικρό ποτήρι, της πείνας την παράξενη γεύση, του ξεριζωμού την άδικη τιμωρία. Και με αυτά τα ακούσματα γενεές νέων ανθρώπων, τότε που η οικογένεια είχε βαθειά τις ρίζες της στην παράδοση, ανατράφηκαν με υψηλά ιδανικά, με αξίες, αγάπη προς την πατρίδα, πίστη στην Εκκλησία και σεβασμό στην ιστορία. Τότε οι παλαιοί μιλούσαν για χρόνια ματωμένα και ξεριζωμένα που κανείς δεν μπορούσε να τα διαγράψει από την ψυχή τους.

Σήμερα, αρκετά χρόνια μετά, τη στιγμή που οι παλαιοί έφυγαν, οι ιστορίες της γιαγιάς από το παρελθόν αντηχούν ως κάτι το παραμυθένιο, οι εμπειρίες των πατέρων μας, απαντώνται σε παλαιά σκονισμένα ράφια, σε σκισμένα βιβλία που καλυμμένα από την τέφρα της λήθης δεν βρίσκουν πια την δύναμη να μιλήσουν, ζούμε μια παράλογη, ξένη προς την ιστορία μας κατάσταση.

Μας καλούν να ξεχάσουμε αυτά που μάθαμε, να διαγράψουμε την ιστορική πραγματικότητα, να λησμονήσουμε αυτό που και οι λίθοι της Ελλάδος βοούν και κράζουν: «Πως εδώ που πατάτε είναι χώρα Αγίων της Πίστεως και μαρτύρων της Πατρίδος»… Αυτή τη φωνή που αντηχεί αιώνες τώρα, σήμερα διάφοροι πολιτικοί ταγοί, άρχοντες των εθνών, αυτοί οι λίγοι, οι μικροί, που καυχώνται μόνο για τον πνευματικό νανισμό τους, επιδιώκουν να την καταπνίξουν, να φιμώσουν τη φωνή της, να την κάνουν να σωπάσει. Μίλησαν για αναπροσαρμογή της ιστορίας, για κατάργηση των παρελάσεων, για αλλαγή του τρόπου εορτασμού των εθνικών μας επετείων, με απώτερο στόχο την αποϊεροποίηση του Έθνους.

Ας λένε όμως, εμείς θα πούμε την αλήθεια. Θα υψώσουμε τη φωνή μας και θα αντισταθούμε για να περισώσουμε ότι μας απέμεινε. Θα ανακάμψουμε από την απραγία και την αδιαφορία για να προστατεύσουμε αυτό που έχουμε.

Παρηγορητικός ο λόγος του Μακαριστού Πρωθιεράρχου Χριστοδούλου: «Κλείσε βαθειά στη καρδιά σου τα ζώπυρα της πίστης και της πατρίδος και από εκεί κανείς, μα κανείς, δεν μπορεί να στα πάρει.»

Εμάς μας οδηγούν οι τάφοι των ηρώων του ’21, μας εμπνέουν τα μνήματα των αγωνιστών του ’40, μας διδάσκει η θυσία των Ελλήνων της Μικρασιατικής καταστροφής, το κλάμα και ο πόνος της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού, ο ένδοξος αγώνας του Μακεδονικού μετώπου, η ηρωική έξοδος του Μεσολογγίου, η άνευ όρων θυσία χιλιάδων ιερέων και μυριάδων Ελλήνων στον αγώνα υπέρ βωμών και εστιών.

Κάπως έτσι λοιπόν, θέλω χρόνια μετά να θυμάμαι και να ζω την Ελλάδα. Ως μια Πατρίδα που ξέρει να ευγνωμονεί τους προγόνους της και να μιμείται τους αγώνες της. Ως μια πατρίδα τέλος, που για να ζήσει θα πρέπει να έχει βαθειά στην καρδιά της, Χριστό και Ελλάδα.